złożywszy, po wielu przygodach, godność opata cystersów w Corazzo, żył jako pustelnik, a 1189 r. osiadł z kilku towarzyszami w miejscu nazwaném Flora, gdzie, w skutek napływu wielu uczniów, założył klasztor tegoż imienia, który wkrótce był w stanie zakładać inne filjalne, pozostające w zależności od Flory. Ustawy przepisane przez Jochima potwierdził Papież Celestyn III 1196 r. W Neapolu i Kalabrji powiększała się coraz więcej liczba klasztorów tejże reguły, ale wkrótce ulegli prześladowaniu, ponieważ ich założyciel popadł w podejrzenie o herezję. Wiele klasztorów musiało w zamieszkach ówczesnych ucierpieć. Flora sama była szczęśliwiej kierowaną przez dobrych opatów aż do r. 1470, w którym, pod przewodnictwem opatów komendataryjnych, wkradło się zepsucie, co spowodowało, źe wiele od Flory zależnych klasztorów w Kalabrji i w Bazylikacie połączyło się z klasztorami cysterskiemi (1505), a inne z kartuzami i dominikanami. Już przy końcu XVI wieku nie znajdujemy samoistnego klasztoru floraceńskiego. Zresztą, zgromadzenie to różniło się od cystersów tylko większą ścisłością reguły; nawet ubiór był prawie ten sam. Było także kilka klasztorów żeńskich tej samej reguły (ob. Helyot, Kloster- und Ritterorden, Bd. V s. 454). Z powodu podobieństwa nazwisk dwóch opactw, t. j. Flora (po francuzku Fleure) i Fleury, zgromadzenie floraceńskie bywa często błędnie nazywane florjaceńskiém. (Fehr). X. F. S.
Florencja (Florentia, Firenze) arcybiskupstwo. Kiedy i przez kogo założony był kościół w tém mieście, wielkiém i kwitnącém jeszcze w czasach przedchrystusowych, brakuje nam świadectw pewnych. Starożytne podania wymieniają śś. Frontina (albo Ferentina) i Paulina, jako pierwszych apostołów Etrurji, wysłanych przez św. Piotra około r. 56. Ś. Frontinus, jak utrzymują niektórzy, miał być przez książęcia Apostołów wyświęconym na pierwszego biskupa Florencji, i florentyńscy dziejopisowie kładą go na czele swoich pasterzy. Oprócz pomienionych świętych, inne podanie wymienia jeszcze dwóch, również przez św. Piotra wysłanych, opowiadaczy Ewangelji, śś. Ptolemeusza i Romulusa, z których pierwszy wydzieloną miał sobie prowincję Hetruria urbicaria, a drugi Hetruria annonaria, ze stolicą biskupią w Fiesoli, dawniej Faesula, albo Faesulae, mieście za czasów rzymskich jeszcze znaczniejszém od Florencji, i z którego ostatnia miała nawet wziąść swój początek. Ś. Romulus opowiadać miał słowo Boże tak Fiesolanom jako i Florentczykom, co z trudnością da się pogodzić z piewszém podaniem, wymieniającém natenczas innego biskupa we Florencji. Według Ughelli (Italia sacra), najprawdopodobniej św. Romulus nastąpił na biskupstwo florenckie po św. Frontinie, a we Fiesoli poniósł tylko śmierć męczeńską. Temu jednak sprzeciwia się stałe podanie kościoła Fiesoli, które, i dawniej i teraz, mieni św. Romulusa, jako swego założyciela i pierwszego biskupa. Trudno przypuścić, iżby Florencja wypuściła z swojej pamięci imię tak szanowne i ustąpiła je sąsiedniemu miastu. Wypada tedy przyjąć, iż św. Frontinus był założycielem kościoła we Florencji i pierwszym jej biskupem, zaś św. Romulus był pierwszym biskupem w pobliskiej Fiesoli. Przypuszczenia tego, opartego jedynie na podaniu, nie potwierdza żadne świadectwo historyczne, ale odrzucać je, jako wcale bezzasadne, nie można; bo niepodobna jest przypuścić, iżby dawne kościoły całkiem utraciły pamięć o tak ważnych faktach, jak pierwsze swoje początki, i o swoich pierwszych założycielach. Zachodzi jednak pytanie, czyli czas tego faktu, wskazany przez
