byty przez bpów, obeeaych na rozboju efezkim, zeznania, które w gorszem świetle całą sprawę przedstawiają, a przeciw którym Djoskur żadnego świadectwa postawić nie mógł. Z tych zeznań pokazuje się, że Djoskur przekupstwem i gwałtem całą sprawę prowadził (ib. 583, 82 7... Theodoret, epist. 145 w Opera, ed. Schulze, IV 1244), tylko swoim, lub swych przyjaciół notarjuszom na synodzie pisać dozwolił, tak, iż gdy Stefan, bp Efezu, swoich dwóch przyprowadził, notarjusze Djoskura rzucili się na nich, zniszczyli pismo, odebrali materjały piśmienne, a im samym prawie palce połamali. Dalej zeznali bpi, że byli ciągle pod grozą: kościół bowiem, w którym odbywało się posiedzenie, był napełniony mnichami Bar-sumasa i otoczony ludźmi zbrojnymi, gotowymi na każdy rozkaz Djoskura; że Djoskur zbierał podpisy na czysty papier, przed napisaniem wyroku: kto nie chciał podpisać, zamykano go na całą noc w kościele, z żołnierzami i mnichami uzbrojouymi w miecze i kije; że podczas podpisywania Djoskur stanął na wzniesieniu i wołał: „Kto nie podpisze, będzie miał zemną sprawę." Niektórzy bpi rzucili się do kolan Djoskura, całując je i prosząc, aby nie potępiał Flawjana, lecz Djoskur odrzekł: „Choćby mi język ucięto, nie odstąpię od mego wyroku;" przywołał potem komisarzy cesarskich, ci przybyli z prokonsulem, żołnierzami i dybami, co widząc proszący bpi, strachem przejęci, podpisali niegodziwy wyrok. Legatom papiezkim nie dozwolono prezydować, musieli zająć miejsce na uboczu (Liberatus, Breviarium c. 12) i doznali wiele prześladowań (ib. cf. Theophanes, Cbronogr. ad an. 5941); djakon Hilarjusz (legat) ledwo z życiem uciekł do Rzymu, że nie chciał podpisać wyroku (Leonis M. ep. 44, 45, 4 6), Barsumas kazał swym mnichom zbić na śmierć Flawjana (Mansi VIII 6 8) i ten rzeczywiście w skutek pobicia wkrótce umarł (Liberatus 1. c.; Breniculus historiae eutyehianistarum, pismo z końca V w. ed. Sirtnond w Appendix ad Codicem Theodosii; Evagrius, Hist. Eccl. I 1, 10; Theophanes 1. c. i inne źródła). Dla tych gwałtów synod ten przez Pap. Leona (ep. 45) przezwany został latrocinium ephesinum. Do źródeł już cytowanych dodać należy: /'rosperi A/juit. Chronić, ap. Basnage, The-saur. I 304. Cf. Leonis M. Opp. ed. Bailerini II 1183.. 1215..; Hefele, Conciliengesch. § 175 — 180. Dalsze dzieje ob. Eutyches, Chalcedoński sobór. Nowe do dziejów tego synodu źródło, z którego korzystać nie mogliśmy, mamy w Festschrift Ilerrn Dr Julius OIshausen zu seinem 50-jdhrigen Doctorjubilaum am 29 Novemb. 1873 gewidmet von d. Unio. zu Kiel. Yerhandlungen der Eirchenoersammlung zu Ephesus am 22 August CDXLIX aus einer syrischen Handschrift vom Jahre DXXXV, ubers. von Dr Georg Hoffmann, ordentl. Prof. d. morgenlund. Sprachen, Kiel 1873 in-4 s. 10 7. Znajdują się tu tylko akta drugiego posiedzenia, odprawionego d. 22 Sierpnia 449 r. X. W. K. Efezki sobór (powszechny III, r. 431). Gdy spór przez Nesto-rjusza wszczęty coraz bardziej się wzmacniał, cesarz Teodozjusz II, w swojćm i Walentynjana III (cesarza zachodniego) imieniu, rozesłał do bpów zaproszenie (dat. 19 List. 430 r.) na sobór do Efezu na dzień Zielonych Świątek (7 Czer.) 431 r. Osobnego posłańca wysłał do św. Augustyna z tćm zaproszeniem, lecz św. Augustyh już um. 28 Sier. 4 30r. Wezwanie do wszystkich metropolitów było napisane w tonie poważnym, lecz do Cyryl-la aleks. posłany list zdawał się go wzywać raczej przed sąd soboru: oskarżał go bowiem cesarz, źe burzy pokój, szerzy fałszywe zdania i t. p. (ap.
