rozpoczęciu było bpów 135, potćm wzrosła ich liczba do 360. Na pierwszej sesji sekretarz synodalny (primicerius notariorum) odczytał cesarski list konwokacyjny, dalej od legatów papiezkich odebrano listy, odczytano polecenie cesarskie, względem przyjęcia Barsumasa na członka synodu, następnie komisarz Elpidjusz, zaproszony przez Djoskura, zagaił posiedzenie temi słowy: „Herezja Nestorjusza słusznie potępioną została, lecz niedawno powstały kwestje religijne, dla rozwiązania których synod został zwołanym. Zanim powiem to, co mi cesarz polecił w tym względzie, dodam: że Słowo pozwala wam, ojcowie, dziś wyrokować o Sobie; jeżeli wyznacie Je prawdziwie (według prawowiernej nauki) i Ono też wyzna was przed Ojcem niebieskim. Ktoby zaś skaził prawdziwą wiarę, niechaj się obawia podwójnego surowego sądu: Bożego i cesarskiego" (Mansi VI 620). Po odczytaniu innych jeszcze listów, zaproponowano przystąpić do kwestji dogmatu. Djoskur odrzekł, że rzecz jest zdecydowana przez poprzednie sobory: nicejski (325 r.) i efezki (r. 431). W aktach synodu czytamy pochlebne akklamacje bpów na to odezwanie się Djoskura, lecz na soborze chalcedońskim wyparli się oni tego, tłumacząc, źe notarjuszów swych nie mieli, a notarjusze Djoskura pisali, co im Djoskur polecił. Wprowadzono następnie Eutychesa: ten podał swoje wyznanie wiary, oświadczył, że wierzy zgodnie z tem, co sobór nicejski i efezki postanowił, i skarżył się na niesłuszne potępienie siebie przez przeszłoroczny synod konstpolski. Flawjan, bp konstpolski, zażądał, aby przesłuchano Euzebjusza z Dorylei, który skarżył Eutychesa o herezję, lecz comes Elpidjusz oświadczył, że, według rozkazu cesarskiego, teraz mają być sądzeni ci, którzy Eutychesa potępili. Pominięto następnie listy papiezkie, a przystąpiono do czytania aktów synodu kpolskiego (z r. 448): najprzód odczytano akta autentyczne; potem Eutyches podał inne sprawozdanie o całym synodzie, twierdząc, że akta wspomniane zostały sfałszowane. Po odczytaniu owego sprawozdania, Djoskur począł zbierać głosy, a chociaż cesarz zabronił głosowania tym, którzy potępili Eutychesa, jednakże Djoskur przyjął ich głosy, bo były za Eutychesem. Zebrał tym sposobem 114 głosów, uznających Eutychesa prawowiernym i żądających przywrócenia go, jako kapłana i archimandryty. Sekretarz soboru potćm odczytał skargę zakonników klasztoru, którego Eutyches był archimandrytą. Skarga ta była niby od 300 zakonników, podpisanych zaś było tylko 35: użalali się oni, że w skutek niesprawiedliwego sądu Flawjanowcgo, od 9-ciu miesięcy muszą się tułać, pozbawieni śś. sakramentów, i żądali, aby ich przywrócono do jedności z Kościołem, a niesprawiedliwych sędziów ukarano. Djoskur spytawszy się zakonników ó wyznanie wiary, uznał ich za zjednoczonych z Kościołem, potem zaproponował, żeby Flawjana i Euzebjusza z Dorylei złożyć z bpstwa za to, że postąpili przeciw nicejskiemu wyznauiu wiary, nauczając o dwóch naturach w Jezusie Chrystusie, i przeciw soborowi efezkiemu, który naukę nicejską potwierdził. Legaci pa-piezcy zażądali odczytania listów Leona, lecz Djoskur milczeniem ich zbył, a przystąpił do zbierania głosów. Flawjan zaapellował do Papieża (list Walentynjana III w Leonis M. epist. 55, 56), legaci apellację przyjęli i przeciw postępowaniu Djoskura zaprotestowali, ten jednak swego dokonał, i wyrok na Flawjana, przez 135 bpów podpisany, uzyskał (Marni, VI 9 2 7). Tak się przedstawia ten synod, według własnych swych akt, czytanych na soborze chalcedońskim. Lecz na tymże soborze uczynione
