broni, pociesza i na wyżyny duchowne prowadzi. Przypomina on bardzo wzniosłość proroków Starego T. i ich elegijność. Styl jego zwięzły, pełen myśli, lubi jednak mówca często wystawiać rzecz jedną z rozmaitego punktu. C) Pieśni religijne. W tych szczególniej celował E. (zalety wykazuje Zingerle, Apolog. d. syr. PoSsie, w Thenlog. Quartalschr. Ta-bing. 1855, zesz. 8, i tenże w Zeitschr.fiir Kunde d. Morgenl. t. V i VII). Mamy tam hymny na Boże Narodzenie, o N. Marji, o Kościele, raju it. p. Są też pieśni przeciw heretykom, zwłaszcza marcjonitom i zwolennikom Bardezanesa, Arjusza i in. Pieśniami temi św. E. usunął pieśni, za pomocą których heretycy swoje doktryny popularyzowali. Na język niemiecki wiele mów i poezji św. E'a przełożył Pius Zingerle, benedyktyn (Des h. Kirchematers Eph. Ausgewiihlte Schriften aus d. griech. u. syrisch. iibcrs. Innsbr. 1830—36, 2e wyd. ib. 1845 — 47, 6 y.; Die Beien des h. Ephr. gegen die Ketzer, Kempten 1850). W rzymskićm wydaniu dzieł ś. E'a, w t. III grec. jest wiele pism, które się tylko po grecku przechowały; może też oryginalnie przez niego były tym językiem pisane, bo w żywocie E'a (ap. Bickell Conspect. inf. cit. s. 2 7) czytamy, że wiele pisał po grecku. Zresztą, mówi Sozomen (H. E. III 16), że jeszcze za życia św. E'a tłumaczono jego pisma na grecki i że w przekładzie nic na piękności nie traciły. Znaczna też liczba pism dopiero w naszych czasach wydaną została, jako to: Pius Zingerle wydal po syr. w Monumentu Sy-riaca (Oenipenti 1869) mowy, które potćm przełożył na niemiec.: Des Syrer's Ephrtim Beden uber Selbstcerldugnung und einsame Lebensweise, aus d. syr. ib. 1871; i S. P. Ephraemi Syri Sermones duo, Brixiaei 768; Ooerbeck w zbiorze p. t. S. Ephr., Rabulae, Balaei aliorumg. Opera se-lecta (Oksford 1865) wydał pieśń przeciw Juljanowi Apostacie, dokończenie pieśni o raju (w edycji rzym. nie cała), księgę przeciw heretykom: Marcjanowi, Bardezanesowi i Manesowi. Do ważniejszych poezji E'a należą: Ephr. Carmina nisibena, additis prolegomenis et suppleinento le-xicor. syriac. ed. Oust. Bickell (Lips. 1 86 6). Carmina nisib. składają się z 77 hymnów, z których pierwsze 34 (właściwie 31, bo brak pieśni 22 — 24) są historyczne, reszta treści dogmatycznej. W pierwszych opisuje E. oblężenia m. Nisibis przez Sapora, króla perskiego (r. 338 — 350), odwrót jego, klęski następujących wojen Juljana Apjstaty i Jowinjana z Persami (3 59 — 863); że zaś r. 863 E. przeniósł się do Edessy, przeto opisuje dalej w swych pieśniach intrygi partji arjańskiej w Edessie, broni Barsesa. bpa Edessy, pko ich oszczerstwom; gromi bałwochwalstwo miasta Carrhae, sąsiadującego z Edessą. W pieśniach dogmatycznych opiewa Mękę, Zstąpienie do piekieł i Zmartwychwstanie J. Chrystusa, nareszcie zmartwychwstanie powszechne. Rozbiór tych pieśni ob. Le fłtr, Etudeł II 888.., poprawki do nich ob. Bickell, Conspect. s. 28. Dzieła ś. Efr. są nader ważnemi dla literatury chrzęść., bo w nich widzimy tożsamość dzisiejszej nauki Kościoła z tą, jaką wyznawano na wschodzie w IV wieku. Rozbiór wszystkich, jakie wydano do roku 1850 podał Bernstein, w Zeitsclir. f. K. d. Morgenl. z roku 1850. Tej samej treści jest rozprawa kardynała Wisemana w Catholic Magazin t. V (po angielsku), przełożona na francuz, i wydana w jego Melanges relig. 185». Żywot św. E'a po syryjsku jest ap. Assemani, Biblioth. Oriental. t. I; ten sam zupełniejszy w S Ephr. Opera wyd. rzymskiego; inną jego recenzję odszukał G. Bickell, i różnice podał treściwie w swćm Conspeotm*
