Eichstaedt, biskupstwo (D. Eystetensis). Na miejscu dzisiejszego miasta E. (Dryopolis, Alba Aarisca, Aichstadium, Ey stadium) leżało kiedyś miasto Aureatum, zburzone przez Węgrów, dla tego też niekiedy tutejsi biskupi nazywali się aureatenses. Ok. 740 r. ś. Willibald, siostrzeniec św. Bonifacego, zbudował tu kaplicę i klasztor benedyktyński, i wyświęcony został 741 na pierwszego bpa eichstedzkiego. R. 908 bp Ercbambald otrzymał prawo bicia monety. Po wymarciu hrabiów na Hirschbergu, otrzymało biskupstwo na początku XIV w. większą część tego hrabstwa. Kupnem posiadłości ziemskich i darowiznami biskupstwo to zostało z czasem jednćm z najbogatszych w Niemczech. Biskup byl sufraganem arcybiskupa mogunckiego, na sejmach cesarstwa zasiadał pomiędzy biskupem wormackim i spirskim. R. 1802 biskupstwo, za 6 8 biskupa, zostało se-kularyzowane i na księstwo zamienione. W skutek konkordatu 1817 roku, erygowane nowe biskupstwo E., zostające pod metropolją Bainbergu, na 58 milach kw. liczy wiernych 155,000, w 202 parafjach i 61 figach, kapłanów ma 804; kapituła dawniej składała się z 16 kanoników i 12 do-micellarjuszów, obecnie składa się z 2 prałatów i 8 kanon. Są tu: 2 klasztory i 2 hospicja franciszkanów, 2 kl. kapucynów, 4 domy sióstr miłosierdzia, 6 domów ubogich sióstr szkolnych, i kl. franciszkanek i l benedyktynek. W E. są relikwie św. Walpurgi, z której kości, a mianowicie kości piersiowej, wypływa olej (St. Walpurgis Oel). Cf. J. G. Suttner (oficjał eichst.), Bibliotheca Eyst. Dioecesana, 1 86 6 — 6 7, i Eichst. Pasto-ralblatt, zawierający wiele art. historycznych o tej djecezji. Einsiedeln, Pustelnia Najśut. Panny, Deiparae Virginis Eremus, opactwo i miejsce pielgrzymek, słynące cudami, w kantonie Schwyz, w Szwaj-carji, na niewielkiej wyniosłości doliny alpelskiej, wzniesionej s.ooo stóp nad powierzchnią morza. Miejscowość, w jakiej leży wspaniałe to wielkie opactwo, jest ponura, otoczona ciemnemi blizkiemi górami; klimat surowy, nie rośnie tu już żadne drzewo owocowe i żadne zboże. W IX w. osiadł tu jako pustelnik św. Meinrad z rodu Hohenzollernów. Ksieni Hildegarda z Ztirichu, prawnuczka Karola W., cesarza, zbudowała mu tam kaplicę i darowała dzisiejszy obraz cudowny. Po zamordowaniu (8 61 r.) Meiurada przez zbójców, celę tego pustelnika zajął 906 r. św. Benno, kanonik strasburgski, z rodu królów burgundzkich, i wraz z kilku pobożnymi towarzyszami począł las wycinać. Później klasztor miejsce to zamienione zostało. Eberhard, kanonik strasburgski, udał się tam 934 r. Majątek swój obrócił on na wybudowanie mieszkania dla braci i kościoła Najśw. Panny, który obejmował kaplicę Meinrada. Eberhard ukończywszy budowę 948 r., zaprosi! na poświęcenie kościoła Konrada, bpa konstancjeńskie-go; w nocy, poprzedzającej dzień poświęcenia (14 Wrześ.j, słyszał biskup muzykę nadziemską i widział w kaplicy samego Chrystusa, otoczonego aniołami i odprawiającego Mszę św. O widzeniu tćm jeduak zamilczał, lecz gdy zabierał się nazajutrz do poświęcenia kaplioy, głos tajemniczy przestrzegł go, że, „kaplicę już Bóg poświęcił." Dla tego corocznie 14 Wrz. uroczyście obchodzi się pamiątka anielskiego poświęcenia kapliey. Cesarze Otto I i Henryk II byli szczególnymi dobrodziejami klasztoru. Otto HI wyniósł opata tutejszego do godności księcia państwa. Klasztor palił się kilkakrotnie: 1029, 1226, 1465, 1577, kaplica jednak zawsze ocalała. Pożar 1680 zniszczył wiele starych rękopismów. W czasie reformacji, Zwingli miewał kazania w E.; był to czas najgłębszego upadku kia-
