suspensum manifeste proponens, insuper dilucida voce affirmare, vel potius mentiri praesumpsit, quod omnes fatui sunt, qui creduut nasci de Virgine Deum, qui creavit naturam et omnia, potuisse.“ Prawdopodobnie mowa tu o ustném odezwaniu się F’a, nie o żadném piśmie. Na mocy jednak tego podania, jakiś fałszerz, biegły w średniowiecznej łacinie, napisał w XVIII w. powyższy paszkwil, wydany r. 1753 przez wiedeńskiego księgarza Straub’a, z datą 1598 r., jakoby dzieło F’a II. Że to jest pismo w nowożytnych czasach pisane, dowodzi wzmianka o księgach bramińskich Weda, o których autor mówi z taką znajomością, jakiej trudno przypuszczać w autorze średniowiecznym. Pismo to, p. t. De impostura religionis breve compendium seu Liber de tribus impostoribus, z rozprawą wstępną wydał Genthe (Lipsk 1833), przełożył na niemiec: Aester, do czego wstęp bibljograficzny dodał Weller (Lipsk 1846). Cf. Hefele, Beiträge zur K.—G. I 339... Że F. II odzywał się z bluźuierstwami, jakie mu zarzuca Grzegorz IX, potwierdza to jeden z ówczesnych muzułmańskich pisarzy (ap. Reinaud, Extraits des historiens arabes relatifs aux guerres des croisades, Paris 1829 s. 431), chociaż u muzułmanów F. był w większem poważaniu niż u chrześcjan. Od człowieka niesłychanej pychy i niemniejszej rozpusty, jakim był F. II, nie można się było nic lepszego spodziewać.
Fryderyk III, cesarz, z domu Habsburgskiego, syn Ernesta Żelaznego, księcia austrjackiego. Podczas długiego, bezczynnego, a jednak niespokojnego panowania Fryderyka III (1450—1493), państwo Niemieckie zdawało się chylić ku upadkowi. Na wschodzie Turcy, coraz więcej groźni, zdobyli Konstantynopol (1450), opanowali Belgrad i tylko dzielność Hunjada ocaliła cesarstwo. Fryderyk z wielką trudnością zdołał utrzymać swego synowca Władysława V Pogrobowca, syna Alberta II († 1439), na tronie węgierskim i czeskim. Gdy Władysław umarł 1457 r., Mateusz Korwin, syn Jana Hunjada, oswobodzony z więzienia wstąpił na tron węgierski (1458), a Jerzy Podjebrad ogłoszony został królem czeskim (1458). Fryderyk znalazł się prawie w rozpaczliwém położeniu. Błędni rycerze łupili kraj, nie oszczędzając osobistych posiadłości cesarza. Król Jerzy popierał domowy niepokój w Austrji; Mateusz Korwin wypędził F’a dwa razy z Wiednia i oblegał go w Neustadt. Tylko Styrja, Ems, Weis i Linz zdawały się pozostawać dziedzictwem austrjackiém. O koronę niemiecką porozumiewał się Jerzy z domem Witelsbachów, a także marzył o niej Ludwik, król francuzki. W Niemczech zatargi domowe mnożyły się coraz więcej. Albert, margrabia brandenburgski, wojował i łupił Norymbergę, a wojna z elektorem palatynem Fryderykiem i Ludwikiem, księciem bawarskim , wstrząsała całe wyższe Niemcy. Lecz ani łupieztwa Węgrów, ani domowe walki Niemców nie psuły Fryderykowi jego pokoju, jego snów, jego zwykłych zatrudnień. Ufając w sławne A, E, I, O, U, (Austria erit in orbe ultima), pozwolił przeciwnikom swoim niszczyć się wzajemnie, pozyskał sobie koronę cesarską, a połączywszy się z domem Brandenburgów, przymusił Ludwika bawarskiego do wydania sobie miasta Donauwörth. Gdy król Jerzy został pokonany przez Mateusza Korwina, cesarz z tym ostatnim zawarł umowę o następstwo; przyłączył Burgundję do cesarstwa, przez małżeństwo swego syna Maksymiljana z Marją burgundzką. Z książętam i cesarstwa, potężnymi przez swoje związki rodzinne, a przez ustawiczne wojny zagrażającym i całości państwa, zawarł pokój na
