Godeau.—Godność. 243 rzystwa, dla rozpraw o literaturze i poezji, co duło powód do założenia akademji francuzkiej. G. chciał ożenić sig w swojem rodzinnem mieście, ale że był małym i brzydkim, dostał stanowczą odprawę. To go zniechęciło do małżeństwa; po niejakim czasie wstąpił do stanu duchownego 1 swoją muzę poświęcił jedynie rzeczom duchownym. Pierwszym znanym płodem jego pióra była parafraza poetyczna psalmu Benedicite omnia opera Domini Domino, przyjęta z wielkiemi pochwałami. Autor przedstawił tę swoją pracę kardynałowi Kichelieu, na co ten, przeczytawszy ją, odpowiedział: „Vous me donnez le Benedicite, et moi je tous donnę Grasse." Konsekrowany na bpa Grasse w Grudniu r. 1636, okazał on w zarządzie djecezji niemało gorliwości: zbierał synody, wydawał mnogie listy pasterskie do duchowieństwa, często miewał kazania i starał się o poprawę karności kościelnej. Mianowany biskupem Vence, z pozostawieniem i na biskupstwie Grasse, nie chciał zajmować dwóch katedr biskupich, chociaż był upoważnionym do tego przez bullę Papieża Innocentego X, i zatrzymał tylko ostatnią djecezję. K. 1645 i 1655 zasiadał on na ogólnych zebraniach kleru francuzkiego w Paryżu. Um. w Yence 21 Kwiet. 1 6 72 na apopleksję. Był to człowiek nadzwyczaj czynny i pozostawił wiele pism. Z tych zasługują na szczególną wzmiankę: 1) Histoire de tŹglise, depuis le commencement du monde jusgu'a la fin du IX siecle, 3 t. in f., opowiadanie gładkie, ale co do gruntowności o wiele ustępuje Fleuremu; historja ta została przełożoną na język włoski i niemiecki. 2) Paraphra-ses des Epitres de s. Paul et des Epitres canonigues. 3) Vies de s. Paul, Augustin, Charles Borromee. 4) Les eloges des ecegues gui dans tous les siecles di tEglisc ont fleuri en doctrine et en saintete. 5) Morale chretienne dla nauki swojego duchowioństwa. 6) Les Pseaumes de Dacid traduils en vers franęois. 7) Le Nomeau Testament traduit et explique. 8} Różne poezje, między niemi Fastes de tźglise, przeszło 15,000 wierszy, Poeme de tAssomption, de s. Paul, de la Madeleine, de s. Eustachę etc. Cf. Dupin, Nout. Biblioth. t. 17 p. 286; Feller, Diet. hist. (Schródl). S. S. Godlewski Franciszek, ur. ok. 1 769 r., dr teologji, pijar, następnie kanonik brzeski, proboszcz kietowiski, dziekan trocki. Napisał Kazania świąteczne, Wilno 1806, 2 wyd. ib. 1820; Kazania niedzielne, ib. 181 7 —1820, 4 t.; Kazania na uroczystości śś. pańskich, ib. 1829, 2 t.; przetłumaczył tragedję Kornela: Cynna albo łaskawość Augusta, ib. 1806, i Rasyna: Tebaida czyli bracia nieprzyjaciele, ib. 1806. Godność (dignitas) jest to pewna wyższość, połączona z zarządem rzeczy kościelnych, czyli z juryzdykcją; piastujący godność zwykle dygnitarzem się zowie. Kanoniści rozróżniają godność od personatu i obowiązku: godność łączy się z juryzdykcją, jakiej nie ma personat, choć jest zaszczytny, podobnie jak i godność; obowiązek zaś nie ma przywiązanego zaszczytu, choćby juryzdykcję nadawał. Godności dzielą się na wyższe i niższe: do pierwszych zalicza się: papieztwo, kardynalstwo, biskupstwo, opactwo, legacja i t. p.; drugie zwykły znajdować się w kapitułach, jak archidjakon, archiprezbyter, i te najczęściej są w prawie kościelnćm wspominane. U nas te godności zwykły się prelaturami nazywać, a posiadający je duchowni prałatami. Oprócz archidjakonatu i ar-chiprezbiteratu, nie znajdujemy w prawie oznaczonych innych godności, powstały one ze zwyczaju i ustaw szczegółowych kapituł, a ponieważ utraciły już dawną juryzdykcję, nie różnią się więc tera* w praktyce od
