siedzenia: legaci znaleźli wyrok przeciwko Nestorjuszowi kanonicznym, potwierdzili go i podpisali; Filip, jakkolwiek byi kapłanem tylko i miejsce zajmował po dwóch drugich legatach, podpisał pierwszy tak tu, jako i na innych aktach soboru (z wyjątkiem sesji IV). Następnie ułożony został dla przesłania cesarzowi i duchowieństwu konstpolskiemu list soborowy, z doniesieniem o liście papiezkim, a tóm samem i decyzji bpów całego zachodu, i że odtąd tylko kilku bpów pozostaje przy Nestorjuszu. Akta te podpisał najprzód Cyryl, po nim legat Filip, dalej Juwenalis bp Jerozolimy, Projectus i Arkadjusz bpi, legaci papiezey, wreszcie inni biskupi (Mansi IV 1299; Harduin I 1482). Posiedzenia: IV i V (16 i 17 Lipca) zeszły na wzywaniu Jana antjoch., aby się stawił i wytłumaczył z czynionych zarzutów, lecz gdy Jan tego nie uczynił, rzucono na niego ekskom-munikę (bez depozycji), zagrożono podobnąż karą 35 bpom, jego stronnikom, doniesiono o tem cesarzowi i obszerniej w liście do Papieża opisano dotychczasową historję soboru i anty-soboru Janowego (Mansi IV 1310.. 1330..; Harduin I 1487, 1503). Na Vi posiedzeniu (22 Lipca) powtórzono czytanie składu nicejskiego i wyjątków z pism Ojców śś., po czem wysłuchano jednego duchownego z Filadelfii, który donosił o nowym składzie wiary, zarażonym błędami Nestorjusza, a szerzonym przez kapłanów konstpolskich. Podczas VII posiedzenia (31 Lipca) bpi z Cypru zanieśli zażalenie, że Jan, patr. antjocheński, przeciw dawnym ustawom wtrąca się do święcenia bpów Cypru, podczas gdy od czasów apostolskich, ze śmiercią któregokolwiek bpa, lub metropolity, zbierali się inni bpi tej wyspy i sami obierali sobie i święcili tak metropolitę, jak bpów. Przekonawszy się, że w istocie tak było dawniej, sobór prawo to bpom Cypru potwierdził i nadal ich od wpływu patrjarchy antjocheńskiego uwolnił (Ob. Maassen, Der Primat des Bischofs Ton Rom. s. 50). Na temżs posiedzeniu uchwalono list synodalny do wszystkich bpów i wiernych, z doniesieniem o wyroku na Jana i jego stronników, przy czem dodano 6 kanonów, nakazujących usunąć z bpstwa i innych posad duchownych każdego, ktoby popierał błędy Nestorjusza i pelagjańskie, a przywracać tych, którzy przez Nestorjusza złożeni zostali za trzymanie prawdziwej wiary. Może dla tego, że kanony te mają interes tylko miejscowy, Djonizy Mały nie wciągnął ich do swego zbioru kanonów. Oprócz tego mamy niektóre postanowienia tego soboru, lecz niewiadomo z której sesji. Do takich należą: l) aby bp, który zrzekł się swego bpstwa, mógł za pozwoleniem właściwego bpa odprawiać pontijicalia; 2) aby duchowni, wyrzekający się błędów messaljańskich (w. euchitów), byli pozostawieni przy swych stopniach, byle nie powierzać im żadnego klasztoru; potępiono także pismo mcssaljańskie Asceticon. Chciał także Juwenalis, bp Jerozolimy, aby jego stolica wyjętą została z pod juryzdykcji patrjarchy antjocheńskiego i otrzymała zwierzchnictwo nad Palestyną; lecz żądanio jego, falszywemi dokumentami poparte, odrzucono (Mansi IV 1475; Harduin I 1626). Gdy to się działo w Efezie, duchowieństwo nestorjańskie z Konstpola obsadziło wszystkie bramy i drogi Efezu, urządziło nawet ścisłą rewizję na okrętach i sprawiło, że żaden z wymienionych poprzednio listów soboru nie doszedł do stolicy cesarskiej. Tym sposobem Teodozjusz, lubo miał szczere intencje, lecz źle usposobiony przez dworzan, a gorzej jeszcze falszywemi doniesieniami komesa Kandydjana i Jana antjoch., najfałszywiej na całą sprawę się zapatrywał i na sobór był oburzonym. Udało się jednak
