uwagi notat swoich komunikował Baronjuszowi do jego Roczników historji kościelnej. Przedmowa jego do fragmentów pism św. Hilarego objaśnia dobrze dzieje arjanizmu. Um. 1612. Część prac jego wydał 1614 w Paryżu przyjaciel jego Jan de Begue. — 4. F. Stefan, rodem z Avignonu, jezuita, na misję do Chin udał się 1630, opowiadał wiarę w prowincji Chen-si. Um. 1659. Pamięć świętości jego cudów przechowuje się w parafji Hang-czong-fu (niedalego Siao-tsai-tse), gdzie się znajduje i grób jego. Cuda tego świętego misjonarza tak zdumiewały okolicznych pogan, że go mieli za bóstwo, i na wierzchołku góry Ta-ling, pomiędzy miastami Fong-siang i Hang-czong, zbudowali na cześć jego pagodę, w której pomieścili posąg tego bóstwa, ubranego w nasze szaty kapłańskie. Bóstwo to chińskie, francuzkiego pochodzenia, nosi nazwę Fang-tu-ti . Ks. Rizzolati, wikarjusz apostolski w Hu-kuang, r. 1836 zwiedzał tę pagodę. Cf. Missions catholiques, 1872 n. 183. — 5. F. Wit (Faur, Gui du, seigneur de Pibrac), ur. w Tuluzie 1528. R. 1562 był posłem francuzkim na soborze trydenckim, gdzie bronił tak zwanych swobód gallikańskich. Z Henrykiem III przybył Polski i imieniem królewskiém odpowiadał na mowy powitalne. Gdy Henryk uchodził z Polski, zostawił w Krakowie F’a, który także niebawem szczęśliwie dostał się do Francji. Wysłany znowu do Polski, pracował nad zachowaniem korony polskiej Henrykowi, ale daremnie. Po powrocie do Francji sprawował różne wysokie urzędy; um. 1584 r. Zostawił kilka pism, między któremi jego Quatrains (1574; poezje moralne) głośne były swego czasu, tak, że je tłumaczono na łaciński, grecki, arabski, turecki i perski język. Discours de l’âme et des sciences; List łaciński o nocy św. Bartłomieja. Cf. Ch. Pascal, Vie de Pibrac, przedrukowane w Archives curieuses, 1 sér. X 219.
Fabjan (Fabianus), św. (20 Stycz.), Papież Euzebjusz (Hist. Eccl. VI 29) zachował następujące o jego wyniesieniu na Stolicę Piotrową podanie (narrant). Gdy Anterus został umęczony, lud i duchowieństwo rzymskie naradzali się względem obioru następcy, lecz na żadnego z podawanych kandydatów zgodzić się nie mogli. W tém na zgromadzeniu zjawił się gołąb i spoczął na głowie Fabjana. Wszyscy przyjęli to za znak z nieba zesłany i jednomyślnie obwołali Fabjana Papieżem (r. 236). Rządził Kościołem przez lat 13 v. 14. Sprowadził z Sardynji zwłoki swego przedostatniego poprzednika św. Poncjana; do północnej Galji wysłał śśw. Djonizego, Rustyka i Eleuterjusza na opowiadanie Ewangelji, a innych w strony Italji, gdzie jeszcze nauka Chrystusowa nie dosięgła. Bpa z Lambezy (w Afryce) Prywata potępił za rozsiewanie błędów (S. Cyprian. epist. 55). Za Decjusza umęczony 20 r. 21 Stycznia 250 r. (ib. ep. 76; Euseb. VI 39. Cf. Anastas. Biblioth. Liber Pontif. i katalogi cytowane ap. Jaffé, Regesta s. 6; Bolland. Acta SS. Januar. II 252.. i 1138). X. W. K.
Fabiani Karol, ur. w Małopolsce 1 Listop. 1716, do jezuitów wstąpił r. 1732; był nauczycielem i kaznodzieją w Łucku, Chełmnie i Żywcu, rektorem kollegjum poznańskiego podczas kasaty zakonu; później został kanonikiem kaliskim i kaznodzieją szkół kaliskich. Cenne są jego kazania p. t. Missja apostolska do pokuty i powstania z grzechów pobudzająca (Kalisz 1781, 3 v.; na nowo za staraniem ks. J. Stagraczyńskiego wydana, Poznań 1871 i n.); Kazania przygodne na dni świę-
