soboru. Dokładny rozbiór i zbicie fałszywych jego poglądów ob. Largent, Saint Cyrille d'Alex. et le concile d'Ephese, w Hevue des questions histor., Paris 1872, me Lipiec (XII 5). Sobór efezki przyjętym od razu zosta! przez cały Kościół; Papież Celestyn I wielkie mu oddaje pochwały (list z d. 15 Marca 432 r. ap. Mansi V 266..), a następca jego, Sykstus III, Jana, patrjarchy antjoch., nie chciał inaczej przyjąć do jedności, ażby potępił wszystko, co na synodzie ef. potępione zostało (ib. 3 7 4. 3 7 5; ap. Coustant Eplae K. P. s. 1231). X. W. K. Efod, szata arcykapłańska, opisana Exod. 28, 6—'14. Wulgata tłumaczy w tćm miejscu superliumerale (naramiennik), w innych nazywa ephod. Według Józefa Flawjusza (Antiq. III 7* 5) by ta podobną do greckiej szaty sjr<0|j.tc, i tak ją też 7 0 nazwali. Składała się z dwóch części: przedniej i tylnej, sięgających prawie do kolan. W Exod. 1. c. nie ma mowy o rękawach, lecz je dodaje Józef Flawjusz. Na ramieniu była spinaną, u spodu związywano obie części, w biodrach przepasywano. Była z bisioru (seesz) koloru purpurowego, hjacyntowego i szkarłatnego, przetykana złotem. Innego rodzaju było efod lniane (e/ol bid). Samuel, chłopięciem jeszcze będąc, na służbie przy Przybytku (I Iteg. 2, 18), zabici z rozkazu Saula kapłani w Nobe (ib. 2 2, 18), Dawid, odprowadzający na Syon arkę (ib. 6, 14), wszyscy odziani byli w lniany efod. Ztąd wnosić należy, że ta ostatnia suknia była odzieżą honorową osób uprzywilejowanych. Miejsce w Jud. 6, 2 7 o efod, że go sobie uczynił Gedeon i że „po nim" (Vidg. w nim), t. j. po efod „cudzołożyli' Izraelici, tem się tłumaczy, że kapłani Baala, zwykli naśladować obrządki Mojżeszowe, ubierali się w efod (cf. Jud. 17, 5. Ezech. 16, IG. 18), aby lud myślał, że to prawdziwy kapłan prawdziwemu Bogu ofiaruje. A". W. K. Efraim, Ephraim. |. młodszy syn Józefa (Gen. 41, 52. 48, 1. 17), ojciec pokolenia Efraimitów (Ephrathaei). Pokolenie to przy wyjścia z Egiptu liczyło 40,500 mężów zdatnych do boju (Num. 1, 33) i należało do liczniejszych (Jos. 17, 14..). Przy podziale ziemi Chananejskiej otrzymało pas ziemi od Jordanu aż do morza Śródziemnego, między pokoleniami Dana i Benjamina od południa, półowy Manassesa i Issachara od północy (Jos. 16, 5... 17, 7.. cf. Joseph. Flav. Ant. V 1, 22). Było bitne (cf. II Par. 25, 7—10), ale też niespokojne (Jud. 8, 1.. 12, 0-Po śmierci Saula, przez nienawiść ku Judzie, Efraimici, wraz z inemi pokoleniami, obstawali za Izbozetem (II Reg. 2, 9..), po którego zamordowaniu poddali się wprawdzie Dawidowi, lecz swej zazdrości nie poskromili. Cf. II Reg. 19, 41... Po Salomonie stanęli na czele rokoszu przeciw Roboamowi (cf. Jeroboam) i stanowili główną siłę królestwa Izraelskiego (ob ); ztąd prorocy często cale królestwo Izraelskie nazywają Efraimem (Isai. 7, 2... Osee 4, 17. 5, 9. 12, 1..). Razem z pokoleniem Manassesa nazywają się także domem Józefa (ob.).—2. Pasmo gór w tćmże pokoleniu, zwane górami Izraela, rozciągające się od Ezdrelon (ob. Jezrael) aż pod Jerozolimę, zatem i przez pokolenie Benjamina (Jos. 17, 15... 1 9, 50. 20, 7. Jud. 7, 24. 17, 1. 1 Reg. 9, 3. III Reg- »)• Niektóre góry dochodzą do 2,400 stóp wysokości. Do większych należą: Selmon, blizko Sichem (Jud. 19, 47.48); Ebal i Garizim, pod Sichem; Gaas, pod Thamnathsare (Jos. 24, 301; Amalek, w połud.-zachodniej stronie Sichem. Cf. Samarja. Między górami ciągną się długie, wązkie doliny, skrapiane strumieniami; ua lekkiej pochyłości stokach uprawna ziemia wy-
