132 Germanowie.—Geroch. boszcza w VillcneuTe-Saint-George, pod Paryżem. (Schródl). B. A— 3. G. biskup konstantynopolski (7 15 —730), św. (12 Maja), syn patrycjuaza Justyujana, straconego za panowania Konstantyna Pogonata (668—686), bp Cyzyku w pierwszych latach VIII w. Cesarstwo Byzan-tyńskie było w ciągłych podówczas zamieszkach. Na miejsce Justynjana II (t 7ll) armja obrała cesarzem niejakiego Bardanesa, który przybrał imię Filipika. Ten, wychowany w monotelizmie, skoro tylko dostał się do władzy, zburzył obraz soboru VI powszechnego (ob. Konstantynopolski sobór r. 680), znajdujący się na pałacu cesarskim w Kpolu, w dyptychach (ob.) kazał przywrócić imiona: Sergjusza, Honorjusza i innych, przez wspomniony sobór potępionych, zwołał synod do Kpola, złożył ze stolicy kplskiej prawowiernego bpa Cyrusa, na jego miejsce wyniósł Jana (712 r.) i wspólnie z nim, jako też z Andrzejem, arcbpem Kandji (Krety), i z innymi bpami potępił uchwały soboru VI. W liczbie onych bpów, którzy się przeciw soborowi VI podpisali, miał być i G., podówczas bp Cyzyku (Theophan., Chronogr. ed. Bonn. p. 554, 586; cf. Hefele, Coucil. § 331); lecz podanie o jego w tóm udziale jest wątpliwe ('Cuypers, TraCt. de patr. constp. n. 519 — 20; Henschen, ap. Bolland. Acta ss. Maj. t. III Com. praev. in vit. Germ. c. 2 n. 8); a choćby i był podejrzanym o herezję, to późniejszem postępowaniem zasłużył sobie na tytuł wyznawcy (Concil. VII act. I; cf. Henschen. loc. c. c. 1 n. 1 — 6). Na stolicę kplską wyniesiony 11 Sierp. 715 r. przez synod, odprawiony w obec kapłana Michała, apokryzjarjusza Stolicy Apostolskiej (Hergenrii-tiier, Photius I s. 226 not. 224), pokazał się najżarliwszym obrońcą prawowierności (Theophan. p. 559; cf. Hergmróth. op. c. s. 225 n. 220). Zaraz po swem wyniesieniu zwołał do Kpola synod 715 v. 716 r. i ogłosił na nim anathema przeciw Sergjuszowi, Cyrusowi, Pyrrusowi i in. monotelitom (Libell. synod. ap. Mami, Concil. XII 25 5, Cf. Hefele, Conc. § 331 not. ostat.). Cesarz Leon III Izauryk z początku żył z G'em w dobrych stosunkach; później, wystąpiwszy (726 r.) z edyktem przeciw obrazom, chciał G'a na swoją skłonić stronę. German jednak nie dał się pociągnąć; owszem Leonowi wszelkie czynił przedstawienia, żeby rozpoczętej przeciw obrazom wojny zaniechał (Germani Epist. i Lib. de haeret. et syn. c. 41). Leon zamierzył się pozbyć G'a. Wezwał go tedy do siebie (729 r.) i łagodnie począł do swych zamiarów nakłaniać. G. odpowiedział: „Wprawdzie dawne proroctwo mówi, że będzie wojna przeciw obrazom, lecz nie pod twojem panowaniem.—A pod czyjem? zapytał Leon.—Pod panowaniem Konona.—A właśnie ja na chrzcie otrzymałem imię Konona, rzekł cesarz. Niechaj to nieszczęście, odrzekł G., nie stanie się pod twojem panowaniem, cesarzu! bo kto tę wojnę prowadzić będzie, będzie przeslańcem antychrysta" (Theophan. Chroń. p. 6 25). Leon upatrzył w tych słowach obrazę swego majestatu i postanowił pod tym pozorem zrzucić patrjarchę. Nawinął mu się i pomocnik do wykonania tego planu, w osobie Anastazego, syncella patrjarchy. Widząc jednak Cr. na co się zanosi, gdy został wezwany przed radę tajną cesarską (silentium), jeszcze raz upomniał cesarza, a gdy i to pozostało bez skutku, zawiadomiwszy o całej sprawie Papieża, zrzekł się swej godności (7 30 r.), mówiąc: „Jeśli jestem Jonaszem, rzućcie mię w morze; lecz bez powagi soboru powszechnego nie godzi się żadnej czynić w wierze zmiany (ibid. p. 6 29. Cf. list Papieża Grzegorza II do Germana w aktach
