Gerlak. -German. 123 szalka (f 17 Lut. 1184), później opatem w Milewsku; f ok. r. 1228. Napisał Kronikę-(Chronicon, sive Annales Bohemorum a. 1167—1198), będącą dalszym ciągiem Kroniki Wincentego z Pragi (ob.). Najważniejszóm źródłem G'a są opowiadania opata Gotszalka; zdaje się, że miał przytóm i papiery po Wincentym pragskim, które uporządkował i przepisał. Obszerniej opisuje sprowadzenie norbertanów do Czech z nad Renu, i stosunki między ces. Fryderykiem I a Czechami. W r. 1214 jeszcze pracował G. nad swoją Kroniką i poprawiał ją; koniec jej (po r. 1198) zaginął. Pod r. 1190 wciągnął do swego dzieła opis wyprawy krzyżowej Fryderyka I (Historia de ezpeditione Friderici imperatoris), pisany przez Ansberta, kleryka, który towarzyszył w tejże wyprawie wspomnionemu cesarzowi 1190 r. Wydania: p. t. Chronograplius Siloensis, ap. Dobner, Monum. historica Bohemiae, Prag. 1764.. 1.1 p. 79.. (bez Ansberta); ap. Dobro-wslcy, Ansberti historia de expeditione Frid. imp., Pragae 1827 (część tylko ostatnia od r. 1 187 —1198); ed. Wattenbacb, ap. Pertz, Monum. Germ. Ser. t. 17 s. 683.. (bez Ansberta); ed. Tauschinski et Pangerl w Fontes rer. austriae. Scriptor. t. V (1863 r. razem z Ansbertem). Ob. Palacky, Wiirdigung d. alten bóhmischen Geschiehtschreiber, Prag. 1880 s. 78.. Wilken, Gesch. der Kreuzzuge t. IV, Beilag. s. 91 —106. X. W. K. German, franc. Germain (czyt. Żermę) I. z Auxerre (Germanus Antissiodorensis v Aulissiodorensis), św. (31 Lipca, al. 4 v. 2 2 Września, 1 Października), jeden z najznakomitszych bpów Galji. Ur. 3 78 r. w Au-xerre (ob.), gdzie rodzice jego wysokie zajmowali stanowisko. Staranne w domu rodzicielskim otrzymał wychowanie. Uczęszczał do szkół publicznych, które ukończywszy w Gallji (post auditoria Gallieana), udał się do Rzymu na wyższe nauki, a mianowicie na kursą prawne. Tu wkrótce występując jako obrońca, odznaczył się wielkiemi zdolnościami i rozległą wiedzą: zwrócił na siebie uwagę prefekta pretorjum i został wyniesiony na godność wielkorządcy Armoryki i Belgji (Nervicanum), tudzież naczelnego wodza (dux) wojsk okręgu wojennego, składającego się z kilku prowincji. Pojął za żonę osobę bogatą, wysokiego rodu i cnotliwą, która wdziękiem cnót i zalet swoich była pociechą życia jego. German namiętnym byl lubownikiem myśliwstwa; łby zwierząt przez siebie ubitych, jakoby znaki zwycięzkie, na wielkim drzewie zawieszał. Zganił mu ten obyczaj ś. Amator, biskup z Auxerre, bo widząc w nim pewien zabytek zabobonów pogańskich, słusznie się obawiał, by nie stał się przyczyną zgorszenia, jeśli nie dla Germana, to przynajmniej dla nieoświeconych i słabych w wierze prostaków. Zalecił więc Germanowi, aby tych wystaw swoich zaniechał, a gdy i prośby i rozkazy pozostały bez skutku, sam wreszcie kazał ściąć one drzewo, i zawieszone na nićm krwawe łupy na polu porozrzucać. German wielkim się o to gniewem zapalił, odgrażał się nawet biskupowi, że mu życie odbierze, i może byłby się rzeczywiście odważył na zabójstwo, gdyby Amator nie był zapobiegł złym zamiarom jego, chroniąc się do Autun, gdzie przebywał naonczas Juljusz, prefekt Gallji. Rychło jednak G. uznał niesłuszność gniewu swego, a biskup święty nietylko do niego nie zachował najmniejszej urazy za chwilowe jego zapomnienie się, ale owszćm, gdy, czując się bliskim śmierci, chciał obmyślić sobie gfcdnego i odpowiedniego następcę, wybór jego, natchnieniem boskiem wiedziony, padł na Germana. Wprawdzie ten, którego na biskupa przeznaczał, był żonaty; ale nie stanowiło to naonczas przeszko-
