Geth.—Gębicki. sto w pokolenia Zabulon (Jos. 19, 18), rodzinne miejsce Jonasza proroka (IV Reg. 14, 25); według ś. Hieronima (in Jon.) niewielka wioska, 0 2 mile rzymskie od Sepphoris (dawna stolica Galilei), na drodze ku Tyberjadzie. X. W. K. Gethsemani, redai]}tavvj, w wielu kodeksach bibl. rsftaafiaysć (z hebr. Gath-tzemane, prassa do wyciskania oliwek), folwark ('/uipioy, castellum, praedium) u stóp góry Oliwnej pod Jerozolimą, za potokiem Cedron, miejsce, do którego udał się P. Jezus na modlitwę po ostatniej wieczerzy i gdzie był przez Judasza w ręce siepaczy wydanym (Mat. 2 6, 36... Mar. 14, 32). Za ś. Hieronima (Onomast.) był w G. kościół. Dziś nazywa się ta miejscowość Dżes-Manjeh, leży przy drodze prowadzącej od bramy ś. Szczepana do góry Oliwnej, po prawej ręce (idąc od Jerozolimy), naprzeciw kościoła Grobu Marji, który jest po lewej stronie tejże drogi. Dżesmanjeh jest ogrodem, otacza go mur długi na 160 od zachodu, a 150 stóp od północy, posiada grotę śmiertelnej trwogi (antrum agoniae), do której światło przedziera się przez otwór u góry będący. W grocie tej P. Jezus, trwogą śmiertelną zdjęty, oblał się potem krwistym; ztąd wyszedł na spotkanie Judasza. Ogród wraz z grotą jest pod strażą franciszkanów. Jest tam 8 drzew oliwnych, bardzo starych, o których jednak wątpliwość zachodzi, czy sięgają czasów Chrystusa; bo Pom-pejusz (Joseph. Flav. Ant. XIII 4, 8), a więcej jeszcze Tytus (id. De bel. jud. VI 1, 1) wszystkie drzewa do koła Jerozolimy wyniszczyli. Grota śmiertelnej trwogi jest w stanie naturalnym, bez żadnych ozdób marmurowych. Sepp (Jerusal. I 566) domyśla się, że pierwotnie grota ta służyła za miejsce do wytłaczania oliwy, a przez otwór u góry wrzucano oliwki do prassy. X. W. K. Gewold Krzysztof, biegły historyk, ur. w Amberg, w wyższym Palatynacie, dr. obojga prawa, radca elektora Maksymiljana I bawarskiego 1 pierwszy jego archiwista, um. w Ingolstadzie 1621 r. R. 1582 kanclerz bawarski Wigulens Hund (f 1588), znakomity prawnik, łącznie z (?<-rardem von Boo (autorem Historji Austrji) i Janem Dubrawskim, bpem ołomunieckim (autorem Historji Czech), wydawał monografię cenną p. t. Metropolis Salisburgensis, in f. Dzieło to, w któróm Hund złożył świadectwo głębokiej znajomości dyplomatyki, prowadził dalej G., zbogacił je mnóstwem dokumentów i wydał w 3 t. in f. p. n. W. Hundii Metropolie Salisburgensis aucta, adr.otationibus illustrata et suo usgue tempore eon -tinuata, Monach. 1620 r. R. 1719 wyszło dzieła tego nowe wyd. w Ra-tyzbonie, ale z wieloma błędami. Inne pisma G'a są: Chronicon monasterii Beichersbergensis, Monachium 1611, włączone do dzieła Ludewiga, Scrip-tores rer. Bamberg.; Defensio Ludorici IV Bacari Imper. contra Abraha-mum Bzocium, Ingolst. 1618; Annales Henrici, monachi Bebdorfensis, ib. 1618; (znajdują się także u Frehera, Scrip. rer. Germ.); Genealogia du-cum Bavariae, Augsb. 1605; Commentarius de septemmratu S. B. Im-perii, Ingol. 1616, 1621. (Schrodl). W. F. Gębicki (Gęmbicki, Gembkki), berbu Nałęcz |. Jan, bp włocławski, syn Jana i Katarzyny z Cieleckich, podczaszych poznańskich, brat Jędrzeja bpa łuckiego i Piotra bpa krakow., synowiec Wawrzyńca prymasa, którego kosztem miał się kształcić w Ingolsztadzie r. 1618. R. 1626 został kanon., a 1642 dziekanem krakow., potem kustoszem gnieźn., kanon. warszaw., opatem trzemeszeńskim 1639, proboszczem miechowskim
