240 Gobel—Goch. rafji a. Augustyna, w obecności żony tego księdza. Najzagorzalsi demagogowie, jak Chaumette, Hebert, Anacharsis Clootz, stanowili towarzystwo Ga. D. 7 Listop. 1 798, w towarzystwie 13 swoich wikarjuszów, udał się na salę posiedzeń konwencji i tam, po krótkiej przemowie, w której wypowiedział, że jedyną czcią publiczną powinna być cześć wolności i świętej równości," wyrzekł się wszystkich swoich tytułów kapłaństwa, złożył swój krzyż biskupi i pierścień i włożył na głowę frygijską czapkę czerwoną, symbol krwawej rewolucji. Apostazja ta była hasłem wielu apo-stazji i bezeceństw, jakie zapełniły to posiedzenie i następne. Prezydujący winszował G'owi, że odrzucił od siebie „gotyckie bawidełka przesądu" i że „wyprzysiągł się błędu." G. niedługo żył po tej haniebnej scenie. W najlepsze pędził brudny swój żywot w klubach rewolucyjnych, gdy popadł w niełaskę u R«bespierre'a i wraz Chaumette'm i komedjantem Gram-mont'em dostał się do więzienia. Zarzucano mu jego kommissję do Poren-trui, gdzie zagrabił ruchomości bpa bazyiejskiego. W więzieniu przemawiał jeszcze językiem tak zwanych patrjotów owego czasu. Zginął pod gilotyną 13 Września. Lolhringer, jeden z jego wikarjuszów, w liście z 11 Marca 1 79 7 (w Annates cath. t. III, p. 46 6) podaje, że G. przesiał mu swoję wyznanie grzechów na piśmie, z prośbą, aby przechodząc około bramy więzienia, dał mu rozgrzeszenie. Cf. Biogr. uniyerselle XVII 535. N. Gobelinus (Persona), narodził sięr. 1 3 5 8 w Westfalji, gdzie i pierwsze nauki pobierał. Później udał się do Włoch i kilka lat bawił w Rzymie, zbogacając się w wiedzę wszechstronną a gruntowną, szczególnie w prawie kanonicznćm i w historji. R. 1386 otrzymał święcenia kapłańskie, i w trzy lata później został mianowany proboszczem przy kościele ś. Trójcy w Paderbornie. Zatargi w kilka lat potćm wynikłe między nim a magistratem miasta, skłoniły go do zamiany probostwa swego na urząd officjała przy biskupie paderbornskim. Ale uprzedzenie przeciw niemu powzięte i nieżyczliwość benedyktynów, pragnących się uwolnić od surowego dozoru, jaki nad nimi rozciągał, nie pozwoliły mu i na tćm miejscu pozostać. Przeniósł się zatćm do Bielefeldu i został dziekanem przy głównym kościele tego miasta. Lecz i tu nowe go spotkały trudności, których chcąc nniknąć, schronił się do klasztoru w Bodekem, gdzie i umarł r. 14 20, poświęciwszy część życia swego na pisanie książki, która nas doszła w całości. Jest to rodzaj Historji powszechnej, do której pozbierał materjały ze starych ksiąg i kronik. Czasy od stworzenia świata aż do r. 1418 opowiedziane bardzo krótko i pobieżnie; dopiero od tego roku autor, opisując wypadki, które za życia jego się stały, zaczyna podawać wiele szczegółów, mianowicie nad historją Niemiec i Papieży swego czasu z upodobaniem się rozwodzi. Henryk ilei-iom starszy, pierwszy pod koniec wieku XVI ogłosił tę historję, pod tytułem Cosmodromium, u drugi Meibom, wnuk tamtego, zamieścił ją w znanym zbiorze swoim Rerum gcrmanicarum, t. I p. 61 — 346. Prócz tego dzieła, G. napisał jeszcze, jak sądzą niektórzy, Żyuot i. Meinulfa ap. Surium, Yit. ss. 5 Octob.; ap. Brouier, Sidera Germaniae, Mogunt. 1616; w ł'jta s. Meinolphi etc. ed. A. Oyerham, Neuhusii 1618; ap. Bolland., Acta ss. 5 Octob. III 216; po niemiecku wydał Giefert w Kalhol. Zeit-«Ar., Munster 1851 t. VII. Cf. Dupin, Nouy. Bibl. t. XII. (Fritt). H. K. Goch Jan e, właściwie Jan Pupper, ur. w miasteczku Goch na początku XV w. Był jednym z tych reformatorów, jakich wydał wiek XV:
