dnak, posłuszny aż do śmierci, zaraz do Włoch odpłynął i w Lipcu 1546 w Rzymie stanął. Ale podróż ta zadała mu cios ostatni: zaraz po przybyciu do Rzymu trawiącą gorączką złożony, przeczuł i z radością powitał bliski koniec swój, i 1 Sierp. 1546 poszedł po koronę, zapracowaną nieprzerwaném poświęceniem siebie dla chwały Bożej i zbawienia bliźnich. Tak powszechne było uznanie świętości jego i tak głębokie ztąd przekonanie, że zakon, do którego założenia tak skutecznie się przyczynił, nie tyle przez śmierć tego pożytecznego członka postradał, ile raczej możnego pozyskał w niebie obrońcę, że w nowozałożoném kollegjum w Gandji, zamiast żałobnego nabożeństwa, uroczystą Mszę dziękczynną odprawiono, i ś. Franciszek Ksawery, skoro otrzymał wiadomość o śmierci starego swego przyjaciela, wzywać go począł jako świętego i patrona, i świadczył o łaskach cudownych, za jego przyczyną otrzymanych. W ojczystej także jego Sabaudji lud, od samego zejścia jego, począł go czcić i czci po dziś dzień jako błogosławionego, i opowiadał o cudach, jeszcze za życia przezeń zdziałanych, podczas krótkiej jego w przejeździe do Hiszpanji w rodzinnej parafji swej bytności. Już w r. 1561 dom, w którym się urodził, został zamieniony na kaplicę, w początku tego wieku odnowioną, i stał się celem pielgrzymek pobożnego ludu, o czem i ś. Franciszek Salezy w swej Filotei (II 16) wspomina i z rozrzewnieniem mówi o łaskach i pociechach, jakich sam na tem miejscu doznał. Ostatecznie Kongregacja Obrzędów, po ukończeniu, według przepisów kanonicznych, processu beatyfikacyjnego, uroczystym dekretem z dnia 31 Sierpnia (zatwierdzonym przez Pap. d. 2 Wrz.) 1872 przyznała Faberowi miano błogosławionego. Uroczystość beatyfikacyjna miała się odbyć 1873 r.; lecz dla okkupacji Rzymu miejsce jej zajęło uroczyste triduum (6.—8 Sierp. 1873 r.), w kościele jezuitów w Rzymie odbyte. Cf. Memoriale vitae spiritualis Venerabilis P. Petri Fabri, primi S.P.N. Ignatii alumni, czyli własnoręczny dziennik błogosławionego, zaczęty r. 1542, w którym, po krótkim na wstępie opisie życia swego, zapisał dzień po dniu łaski wewnętrzne, jakie od Boga otrzymywał. Nic. Orlandini S. J., Historiae Societatis Jesu, pars I; Math. Tanner S. J., Societas Jesu apostolorum imitatrix, pars I; Dan. Bartoli S. J., Dell’istorie della Compagnia di Gesù, L’ltalia, Roma 1673; Ign. Agricola, Hist. Provinciae S. J. Germaniae superioris; M. Depommier, Vie du P. Pierre Favre de la Comp, de J., Chambéry 1882. Ant. Maurin, Vie du bienheur. P. Pierre Lefèvre, Lyon 1873. (Comely). H. K.
Faber. 1 (Févre de la Boderie), ur. 1541 w Boderie, w Normandji, sekretarz księcia d’Alençon, biegły w językach wschodnich, w hiszpańskim, włoskim i innych europejskich, um. 1598. W polyglocie antwerpskiej, wydawanej pod kierunkiem Arias’a Montanus’a, umieścił tekst syryjski Nowego Test. z tłum. łacińskiém. Wydał księgę patrjarchy aleksandr. Sewerusa o chrzcie i kommunji chrześcjan syryjskich, wraz z tłum. łacińskiém, i przetłumaczył wiele dzieł na język francuzki, między innemi dzieła Marsyljusza Ficina. Dwaj jego bracia Antoni i Mikołaj znani są także jako pisarze. — 2. F. Bazyli, ur. 1520 w Sorau, w Niższej Luzacji, uczył się w Wittenberdze, był rektorem szkół w Nordbausen, Tennstädt, Kwedlinburgu i w Erfurcie, gdzie um. 1576. Należy on do liczby tych uczonych w XVI w., którzy, jakkolwiek luteranie, wszakże najboleśniejsze wylewają skargi na moralny, religijny i naukowy upadek
