Gerberon.—Gerbert, 117 tolickiego wyznania wiary, nie bez dwuznacznego wprawdzie zastrzeżenia , otrzymał od ks. Feydeau, bpa w Amiens, pozwolenie odprawiania Mszy ś. W dwa lata później przeprowadzony do Vincennes, na przełożenia kar -dynała de Noailles, odwołał swe błędy. Odzyskawszy wolność, powtórzył •dobrowolnie odwołanie swych błędów w Saint-Germain - de-Pres, usunął się od świata, żywo żałując za zgorszenia, jakiemi napełnił zakon i Kościół. Janseniści, jak Tassin, utrzymują przeciwnie, że G. nawrócił się nieszczerze, ale twierdzenia ich są bez podstawy. Tassin wylicza ll)-cie pism G'a; przytaczamy z nich niektóre: Apologia pro Ruperto, abbate Tui-tiensi, in quo de Eucharistica veritate eum catholice sensisse demonstrat vindex Fr. Gerberon, Paryż 1669, przeciwko twierdzeniom Salmasius'a i innym protestantom, jakoby Rupert bronił tylko figurycznej obecności Chrystusa w Najśw. Sakramencie; Miroir de la piele chretienne, Brus. 17 76, przez "biskupów potępione; Miroir sans tacbe, Paryż 1680; Acta Marii Merca-toris s. Augustini E. D. discipuli cum notis Rigberii (pseud.), Brux. 1 6 73; L'abbe commendataire par le siew de Froimond (pseud.), Bolon. 16 74; S. Anselmi Cant. arch. Opp. nec non Eadmeri etc. Historia novorum et alia opusc. labore et stud. Gab. Gerberon, Paryż 16 75; S. Anselmus per se docens, Delft. 1692; Michaelis Baji, celeber. in Locan. academia theologi etc. Opera, w Kolonii 1 696, z dołączeniem bulli papiezkich i dokumentów; Histoire generale du jansenisme contenant ce qui s'est passe en France, en Espagne, en Italie, Pays Bas, par M. VAbbe, 3 t. Amst. 1 700. Wydał to dzieło Tassin. Jest to jedno z ważniejszych dzieł G'a i dziś jeszczo przydatne do historji jansenizmu. Tłumaczenie francuzkie książki smutnej sławy jurysty niemieckiego Widenfeldta : Monita salutaria B. V. Mariae ad in discretos cultores suos, Gand. 1 673, p. t.: „Avis »alutaire de la B. V. Marie a ses devots indiscrets", tłum. z niem. N. Marja P. zabrania wiernym palić światła przed swemi obrazami, przyozdabiać statuy, wzywać się jako Matkę miłosierdzia. Cześć oddawana Marji nazwana jest tu próżną i czczą. Widenfeldt, kiedyś także jansenista, zostający na usługach jednego z książąt Schwarzenbergów, uwierzył niektórym protestantom, zapewniającym go, że za usunięciem pewnych obrzędów w Kościele łatwo nastąpi pojednanie z protestantami; w tym celu wydał swoje „Monita salutaria." Lecz potrzeba było wielkiego zaślepienia sekciarskiego w Gerberonie, aby tłumaczyć podobną ramotę, tćm bardziej, że sam kiedyś pisał Histoire de la robe sans couture de N. S. J. C. qui est reveree dans TEglise des relig. bened. d'Argenteuil, 16 76, i tym sposobem, po owćm tłumaczeniu, sam się jako hypokryta przedstawiał. Cf. Tassin, Hist. de la congr. de Saint Maur, 1 773; Feller, Biogr. univ. Gerbert Marcin baron de Hornau, ur. w Horb nad Nekarą 1 720, wstąpił do zakonu benedyktynów 1 736, gdzie cnotą i nauką zasłynął. R. 1 744 został kapłanem, później professorem filozofji i teologji, r. 1759 — 6 2 odbył podróż muzykalno-nankową po Niemczech, Francji i Włoszech, r. 1 7 64 został księciem-opatem w klasztorze ś. Błażeja w Czarnym Lesie. Do końca życia (17 9 3) był G. wzorem cnót dla braci i przykładem zachęcał do wytrwałej pracy. Pisał we wszystkich prawie kwestyjach teologicznych. Dzieła jego treści liturgicznej używają w Niemczech wielkiej powagi. Znaczna część dzieł G'a drukowała się w klasztorze Ś. Błażeja. Oto spis prac jego: Apparatus ad eruditionem theologicam, Aug. Vin. i Frib. 1 7 54; Theologia vet. et nova circa praesentiam Christi in Euch.%
