Wilhelma, opata w Dijon, który sam do F. się udał i postawił klasztor tak wysoko, jak kronikarz mówi: ut mox omnes Galliae ecclesias transcenderet habitu suae religionis. Zewsząd, z Anglji nawet, zbiegali się kandydaci do zakonu. Wilhelm założył tu szkołę, którą powierzył uczonym braciom. Najsławniejszym i rektoram i szkoły byli tu: Joscelinus i Beringerius, homines apprime literati, którzy dwór królewski opuścili i do zakonu wstąpili. Szkoła była otworem dla wszystkich: ubodzy utrzymywani byli kosztem klasztoru, byle tylko korzystać mogli z dobrodziejstwa nauki. Tym sposobem napływ ludzi do F. był jeszcze większy. Klasztor nietylko wyjęty został z pod juryzdykcji biskupa z Rouen, ale nadto miał z czasem 30 swoich parafji, nad któremi rozciągał juryzdykcję (jurisd. quasi episcopalis). R. 1689 arcbp z Rouen wystąpił Pko egzempcji opactwa, ale obronił ją uczony zakonnik z Fecam, Wilhelm Fillatre, w piśmie: Factum ou Mémoire pour autoriser le droit qu’a l’abaye de F. d’etre immediatement soumise au St. Siège, Paris 1690. Cf. Tassin, Gelehrtengeschichte der Congreg. von St. Maur, deutsch. 1773 I 310. (Kerker). N.
Feder Michał, ur. 1753 w Oellingen (w Bawarji), uczył się w Würzburgu, r. 1772 wstąpił tam że do seminarjum. Wyświęcony na kapłana 1777, został wikarjuszem, r. 1785 nadzwyczajnym profesorem teologji w Würzburgu, 1791 przełożonym bibljoteki uniwersyteckiej, 1795 profesorem zwyczajnym, a 1798 radcą duchownym. Przy reorganizacji uniwersytetu (1803—1804) stracił katedrę, a pozostał tylko przy bibljotece; um. 1824. F. był bardzo pracowitym i płodnym pisarzem; drukował wiele kazań; wydał tłumaczenie (z francuzkiego) Ludwika Faberts’a Rozmyślania nad przedniejszemi punktami moralności chrześcjańskiej, Würzb. 1788; pisał i tłumaczył wiele pism, należących do teologji pastoralnej (jak Blanchard,’a Napomnienia dla chorych, z franc., Bamb. 1785; Gerard’a Prelekcje o sprawowaniu urzędu pasterskiego, z angielsk., Würzb. 1803; Practisch-theologisches Magazin für katholische Geistliche, Nürnb. 1798—99, i t. d.). Napisał: Magazin zur Beförderung des Schulwesens im kathol. Teutschland, Würzb. 3 t. 1791—97; kilka dziełek treści pedagogicznej i belletrystycznej; tłumaczył Bausset’a Życie Fenelona, Würzb. 1811 3 t.; poprawiał Henryka Braun’a tłumaczenie Pisma św., Nürnb. 1803, 2 t., szczególniej jednak znany jest u Niemców z tłumaczeń ś. Wincentego leryneńskiego, Cyrylla jerozolimskiego, Mów św. Chryzostoma i Teodoreta. (Schrödl). N.
Feilmoser Andrzej Benedykt, ur. 8 Kw. 1777 w Hopfgarten, w Tyrolu; r. 1794 udał się do uniwersytetu w Innsbrucku, gdzie przez 2 lata uczył się filozofji; r. 1796 wstąpił do benedyktynów w Fiecht pod Schwatz, gdzie uczył się języków wschodnich pod Jerzym Maurer’em, dobrym orjentalistą. Po ukończonym nowicjacie wysłany został do Villingen, na studja teologiczne. R. 1800 wrócił do Fiecht, został tam profesorem egzegezy, d. 30 Maja 1801 r. kapłanem, a w Październiku t. r. magistrem nowicjuszów. Stosownie do ówczesnego w Austrji prawa, wymagającego od młodych zakonników w uniwersytecie, zamiast egzaminu, dysputy publicznej z tez drukowanych, dał F. 1803 r. do druku tezy z teologji moralnej i introdukcji na Stary Test. W tezach tych zauważono ducha nowatorskiego, a mianowicie w tezach moralnych zasady kantowskie. Konsystorz w Brixen przesłał z tego powodu do prałata
