łacińscy pisarze, niebardzo pochlebne dają o niém wyobrażenie; położone ono było w sąsiedzwie bagien pontyjskich. Horacy, który przejeżdżał przez Forum Appii, udając się z Rzymu do Brindisium, narzeka na nieprzyjemne jego wody, dodając, iż widział tam tylko samych majtków, szynkarzy i ludzi podejrzanych: Forum Appi Differtum nautis, cauponibus atque malignis (Satyr. I 5, 4). Ztąd to turyści daleko chętniej zatrzymywali się w trzech gospodach, zbudowanych po za miastem dla obcych podróżnych. Są to właśnie owe tres tabernae, o których Dzieje Apost. wspominają, czyniąc wzmiankę o Forum Appiuszowém. Cf. Sigonius, Ant. jur. Ital. II 15, rozdział o przywilejach miast rzymskich, które miały nazwę forum. A. B.
Foscarari (Focherari) Idzi, dominikanin i biskup Modeny, ur. w Bolonji 1512 r., wstąpił w młodym wieku do zakonu dominikanów w swém mieście ojezystém. Po różnych miejscach był professorem i kaznodzieją; w 1546 Papież Paweł III zrobił go magistrem sacri palatii, a Papież Juljusz III mianował go 1550 r. biskupem Modeny. Wysłany 1551 r. na wznowiony sobór trydencki, odznaczył się tam nauką, gorliwością i zręcznością; w skutek czego przeznaczono go do wypracowywania dekretów. Kiedy na XVI posiedzeniu 21 Kwiet. 1552 r. ogłoszono zawieszenie soboru, w skutek wojny wybuchłej między księciem Maurycym i cesarzem, wrócił Foscarari do swojej djecezji i zarządzał nią jako najlepszy pasterz. Życie jego było bez skazy: nigdy nie ścierpiał, aby w jego obecności mówiono coś nieprzyzwoitego, lub niemoralnego; występował przeciw publicznym domom nierządu, a dla osób wyrzekających się tego występku i powracjących na drogę cnoty założył dom przytułku; ubogim rozdawał wszystkie swoje dochody, w tym celu nawet pierścień biskupi i pastorał sprzedał, sam zaś żył jak najskromniej, tak pod względem ubioru, jak pożywienia i usługi. Gorliwie opowiadał słowo Boże i zdobił tak kościół katedralny, jako i inne zabudowania biskupie. Wskutek tego Papież Juljusz III miał go w wielkiem poważaniu. Lecz, na nieszczęście, łatwowierny a podejrzliwy Paweł IV dał się zwieść złośliwemi Enuncjacjami, podającemi wiarę jego w wątpliwość; w skutek czego, z czterema innymi zasłużonymi prałatami, pomiędzy którymi byli dwaj znakomici kardynałowie Polo i Morone, w zamku św. Anioła zamknięty został 1558 r. Lecz ponieważ inkwizycja żadnego nie mogła znaleść dowodu na potwierdzenie niesprawiedliwego oskarżenia, przeto po siedmiu miesiącach wypuszczony został; a po śmierci Pawła IV ogłosiła go (1 Stycz. 1560) inkwizycja uroczyście zupełnie niewinnym. Papież Pius IV chcąc dowieść Fascararemu swego zaufania, posłał go 1561 r. na zwołany po trzeci raz sobór trydencki, gdzie mieszkał razem z biskupem Bartłomiejem a Martyribus (ob.), a w obec zgromadzonych biskupów coraz więcej sobie sławy zjednywał. Jak wielkie było jego znaczenie na soborze, pokazuje się ztąd, iż mu powierzono badanie tego wszystkiego, co publicznie na soborze miało być przedstawione. Również polecono mu rozkład planu posiedzeń i układanie kanonów. F. widząc rzeczywiście wówczas zbyt wielką liczbę duchowieństwa, domagał się, aby na przyszłość tylu tylko było duchownych, ileby było potrzeba do posługi kościoła; lecz oparli się temu biskupi tych krajów, w których mało było probostw i te były źle uposażone. Nadto, domagał się, ażeby wiernym dozwolono używanie kielicha. Po ukończonym soborze, 1563 r. powołał go Papież Pius IV do
