176 Gilgaf.—Gilon. Gilgal (hebr.), 7 0: r4X?aXa, Wulg. Galgal, Galgala—ae, v. Gal-galae—arum. I. miasto między Jordanem a Jerycho (Jos. 4,19.5,10.9,6. 10,6..), odlegle od pierwszego o 50, od drogiego o 40 stadjów (Joseph. Flae. Ant. V 1,4), prawdopodobnie należało do pokolenia Benjamina. Jozne mial tu główną kwaterę i obchodził pierwszą na ziemi Chananej-skiej Paschę. Tu także za Samuela stał ś. przybytek (I Reg. i o,8.11,14.. 15,21.33); Samuel odbywał przy nim roczne sądy (I R. 7,16) i uroczyście poświęcił Saula na króla (ib. 11,14..). Za Euzebjusza były tylko ruiny (Onomastic.), które i dziś się jeszcze spotykają na nieznacznym pagórku o 4 0 minut na wschód Jerycha, i zwane są przez tuziemców Dżeldżul.—2. G. wspominane w IV Reg. 2,1.. 4,38, jako miejsce szkoły prorockiej. Pokazują je pod 32°1' szer. póln. i 35° 14' dtug. wsch. (od połud. Greenwich), w miejscu zwanóm Dzildżilja. Jest to najwyższy punkt gór Efraim, o godzinę drogi na zachód od Sindiil. Za Ozjasza, Joathama i Aehaza było tu siedlisko bałwochwalstwa (Ose. 4,15.9,15. 12,12. Amos 4,4.5).—3. G. rezydencja jednego z królów chananejskich (Jos. 12,33). Za przykładem Euzebjusza (Onomast.) większa część archeologów odróżnia to G. od pierwszego, i ma je za jedno z wioską Gal-gule, o 6 mil na półnoe od Antipatris. Gesenius (Thesaur. I 289) zaś poczytuje to G. za jedno z pierwszem, będącem naprzeciw Jerycha. Wzmianki w Deut. 11,30 i Gen. 12,6 przemawiają lepiej przeciw, aniżeli za tożsamością obudwóch tych miejscowości.—4. W I Maeh. 9,2. Józef Flawjusz (Ant. XII 11,1) czytał laM/.aia zamiast Galgal; co bardzo być może przy podobieństwie liter O^Sj Galii; Gilgal). Cf. Winer. Bibl. Realw. a. Gilgal. X. W. K. Gillot (czyt. ŻiloJ German, doktor sorbony, uczony'teolog, ur. w Paryżu 1 622. Znaczny swój majątek dziedziczny obrócił na wspieranie uczącej się młodzieży, a gdy już majątkowe jego zasoby się wyczerpały, odmawiał sobie wszelkich wygód życia, aby z czynionych przez siebie oszczędności wspierać ubogich uczniów. Liczą do 600 uczniów wychowanych jego kosztem; uczniów tych nazywano gillotins, i wszyscy prawie później odznaczyli się w różnych stanach życia, jakie obrali. G. um. 20 Paźd. 1688 r., wydawszy więcej niż 100,000 dukatów w swojćm życiu na rzecz ubogich. W kwestji wszakże jansenizmu, jakkolwiek potępiał on listy Arnolda o łasce (1656), ale tłumaczenie, jakie Arnold dawał na swoje wyrażenia, uważał jako zupełnie zaspakające. N. Gilon (Gilo), czyli Idzi (Aegidius), kleryk paryzki, potćm zakonnik w Clugny, następnie kardynał bp tuskulański od 1121 do 1139 roku (daty ob. Jaffe, Regesta p. 526 i 559). Napisał poemat De expt-ditione crucesignatorum in Terram sanctam, seu Carmen historicum de via hierosolymitana, seu Historia gestorum viae nostri temporis hierosolymitanae litri sex, zawierający dzieje wyprawy krzyżowej z lat 1095 —1099. Żyjący w XII w. po Gilonie niejaki Fulkon, antor poematu podobnej treści, p. t. Historia gestorum et viae sui temporis hierosolymitanae libri III, spisywał tylko dzieje tejże wyprawy ok. 1096 r. Oba poematy wydał Duchesne (Hist. franc. Script. IV 890), razem z Fulcbeijusza (ob.) pismem. W wydaniu tćm dzieło G'a ma tylko 4 księgi (jako ks. IV, V, VI i VII Fnlkona); całkowicie wydali Martene i Durand (Thesaur. anecd. In 2 12 — 266). Tegoż G'a jest jeszcze Epistoła ad Bernardum
