192 Glass.—Glicki. szące się do bóstwa Jezusa Chrystusa i Jego zadośćuczynienia, wreszcie poprawił reguły, jeśli tego postęp filologji wymagał. Dathe umarł, zanim zdołał wydać resztę Filologji i. G'a. Jerzy Wawrzyniec Bauer opracował tom II (Hermeneutica et Critica sacra). Z Glassa Critica s. zatrzymał on tylko jeden rozdział Be integritate textus hebr., żeby, jak mówił, zostawić próbkę pojęć dawniejszych teologów w tej materji; zresztą, zamiast dzieła Glassa dał Bauer swoje Compendium introductionis in libros V. T. (wydane poprzednio 1 793 r.) p. t. Salom. Glassii Philol. s. to-mus II, sectio prior, Critica s., Lips. MDCCLCY (1 1 7 95). Co do Hermeneutica sacra, Bauer i tę sam opracował według swego systematu (racjonalizm) i ukończył w Kwiet. 179 7 r.; lecz gdy dzieło jego poszło pod cenzurę, fakultet teologiczny w Halli approbaty swej mu odmówił; Hermeneutica jednak Bauera wyszła p, t. Salom. Glassii Philol. sacra temi tecundi sectio posterior, Hermeneutica sacra, Lips. 1 79 7 in-8. W sporach tak zwanych synkretystycznych, wywołanych przez Jerzego Kaliksta (ob.), na czele jenajskich professorów usiłował, choć z nicwielkićm uznaniem i skutkiem, sprowadzić zgodę, i w tym celu napisał dzieło, które wyszło dopiero po jego śmierci r. 16 62 i doczekało się powtórnego wydania r. 17 32. Prowadził on liczne spory z wejgeljanistami i stiefeljani-stami, a mimo to niektórzy jego przeciwnicy zarzucali mu wejgeljanizm. Był dyrektorem i glossatorem wejmarskiego wydania Biblji. Spis jego licznych dziel podaje Jocher, Gelehrten-Lexicon. (Schrodl). S. S. Gley Gerard, ur. 1765 w Gerardiner (depart Wogezów), r. 1785 nauczyciel matematyki i filozofji, a następnie teologji w Strasburgu; emigrował do Bamberga, został tamże 1 795 professorem języka francuzkiego, założył tegoż roku Bambergską gazetę i redagował ją do r. 180 6, w którym został tłumaczem sekretarzem marszałka Davoust'a. Po ukończeniu wojny francnzko-pruskiej został generalnym komissarzem księstwa Łowickiego; r. 1813 udał się do Paryża, następuie do Kolmaru i St. Die, gdzie założył szkolę, r. 1815 został profess. filozofji w Tours, później nauczycielem języków w instytucie missyjnym w Paryżu, a 182 2 kaznodzieją w szpitalu inwalidów, gdzie um 1837. Napisał: Actenstiicke zur Gesch. der RatUidUr Congresses, Bamb. 1 799; Langue et litt. des anciens Franq., Par. 1814; Philosophicae institutiones, ib. 1822 — 24, 5 t.; Hoctrine de Vegliie de I rance tur Cautorite des somerains pontifes et sur celle du poucoir temp., ib. 1827; Yoyage en Ąllemagne et en Pologne pend. les ans 1806— 12, 2 t. etc. Glicki Marcin, ur. w Pilznie 1528 r., ztąd nazywany Hartimis Pilsnensis, uczył się w Krakowie pod sławnymi mistrzami: Benedyktem Koźmińskim, Wojciechem Nowopolskim, Mikołajem z Szadka i Michałem z Wiślicy; r. 1 56 9 otrzymał stopień doktora teol., był proboszczem kol-legjaty wszystkich świętych, kanonikiem krak. i wrocławskim. Przez 40 lat był professorem akademji krak., szesnaście razy wybierany na rektora. Za jego rektorstwa nastąpiła 1573 elekcja Henryka Walezjusza na króla: rektor z bkademją wystąpił na spotkanie przybywającego króla, ale bez mowy powitalnej; tylko król i rektor podali sobie ręce. R. 1578 Grzegorz XIII Pap. przysłał nowy kalendarz, który rektor złożył Stefanowi Batoremu do ogłoszenia po kraju. Za jego także rektorstwa arcyksiąże Maksymiljan dobijał się o tron i poniósł klęskę pod Krakowem, do której przyczyniła się młodzież akademicka, prowadzona przez swych nauczy-
