sobór trydencki (ses. 24 c. 16 de Ref.) polecił kapitułom katedralnym wybierać, w przeciągu dni ośmiu od zawakowania stolicy biskupiej, nietylko wikarjusza kapitularnego, ale i jednego lub więcej ekonomów, do pobierania dochodów biskupich i zarządu majątkiem, który kapitule i nowemu biskupowi rachunek zdawać powinien. Jeżeliby kapituła nie wybrała ekonoma w tym przeciągu czasu, wybór jego prawem dewolucji do metropolity przechodzi, a jeżeli kościół wakujący jest metropolitalny, albo z pod juryzdykcji metropolity wyjęty, to w pierwszym razie wybiera ekonoma, tak jak i wikarjusza kapitularnego, najstarszy z biskupów prowincji, a w drugim biskup najbliższy. Gdyby zaś ta stolica, do której prawem dewolucji wybór przechodzi, sama była wakującą, wyboru dopełnia kapituła tejże wakującej stolicy, lub wikarjusz kapitularny, stosownie do tego, w czyim ręku w danej chwili znajduje się władza. (Permaneder). X. A. S.
Eleazar (po hebr. Elehazar, t. j. Bóg pomaga, Έλεάξαρ LXX). 1. Trzeci syn Aarona, po śmierci ojca objął godność arcykapłana i, jako duchowny naczelnik ludu, wszędzie obok Mojżesza i Jozuego występuje, mianowicie kieruje razem z Jozuem podziałem kraju. Chociaż Pismo św. mało o nim podaje szczegółów (Num. 3, 32. cf. 4, 16. 16, 37), musiał on jednak wiele dobrego robić, skoro jeszcze za czasów ś. Hieronima grób jego, znajdujący się w Gabaath Phinees, na górze Ephraim (Joz. 24, 33), w wielkiem byl poszanowaniu (Hier. Epitaph. Paul.). Ponieważ dwaj starsi bracia E’a, Nadab i Abihu, których za przestąpienie św. rytuału ogień pożarł, byli bezdzietni, przeto od niego i od młodszego brata Itamara pochodzą wszyscy kapłani Izraela. Za Dawida potomkowie Eleazara, jako liczniejsi, stanowili 16 oddziałów, potomkowie zaś Itamara 8 tylko; najwyższe kapłaństwo po większej części utrzymywało się przy pierwszych.—2. Syn Abinadaba (3 Reg. 7, 1), stróż Arki Przymierza, kiedy, po oddaniu przez Filistynów, znajdowoła się w Karjathjarim.—3. Według 4 Reg. 23, 9 seq. jeden z trzech przedniejszych wodzów Dawida, który się odznaczył przeciwko Filistynom, należał on do tych, co królowi swemu ze środka obozu nieprzyjacielskiego przynieśli wody. —4. Czwarty syn Matatjasza, jeden z Machabeuszów (1 Mach. 2, 5), z przydomkiem Abaron (Aύαράν, 1 Mach. 6, 43. Σαναράν, t. j. „z błyszczącém okiem“). Poległ w bitwie przeciwko Antjochowi Eupatorowi, w ten sposób, iż zabiwszy słonia, na którym mniemał, iż się król znajduje, przez padające zwierze przygniecionym został. Jego syn Jason był posłem do Rzymu (1 Mach. 8, 17).—5. Znany bohater, starzec, który wolał skonać pod razami siepaczów Antjocha, niż podać się nawet w podejrzenie przekroczenia prawa (2 Mach. 6, 18 — 31).—6. O innych mężach tego nazwiska ob. 1 Paralip. 23, 21. 22. cf. 24, 29 (Lewita); dalej I Esdr. 8, 33 i Matth. 1, 15 (Pradziadek ś. Józefa). (S. Mayer). X. K. W.
Elesbaan święty (27 Paźdz.), król etjopski, żył w pólowie VI w. Za jego czasów żyd Dunaan zapanował w Arabji szczęśliwej, prześladował chrześcjan, ś. Gregencjusza, bpa z Tuphar, r. 520 skazał na wygnanie; Aretasa, rządcę prowincji Nagran, wraz z żoną, córkami i 340 chrze-ścjanami, ściąć rozkazał (wzmianka o nich w Martyr. 24 Paźdz.). A gdy nadto króla perskiego i książąt saraceńskich, przez posłów swoich, do prześladowania chrześcjan pobudzał, E., za namową cesarza Justyna, wyprawił się przeciwko przywłaszczycielowi i pokonawszy go, wraz z wieloma żydami śmiercią ukarał, a na jego miejsce chrześcjanina Abramiusa na tronie
