Gallikańskie swobody.—Gallonio. 33 cuzkim; o swobodach tych przemawia tylko jeszcze biurokracja wówczas, gdy chodzi o poddanie Kościoła zależności świeckiej. Ob. Litta, Briefe liber die sogenannten vier Artikel des Klerus v. Frankr. Aus dem Fran-zos. Munster 1844. J. de Maistre (ob.). Karola Gerin Recherches histo-riques sur 1'assemblee du clerge de France de 1 682, Paris 1869, dzieło jedno z najlepszych w tej materji, oparte na wielu dokumentach, niewy-danych poprzednio. Przeciw temu z gwałtowną obroną gallikanizmu wystąpił ks. Jul jus z Teodor Loyson (L'assemblee du clerge de France de 1 682, Paris 1 870), lecz złą wiarę wykazał mu K. Gerin (Une nouvelle apologie du gallicanisme. Rćponse a M. l'abbe Loyson, ib. 187 0). Pominąwszy przekręcanie faktów, podaje i Loyson niektóre nowe dokumenty, zwłaszcza o intrygach dyplomatycznych. K. Górin podał później (w Remie des questions hist. IX 2 32) szczegóły o odwołaniu edyktu z r. 1682 przez Ludwika XIV. Dobrze także cała historja i skutki gallikanizmu przedstawione w dziele ks. Plante, Le gallicanisme et le jansćnisme com-pares depuis 1682 jusqu'i nos jours, Paryż 1870. Cf. U. Maynard, L'assemble de 1682, w Rev. des gu. hist. VIII 4 05; Phillips, Kirchen-recht III 339, i art. Sankcja pragmatyczna. N. Gallio, raXXtwv, prokonsul rzymski w Achai (Dz. Ap. 18, 12), bronił św. Pawła przeciwko niechętnym mu żydom; stawionego przed sobą Apostoła wypuścił na wolność, nie znajdując w jego postępowaniu nic zdrożnego. Był on bratem L. Ann. Seneki i właściwie nazywał się Marc. An. Novatus, lecz L. Jun. Gallio, retor, adoptował go, i pod tem też imieniem wsławił się Novatus jako mówca. Seneka poświęcił mu traktat De ira; podobnie jak brat poniósł śmierć z rozkazu Nerona (Dio Cass. 62, 25). W. F. Galljonizm, od Gallio'na (ob), który nie chciał być sędzią, gdy rzecz szła zdaniem jego o słowa (Act. Ap. 18, 12), nazywała się u ścisłych luterańskich teologów opinja synkretystowskich naturalistów, którzy wszelką pozytywną formę wiary uważali za obojętną, istotę rzeczy upatrując w religji naturalnej. Cf. J. C. Dannhauer, De Gallionismo, 166 4 in-4. Niektórzy biorą wyraz galljonizm w znaczeniu iudyfereutyzmu religijnego. N. Galliota, św. (24 Cz.), de Genouillac, albo de Vaillac, zazwyczaj nazywana siostrą Anną, była wznowicielką zakonnic ś. Jana jerozolimskiego, inaczej maltankami zwanych. Ur. 1588, f 24 St. 1618 w Beaulieu. Gallonio Antoni, oratorjanin rzymski, um. 1615 v. 1617 r. Wydał po włosku: Historję dziewic, 1591; Żywoty kilku męczenników, 1 59 7; Żywot i. Filipa Neri; De monachatu s. Gregorii, 1684, gdzie dowodzi, że ś. Grzegorz nie był benedyktynem, ale zakonnikiem ś. Ekwicjusza. K. 1591 wydał ciekawy traktat po włosku, z licznemi rycinami, o rozmaitych rodzajach męczarni, zadawanych męczennikom przez pogan (na łac. przez autora przełożony: De ss. Martyrum cruciatibus, Romae 1594; Colon. 1602; Paris. 1 659; Antverp. 1668). (i. zebrał nietylko świadectwa z aktów męczeńskich, ale i z pisarzy starożytnych, tak świeckich jak kościelnych. Książka ta jest zwycięzką odpowiedzią na ów frazes nowożytnego niedowiarstwa, iż „z prawem rzymskiem pogodzić się wcale nie dają owe opowiadania męczeńskie o nadzwyczajnych owych torturach, Encykl. T. VI. 3
