ris 1844, 2 v. Modest Watt Kosicki przełożył na język polski Obronę Chrześcjanizmu. (Warsz. 1827, 4 v. in-8; 2-e wyd. ib. 1828).
Fredegarjusz (Fredegarius) Scholastyk, autor Kroniki (Chronicon) składającej się z 5 ksiąg. Pierwszą stanowi streszczenie (epitome) historji Franków Grzegorza z Tours: „Gregorii episcopi Turonensis Historia Francorum epitomata,“ od półowy w. V do śmierci króla Chilperyka (ok. 584 r.). Fredegar tu po większej części powtarza słowa Grzegorza; czasem tylko dodaje niektóre szczegóły, zwłaszcza w początkowych dziejach Franków, może przez Grzegorza umyślnie opuszczone, jako niepewne, lub bajeczne. Cztery inne księgi są streszczeniem kronik: Hieronima, Idacjusza, Izydora z Sewilli i bezimiennej p. t. Liber generationis, która może jest przeróbką z kroniki Hippolita portueńskiego. Szósta księga jest własném F’a dziełem; podaje on ją jako kontynuację do Grzegorza z Tours: „curiosissime quantum potui, omnia inseri studui, de eodem tempore incipiens scribendum, quo Gregorii finis gestaque cessavit et tacuit, cum Chilperici vitam finisse scripsit“. Z tego powodu znajduje się ona zwykle w rękopismach, jako X lub XI księga Grzegorzowej Historji Franków. Najdawniejszy rękopism tej księgi F’a sięga tylko do r. 641 i ma 90 rozdziałów; w późniejszych są kontynuacje, dodawane w różnych czasach do r. 768 (rozdz. 91—137). Wydania: księga I—IV ap. Canisium, Lect. ant. II 569., p. t. Collectio hist. chronographicae; księga V i VI przy dziełach Grzegorza z Tours, ed. Ruinart; wszystkie księgi z kontynuacjami ap. Bouquet, Recueil des hist. II 391—464, V 1—8. Przekłady: francuzki przy dziele Grzegorza (ob.) z Tours; niemiecki przez O. Abel, w Gesch. d. deutsch. Vorzeit, VII Jahrh., III Bd., Berlin 1849. Co do osoby samego F’a, to tylko z jego kronik jest widocznem, że był duchownym, należał do burgundzkiej narodowości i że był współczesnym opisywanym (w VI ks.) przez siebie dziejom. Nazwisko F’a nadał mu Scaliger; lecz ono w rękopismach się nie znajduje. Krytycy przyznają mu rzetelność, wszakże Damberger powątpiewa o niej. Literaturę o nim ob. Potthast, Biblioth. hist. s. 321, Supplem. s. 74; Wattenbach, Deutschl. Geschichtsquel. Berlin 1866 s. 76—80. 90.. Cf. Brosien, Krit. Untersuch. der Quellen zur Gesch. d. fränk. Königs Dagobert I, Götting. 1868. X. W. K.
Freindaller Franciszek Józef, ur. 1753 w Yps, w Niższej Austrji, uczył się w Wiedniu teologji; r. 1770 wstąpił do kanoników regularnych w St. Florian, był następnie proboszczem, professorem dogmatyki w lyceum w Linz, r. 1803 proboszczem w Niederneukirchen, 1806 r. w Vöcklabruck, 1812 dziekanem; um. 1825 r. Napisał: Von den Lehren des Pythagoras, 1779; Handbuch zur Ertheilung des Unterrichts für Convertiten, 1813. Wydawał linckie czasopismo teologiczne: Linzer theologisch-praktische Monatsschrift, 8 t., prowadzone dalej p. t. Quartalschrift für kath. Geistliche, Salzb. 1812—21.
Freising (v. Freysing, v. Freisingen, Frisinga), biskupstwo w Bawarji. Po śmierci Korbinjana (ob.), pierwszego biskupa freisingeńskiego, † 730, brat jego Erimbert, opat klasztoru freisingskiego, zarządzał przez niejaki czas osieroconém biskupstwem, lecz dopiero 739 r., przy organizacji djecezyj w Bawarji, został konsekrowanym przez ś. Bonifacego na bpa freisingeńskiego. Za następcy jego Józefa odbył się pamiętny synod w Aschhaim 763 r. Po Józefie nastąpił, jak na swe czasy bardzo
