298 Giirres.—Górski. hausen 1858; J. B. Heinrich, J. v. G., ein Lebensbild, Frkf. 1 867. (/. N. Sepp).—2. G. Gwido, syn poprzedniego, wstępował w ślady ojca i byt godnym jego synem; ur. w Koblencji 29 Maja 1806, pierwsze nauki pobierał tamże, następnie w Argowji i Strasburgu, a w końcu na uniwersytecie w Bonn. Oddał się on nauce filozofji i historji i pierwsze swoje prace poświęcił szczególniej badaniu klassycznej starożytności i literatury indyjskiej. W czasie swego pobytu w Bonn otrzymał nagrody, wyznaczone za najlepsze prace: jedne tamże w przedmiocie literatury klassycznej, a drugą w Paryżu o języku Basków. Ale wnet potóm oddał się z całym zapałem i zamiłowaniem badaniom dziejów ojczystych. Za główny przedmiot swoich studjów wziął sobie życie i czasy Karola W. i swoje o tem prace włożył w dzieło, którego nie dano mu było ukoń-ezyć. Jego opowiadania historyczne o Mikołaju von der Flue (1 883) i Dziewicy Orleańskiej (Die Jungfrau von Orleans, Regensb. 1834) mogą służyć za wzór popularnego przedstawiania dziejów. Był on także i poetą: jego wiersze treści rozmaitej, ale zwykle poważnej i zawsze pełne wdzięku i okazujące talent prawdziwy, drukowane były w noworocznikach i podobnych im zbiorach. Ale poezja była dla niego tylko wytchnieniem i rozrywką i nie odrywała go od właściwej pracy badań naukowych. Był współpracownikiem w piśmie Waloriach-polHitche Blatter, jednym z nnj-celniejszych organów katolickich w Niemczech. Pisma G'a odznaczają się gruntowną nauką i ścisłością zasad katolickich. G. niedługo przeżył swego ojca, dla którego był zawsze wzorem synowskiego przywiązania, um. w Monachium 14 Lipca 1852. (Sepp.) S. S. Gorresa stowarzyszenie katolickie, założone w Kolonji w Grudniu 187 1 r., celem szerzenia dobrych pism ludowych i przeciwdziałania tym sposobem zgubnym wpływom pracy bezbożnej. Ustawę tego stowarzyszenia ob. w Katoliku mogunckim z r. 1 872 p. 12 3. Górski Stanisław, ksiądz. Z własnej jego notatki (Tomiciana I 3) wiemy, ie ur. d. 8 Września 148 9 r. O rodzicach zaś, ani o pierwszych jego latach nic nie wiadomo. Skończywszy nauki w Krakowie, udał się do Włoch na naukę prawa i teologji. Po powrocie dostał się na dwór swego wuja Piotra Tomickiego, bpa krakow. i podkanclerzego koronnego. Tomicki wielce cenił Górskiego, używał go do pomocy w sprawach tajnych i zawikłanych i wyrobił mu probostwo, a potóm (po r. 1533) kanonję płocką. Po śmierci Tomickiego (f 2 9 Paźdz. 1535) został G. sekretarzem królowej Bony i. za jej protekcją, kanonikiem krakowskim. Po jej wyjeździe (1556 r.) oddał się wyłącznie rozpoczętym poprzednio pracom naukowym; f 12 Marca 1 572 r., złożony w katedrze krakowskiej, obok swego dobroczyńcy Piotra Tomickiego (ob. Janociana ed. S. T. Linde, Varsav. 1809, III 138... Ossoliński, Wiadomości histor.-kryt. I 493 — 507. Wiszniewski Hist. lit. pol. VIII. Łętowski, Katalog biskupów i kan, krak. III. Dra Kętrzyńskiego rozprawa o Stanisławie Górskim i dziełach jego w Rocznikach tow. przyjąć, nauk pozn., 1871 t. VI s. 83—145). Stanisław G. należał bez zaprzeczenia do najpracowitszych ludzi XVI w., mówi dr Kętrzyński (1. c. s. 88), a zeznanie to opiera się na naocznem obejrzeniu wszystkich pism Górskiego, które są po różnych bibijotekach rozproszone i dotąd w rękopismie zostają. zostawił zbiory historyczne, które podzielić można na pojeilyńcze i ogólne. Do pierwszych należą: a) Epistolae, Legatiomt, Hesponsionea regiae et res
