napisać wykład symbolu wiary. Sekta fotynjanów, nazywanych na wschodzie hamuncjotami, już za czasów św. Epifanjusza zupełnie wygasła; na zachodzie jednak, mimo zakazu cesarza Gracjana, dłużej jeszcze odbywali fotynjanie swoje zgromadzenia, i synod, zebrany w Akwilei r. 381. prosił cesarza, aby ich nie tolerował. Teodozy I zabronił także ich zgromadzeń, które jednak odbywali w Dalmacji. Teodozy II r. 418 ponowił przeciw nim wydane postanowienia. Sobór arelateński (452) nakazał chrzcić powtórnie fotynjanów. Sidonius Apol. chwali Pacjensa, bpa ljońskiego, za usiłowania około ich nawrócenia. W południowej Francji i Hiszpanji połączyli się oni w jedno z bonozjanami i adopcjanarai, i jescze r. 613 frankońscy missjonarze w Bawarji znaleźli tam błędy, do fotynjańskich zbliżone. W reszcie, w czasach poprotestanckich socynjanów nazywano arjanami. lub fotynjanam i. Cf. Athanasii, De synod. n. 27, Opp. t. I p. 593 ed Maur.; Epiph. Haeres. 71; Socrates, H. Eccl. II 18, l9, 29, 30, IV 12; Sozom. VI 6; Theodor. II. E. V 11; Hilarius, De synod. n. 28 i dalsze, Fragm II, III; Hieron., De Viris Illustr. 107; Chron. ad ann. 379; Vigil. Tapsens. Contra arianos l. 1; Klose, Geschichte und Lehre des Marcellus und Pbotinus, Ham burg 1837. (Gams). A. B.
Fourier (Forerius) Piotr, błogosławiony. Ur. w Mirecourt, dawnej djecezji Toul, 30 Listop. 1565. Uczył się w Pont-à-Mousson i wcześnie odznaczył się wielkiem zamiłowaniem do nauki i dziwną czystością duszy. W dwudziestym roku życia wstąpił do zgromadzenia kanoników regularnych w opactwie Chamousey, co wielu wydało się dziwném, bo karność zakonna w tym klasztorze głęboko była upadła, i trudno było pogodzić surowe życie młodzieńca i pociąg jego do najostrzejszych umartwień z wstąpieniem jego do zgromadzenia tak luźnego. Skutek jednak okazał, że ten dziwny na pozór krok jego wyraźném był zrządzeniem Opatrzności. Trudny miał nowicjat wśród niechętnych gorliwemu aspirantowi zakonników, a gdy, po ukończeniu nauk teologicznych w Pont-à-Mousson i złożeniu professji, na stały już pobyt do opactwa powrócił, niechęć współbraci w jawne i zawzięte zamieniła się prześladowanie. Życie jego święte i ścisłe trzymanie się reguły było jakoby żyjącém kazaniem i nieustannym wyrzutem dla otaczających go, których témbardziej przykład jego draźnił, że dobrze czuli w sumieniu, iż powinniby go naśladować, a przecie najmniejszej do tego nie mieli ochoty. W końcu, dla pozbycia się niemiłego towarzysza, ofiarowali mu do wyboru trzy zależne od opactwa probostwa. Fourier wybrał najuboższe i najtrudniejsze, parafję Mattaincourt. Z jaką gorliwościę spełniał obowiązki pasterza dusz, świadczy o tém autentyczny życiorys jego, pod tytułem: Imago boni parochi, seu acta s. Petri Forerii. Obyczaje w parafji swej zastał bardzo skażone, wiarę martwą i prawie wygasłą. W krótkim czasie, pod wpływem żarliwego pasterza, odmieniła się do niepoznania i stała się wzorem dla drugich. Fourier w pracy swej około zbawienia dusz trzymał się metody świętych: zaczynał od grzeszników najuporniejszych, a jeśli prośby, upomnienia, nauki zostały bez skutku, padał na kolana i modlił się, i w końcu prawie zawsze skruszył i nawrócił grzesznika. Jednym z najpiękniejszych owoców pasterskiej pracy jego było założenie zgromadzenia ubogich sióstr szkolnych, pod wezwaniem Matki Boskiej (pauvres soeurs d’école de Notre-Dame), które jakby
