oduiósł zwycięztwo, podbił ich pod swoje berło i zostawił w ich kraju załogą. Zdaje się, że Edomici załogę wycięli. W skutek czego Dawid posłał Joaba, żeby ich wytępił. Przez 6 miesięcy Joab prowadził wojnę: mały tylko oddział, z synem królewskim Adadem, zdołał uniknąć zagłady. Adad schronił się najprzód do ziemi Madjan, potem do Egiptu. Po śmierci Dawida, wrócił do swego kraju, wzmógł się na siłach i, pod koniec panowania Salomonowego, znów trapił najazdami swemi ziemię izraelską. (2 Reg. 8, 14. 1 Parał. 18, 11 — 13. 3 Reg. u, is—22). Przy rozdzieleniu się królestwa Hebrajskiego, Edomici dostali się Judzie. Podczas wojny, którą prowadzili wspólnie z Moabitami i Ammonitami, przeciw Jozafatowi, królowi judzkiemu, wszczęli sami pomiędzy sobą krwawe niezgody (2 Parał. 20, 1 — 27. cf. III Reg. 22, 48). Później król Edomi-tów, wraz z królem izraelskim Joramem i Jozafatem judzkim, wojował przeciwko Moabitom (4 Reg. 3, 9...). Po śmierci Jozafata, Edomici wypowiedzieli Judzie posłuszeństwo i, pomimo swej porażki, zdołali utrzymać swą niezależność za Jorama (4 Reg. 8, 20 sq.) i za jego następcy. Amazjasz znowu ich podbił pod berło Judy, całe ich wojsko zupełnie zniszczył i stolicę zajął (4 Reg. 14, 7. 2 Parał. 2 5, u), a jego następca Azarjasz i port edomicki Elath do swego państwa przyłączył (4 Reg. 14, 22. 2 Parał. 26, 2). Lecz już pod Achazem Edomici zaczęli napadać na Judę i uprowadzać jeńców (2 Parał. 28, 17), a nieco przedtem i Rezin, król Syrji, wypędził Żydów z Elath (4 Reg. 16, 6). Z ksiąg prorockich Starego Test. pokazuje się, że gdy królestwo Judy chyliło się do upadku, Idumea była w stanie kwitnącym i, za czasów Nabuchodonozora, łączyła się z Babilończykami przeciwko Żydom (Abd. 11, Ezech. 3 6, 5). Na ukaranie za tę nieprzyjaźń, Edomici skazani zostali na zagładę (Ps. 136, 7. Abd. l sq. Jerem. 49, 7 sq. Thren. 4, 21. Ezech. 25, 12—14. 32, 29. 35, 3 —15). Zdaje się, że podczas niewoli babilońskiej Edomici wtargnęli do południowej Palestyny (cf. Ezech. 3 5, 10), którą zajęli aż do Hebronu (l Mach. 5, 65). Judasz machabejczyk odebrał im Hebron, Marissę i Asdod, a Jan Ilirkan zupełnie ich zwyciężył, do obrzezania zmusił i wcielił do państwa żydowskiego (Jos. Antt. XII 8, 6. XIII 9, i. cf. 1 Mach. 5, 65—68). Odtąd Idumea, do której i południową część Judei dołączyć należy, miała żydowskich prefektów, z których Antipator, rodem idumejczyk, z łaski Cezara został mianowany prokuratorem całej Judei, a syn jego Herod W. został królem żydowskim, z włączeniem Idumei (Jos. Antt. XIV i, 3. XIV 8, 5. XV 7, 9. XVII 11, 4). Przed samćm oblężeniem Jerozolimy przez Tytusa, tłumy Idumejczyków rzuciły się do miasta, popełniając rozboje i gwałty (Joseph, beli. jud. IV 4, i. 5. VII 8, l). Odtąd Edomici jako naród zniknęli z historji, a Idumea zostaje tylko częścią Arabji. Cf. Michaelis, Deldumaeorum historia, Halle l 733. (Hiile). X.K. W. Edward Św., wyznawca (13 Paźd. al. 5 St.), synowiec św. Edwarda, męczennika, króla (f 9 78 r.), syn Ethelreda II, króla angielskiego, i Emmy, urodził się ok. r. 1000. Z powodu najścia Duńczyków, Emma, wraz z obu synami: Edwardem i Alfredem, schroniła się do Normandji, gdzie E. spędził lat 2 7 na wygnaniu przez czas panowania w Anglji Ka-nuta (f 1036), Harolda (f 103 9) i Hardikanuta (f 1041). Widząc nieszczęśliwe położenie swojego kraju, błagał Boga o miłosierdzie i na ofiarę siebie za ojczyznę oddając, ślub czystości uczynił, Piotra św. za swego patrona obrał i pielgrzymkę do grobu jego odbyć postanowił, jak
