Psametyk II, dalej Uahprahet (Ar.pi.-rfi u pisarzy greckich, w Biblji J?"isn !"IJ?"lS> Pareoh Hophra, Vulg. Pharao Ephree, TO Oaowppi), Jer. 4 4, 80), któremu Jeremjasz zapowiedział upadek. Sedecjasz, będąc napadniętym przez Chaldejczyków, szuka! jego pomocy (cf. Ezech. 17, 15). Chaldejczycy, na wieść o zbliżaniu się wojska egipskiego, odstąpili od Jerozolimy (Jer. 35, 6. 10), lecz Uahprahet poprzesta! na zlupieuiu Sydonu. Po zburzeniu Jerozolimy przez Nabuchodonozora, Żydzi, pod wodzą Joha-nana, w znacznej liczbie schronili się do Egiptu, pomimo odradzania Je-remjasza, i tegoż proroka z sobą pociągnęli (Jer. 42—43). Rozproszyli się oni po całym Egipcie (ib. 44, i), ale miecz Nabuchodonozora i tam ich dosięgną! (ib. 43, 10. 44, 27. Ezech. 29, 19... Cf. Joseph. Flav. Cont. Apion. I 19, 20). Uahprahet smutnie skończy!. Z Horodota (II 169) wiemy, że poddani znienawidzili go sobie i obrali hetmana Ahmesa (Ama-sis) królem. Ahmes zamknął Uahpraheta w jego palacn, locz Egipcjanie zażądali, aby im go wydał i udusili go. Pod następcą Ahmesa, Psamety-kiem III (Psammenit), Egipt zajęty zosta! przez Kainbyzesa, króla perskiego, r. 525 (v. 526) i przez 200 prawie lat smutnego dozuawat ucisku. Aleksander W., zwyciężywszy Darjusza Kodomana, ostatniego króla perskiego (332 r.), zajął i Egipt. Po jego śmierci nastąpiła (322 r.) dyna-stja Ptolemeuszów, za której Żydzi rozszerzyli się po Egipcie, Łibji, Cyprze i in. i zaszli do Rzymu. Cf. Aleksandrja. Żydzi. Helleniści. Ptolemeusz. W Nowym Test: Egipt uświęcony został pobytem Zbawiciela (Mat. 2, 14). Podanie wskazuje na starożytny sykomor pod wsią Matarieh, obok dawnego Heliopolis, że pod nim święta Rodzina spoczywała, i na źródło przy tymże sykomorze, z którego gasić miała pragnienie. Niektóre szczegóły o pobycie P. Jezusa w Egipcie podają apokryfy: Ecangelium mfantiae ć. 10 i n. (ap. Fabricium, Cod. Apocr. N. T. I 1 74) i pseudo-Matthaei Ecangelium o. 22 (ap. Tischendorf, Evang. apocr. s. 84. Cf. Geia, Puer Jesus; Holowiiitki, Dzieciątko Jezus). Chrześcjanizm musiał być wkrótce po Zesłaniu l>ucha Św. zaprowadzonym w E., skoro wielu Egipcjan było na pierwszem kazaniu św. Piotra (Act. 2, 10). Głównym punktem była Aleksandrja (ob.). Lubo pierwszym bpem aleksandryjskim był św. Marek Ewangelista, jednakże założenie tej stolicy przypisują św. Piotrowi Apostołowi (Le Quien, Oriens Christ. II 334). Już w pierwszej półowie III w. E. liczył z górą 20 bpów; tylu przynajmniej było na synodzie aleksandryjskim r. 230 (Mansi, Concil. I 753). Tebaida w ni w. stula się kolebką życia zakonnego (cf. Antoni ś. Pustelnicy). Ponieważ w administracji rzymskiej E. był djecezją, składającą się z 9 prowincji, z tego powodu i pod względem kościelnym patrjarchat aleksandryjski (dioecesis AegyptiJ składał się z 9 prowincji: w I (Aegyptus I) były bpstwa: Hermopolit pana (Demenbur), Metelis (Messil, Fua), Coprithis, Sais (Sa), Latopolis, Naucraiis, Andrapolis, Nicius, Onuphis (Nuph), Taua, Me-neiaitis et Schedia, Phthenotum (Butus), Mareotis; w II (Aegyptus II) bpstwa: Cabasa, Phragones, Pachnamunim et Elearchia, Cynopolit inferior, Busiris, Paralius (Albarlas), Sabennytus (Semmenut), Xois (Saka, Achsa); w III (Augustamnica I): Petusium (Belbeis), Sethroite (Nesterowan) nppirli situ et historia, Paris 1872) usiłował pomnikami egipskiemi i aBsyryjskie-ini dowieść tożsamości Mabuga i Karchemisz; lecz wywody jego Eą stabe fE. Renan w Journal Het Samnts, Parił 1873, Octobre, J. 625).
