czesnych opisał Piotr Ribadeneira (po hiszp. w Madrycie 1594; na łac. przełoż. And. Schott, ap. Bolland. Acta SS. Octobr. t. V p. 235. Auctarium Octobr. tomi V p. 29) i Franc. Solier (Vie de s. Fr. de B., Paris 1597); z późniejszych: Dan. Bartoli, Della vita di S. Fr. Bor., Roma 1681; przełoż, na niem. Albert von Haza-Radlitz, Der heil. Fr. v. Borg., Wien 1838—39, 2 v.; (Ant. Verjus) Hist, de S. Fr. de B., Paris 1672, ib. 1824, 2 v.; Virg. Cepari, Ristretto del la vita di S. Fr. Borgia, Roma 1624 (na łac. przełożył And. Schott, Colon. 1626); Daurignac, Hist. de S. Fr. de B., Paris 1864, i w in. Ob. De Backer, Biblioth. art. Borja. J.
Franciszek Caracciolo (czyt. Karaczolo), św. (4 Czerwca), założyciel zakonu zwanego clerici regulares minores, ur. 13 Paźdz. 1563 r. w Santa Maria (w Abruzzach). Na chrzcie dano mu imię Askanjusz, a przyjmując habit zakonny obrał sobie imię Franciszka. Od lat najmłodszych odznaczał się cnotami i pobożnością. Wyszedłszy z ciężkiej choroby, poświęcił się wyłącznie Bogu, a skończywszy teologję w Neapolu, tamże wyświęcony został na kapłana i przystał do pewnej kongregacji, której zadaniem było nieść Słowo Boże więźniom, a zwłaszcza przygotowywać na drogę do wieczności skazanych na karę śmierci. R. 1588 szczególna okoliczność przywiodła go do założenia nowej kongregacji. Jan August Adorne, pochodzący ze znakomitej rodziny genueńskiej, porzuciwszy świat, powziął myśl utworzenia zgromadzenia księży świeckich, którzyby żyjąc wśród świata, szczególnym sposobem obowiązani byli podtrzymywać w sobie ducha kapłańskiego. Z tą świętą myślą zwierzył się Fabrycjuszowi Caracciolo, kanonikowi kościoła Santa Maria Maggiore w Neapolu, i oba w tym przedmiocie napisali do pewnego Askanjusza Caracciolo, innego od naszego świętego. List ten przypadkiem dostał się do naszego Askanjusza (Franciszka), który, widząc w tém wolę Bożą, postanowił wziąść udział w zamierzonem dziele. Trzej nowi konfratrzy, spędziwszy 40 dni na samotności, nakreślili regułę nowego zakonu i udali się do Rzymu, gdzie reguła ich zatwierdzoną została 1 Czerwca 1588 przez Pap. Sykstusa V. Wróciwszy z Rzymu, osiedli na przedmieściu Neapolu i 9 Kwietnia 1589 r. wykonali 3 śluby zakonne, dodając do nich zobowiązanie się nieprzyjmowania żadnych godności kościelnych. Zresztą, spełniali wszelkie posługi pasterskie, a zwłaszcza na galerach, po więzieniach, szpitalach i szkołach; dwa razy na dzień odbywali rachunek sumienia, 4 dni w tygodniu nie jedli mięsa i inne zadawali sobie umartwienia. Prócz tego, każdemu członkowi zgromadzenia wolno było, bez odwoływania się do przełożonego, obrać życie jeszcze surowsze, lub wyłącznie kontemplacyjne. Kongregacja ta szybko rozkrzewiła się w królestwie Neapolitańskiem, w Portugalji i Hiszpanji, pomimo przeszkód, jakie w tym ostatnim kraju pokonać musiała. Po śmierci Adorna, Franciszek został jeneralnym przełożonym kongregacji. Przechodził przez liczne próby, potwarze i intrygi nieprzyjaciół, ale cierpliwością wszystko to zwyciężył. Z powodu świątobliwości swojej przezwanym został wielebnym ojcem kaznodzieją miłości Bożej. Jednym z owoców jego działalności było rozszerzenie pomiędzy wiernymi i duchowieństwem nabożeństwa do Nąj. Sakramentu. Zaprowadził też w kongregacji nieustającą adorację. Szczególniej zręcznym był on w nawracaniu grzeszników i przygotowywaniu umierających do śmierci. Braciom dawał najpiękniejszy wzór życia za-
