osadził. Powróciwszy do domu, E. koronę swoją posłał w ofierze do Jerozolimy, złożył godność królewską na rzecz syna, oblókł się we włosienicę i w ubóstwie, poście i modlitwie resztę życia na pustyni, w małym domku obok klasztoru, spędził. Ob. Pocock, Specimen Hist. Arab. p. 41, 79, 80; 86; Ludolphi, Hist. Aethiop. l. 3 c. 2; M. Jos. Assemani, Bibl. orient, et Comment. in Calend. univ. t. 6 p. 316.
Eleuterjusz, Eleutherus, v. Eleutherius, św. (26 Maja), Papież, rodem grek, djakon Papieża Aniceta, zasiadał na Stolicy Apost. od r. 177; jednakże Pagi (Brev. R. P.) i Bollandyści (ad 26 Maji) utrzymują, że E. rządził Kościołem daleko wcześniej. Euzebjusz (H. E. l. 5 c. 4) mówi, że męczennicy lyońscy wysłali ś. Ireneusza, wtedy jeszcze kapłana, z aktami swoich współtowarzyszów i swoich cierpień i listem polecającym do Papieża Eleuterjusza. W Liber pontificalis znajduje się wzmianka w życiorysie tego Papieża, że Lucjusz, król Brytanji, pisał do Eleuterjusza Papieża, iż chce przyjąć religję chrześcjańską. O fakcie tym wspominają nietylko podania krajowe i autorowie brytońscy, jak Nennius i Galfrid z Monmouth, ale i Beda w czterech miejscach dzieł swoich powtarza tę wiadomość. Podług podania Brytończyków, Bran, książę Walji północnej, ojciec Kararaktakusa, w czasie powstania królowej Boadicei schwytany do niewoli i wysłany do Rzymu, tam przyjął religję chrześcjańską, którą po powrocie swym zaszczepił w Brytanji, a Lever Maur (wielkie światło—Lucius) wybudował w Laudaff pierwszy kościół chrześcjański w Wielkiej Brytanji. Rok (190) i dzień (26 Maja, 6 Wrześ.) śmierci E'a niepewne. (Schrödl).
Eleutheropolis, za czasów Euzebjusza i ś. Hieronima znaczne miasto w Judei: odległością od tego miasta oznaczają ci dwaj pisarze położenie bardzo wielu miejscowości w Palestynie. Pismo św. nie wzmiankuje o tém mieście; ze wskazówek jednak, z Euzebjusza i ś. Hieronima zebranych, wnosić można, że leżało ono na miejscu dawnego Ramat-Lechi (Jud. 15, 18) i że jest to samo, co późniejsze Betogabra (Ptol. IV 6) i dzisiejsze Beit Dżibrin. W IV w. E. było sławną stolicą biskupią. R. 796, w czasie wojen domowych między Saracenami, E. było zburzone, a niewiadomo, czy jeszcze kiedy potém odbudowane.
Elger Jerzy, jezuita, ur. w Inflantach ok. r. 1587, † 30 Wrześ. 1672 r. w Dynaburgu. Wydał w przekładzie łotewskim: Evangelia toto anno singulis dominicis et festis diebus praelegi solita, 1620 r., ed. 2-a Vilnae 1672, 3-a ib. 1758, z modlitwami niektóremi; Cantiones spirituales ex latinis, germanicis et polonicis translatae in idioma lothavicum, Vilnae 1673; w niemieckim: Geistliche catholische Gesänge, Braunsberg 1621. Ułożył też Dictionarium polono-latino-lothavicum (Vilnae 1683) i Institutiones oesthonicae linguae (Brunsber. 1623); lecz to ostatnie nie wiadomo, czy od E’a pochodzi.
Elgot Jan, uczony profesor akademji krak. w pierwszej połowie XV w., decretorum doctor, kanonik, potém scholastyk krakowski, nazwisko miał od wsi Elgoty pod Częstochową; był z rodu Wieniawitów. R. 1431 prowadził dysputę z husytami na zamku krakowskim; był posłem od Zbigniewa Oleśnickiego i kapituły krakow. na sobór bazylejski, tamże bronił Władysława Jagiełłę od zarzutu sprzyjania busytom, i sprawy polskiej pko krzyżakom. Był w łaskach u Feliksa V, Papieża. Podczas rozdwojenia Kościoła za Eugenjusza IV, bronił wyższości soboru nad Papieża, za co go prześladował legat Marcina V Jan Baptysta. Z Długoszem (ob.) odbywał podróż do Ziemi św. (Wiszniewski, Hist. lit. pol. V 24; cf. IV 80,
