smutnej pamięci był Konrad I (1230—1258), który wyklął książąt bawarskich Ludwika I i Ottona II, a potem sam w klątwę popadł, i który w walce Papieża z cesarzem Fryderykiem II, wspólnie z innymi bpami bawarskimi, exkommunikacji cesarza ogłosić nie chciał i w końcu tylko duszony po stronie Papieża stanął. Za jego rządów założyła Ludmilla, żona księcia Ludwika I, klasztor w Seligenthal przy Landshut. Konrad II, z rodu Wittelsbachów (1258—1279), splamił swą pamięć krwawemi zajściami z Leonem, bpem regensburgslum; przez względy, jakie miał u króla Ottokara i Rudolfa habsburgskiego, powiększył posiadłości biskupie. Za jego rządów fundowano klasztor Fürstenfeld, w którym książę Ludwik II uczonego i na polu historycznem zasłużonego Volkmara zrobił przełożonym; sprowadzano dominikanów do Landshut 1271; zjawili się wówczas w Bawarji flagellanci, których książęta wspólnie z biskupami bawarskimi wypędzili. Na polu literatury wsławił się zakonnik Konrad v. Scheuren, nazwany Philosophus (cf. B. Pez, Anecd. t. I disser. Isagog. p. 28; H. Pez, Script, rer. Austr. t. II; Oberbayer. Archiv. t. II p. 155 etc.). Po Fryderyku (1279—1282) nastąpił Emicho, z rodu Wittelsbachów (1283—1311), mąż uczony i wymowny, a przytem dobry i czynny gospodarz, który na rzecz biskupstwa kupił hrabstwo Werdenfels. Za niego sprowadzeni zostali franciszkanie do Landshut 1280 r., a do Monachium eremici ś. Augustyna 1291 r. Franciszkanom, zamieszkałym w Monachium od 1221 r., wybudowano nowy klasztor 1282 r., a w ich miejsce sprowadzono klaryski. Po schorzałym Gotfriedzie (1311—1314) nastąpił Konrad III (1314—1322), fundator kollegjaty św. Jana w Freisingu 1319. Z jego rozkazu napisano szacowne dzieło, tak zwaną Konradyńską matrykułę biskupstwa freisingskiego. Podczas nieszczęśliwych zamieszek pomiędzy Papieżami awinjonskimi a cesarzem Ludwikiem bawarskim, kiedy Kościół niemiecki tak długi czas zostawał w interdykcie, a Ludwik sprowadził do Monachium naczelników sekty spirytualistów franciszkańskich, kapituła freisingska, stanowczo po stronie cesarza stojąca, wybrała na biskupa r. 1322 Ludwika v. Chamstein, a po jego śmierci 1342 r. proboszcza katedralnego Leutolda v. Schaumburg; ze strony zaś papiezkiej naznaczeni byli biskupami: Jan z Güttingen († 1324), Konrad (IV) z Klingenberg (1324—1340) i Jan II z Westerlold (1340—1349). Odtąd przez cały wiek jeden nie obierała kapituła biskupów freisingskich, ale Papieże ich naznaczali. Albert II (1349—1359), poprzednio kanclerz cesarza Ludwika, był uczonym i dobrym biskupem. Jemu przypisują napisanie źywotu ś. Kiljana. Bp Paweł hr. z Harrach (1359—1377) zniósł 1359 r., jako papiezki delegat, interdykt ciążący przynajmniej jeszcze co do formy na Bawarji, uwolnił Ludwika brandeburczyka i książąt bawarskich od klątwy. Leopold (1378—1381), szczodry pan, potwierdził obywatelom Freisingu wszystkie ich prawa, założył w témże mieście szpital, brał udział w synodzie salzburgskim 1380 r. i dobrze zarządzał dobrami biskupiemi. Berthold (1381—1410), kanclerz austrjacki, mąż uczony i dobry gospodarz, miłośnik budowli, przywrócił 1384 r., wybrany na sędziego, pokój pomiędzy książętami bawarskimi a bpem salzburgskim i zaprowadził uroczystą processję Bożego Ciała po ulicach miasta Freisingu. Konrad V (1411—1412) był poprzednio bpem Gurk. Papież Jan XXIII przeniósł go na stolicę Freisingu, w miejsce wybra-
