Eckstein Ferdynand, baron, ur. 1790 w Kopenhadze, r. 1807 udał sig do Rzymu, został tam katolikiem, poczem kończył swoje studja prawnicze w Getyndze i Heidelbergu; r. 1813 i 14 walczył pko Francuzom, następnie przeszedł do służby w Niderlandach, jako dyrektor policji w Gandawie; po restauracji Burbonów wszedł do służby francuzkiej, był jeneralnym komisarzem policji w Marsylji; 1818 r. jeneralnym inspektorem w ministerjum policji w Paryżu, pracował później do 1830 r. w ministerjum spraw zagranicznych, a od tego r. żył prywatnie; um. 1861 r. w Paryżu. E. żywy brał udział w publicystyce, występując zawsze jako gorliwy katolik i utalentowany pisarz. Był redaktorem dziennika Drapeau blanc, założycielem i wydawcą czasopisma Le Catholigue 1826 —29,współpracownikiem pism: Wiener Jahrbucher, Katholik (moguncki) i Historisch-polit. Błdtter. Oddzielnie wydal: Der Kampf um Pisa (tragedja), Heidelb. 1813; De l'Espagne, consider. sur son passe, son present, son acenir, Par. 183 6. Do końca życia zbierał materjały do obszernego dzieła o jedności rodu ludzkiego i o boskim jego początku. Po śmierci (z przedmową Dollinger^) wydano z jego papierów: Geschichtliches iiber die Askesis der ałten hcidnischen u. judischen Welt ais EMeitung einer Geschichte der Askesis des christl. Mónchłhums, Freib. 1 8 6 2. Edelmann Jan Chrystjan, jeden z najgrubszych protestanckich racjonalistów XVIII w., ur. w Weissenfels 1698 r. Uczył się w Jena, z zamiarem zostania pastorem, ale czytanie Arnolda (ob.) i Dippel'a (ob.) z nie-chęciło go do tego stanu. Czas jakiś był u Zinzendorfa (ob.), poczóm bez miłosierdzia wychłostał pietyzm hernhutów w piśmie: Christus u. Belial, 1741. Włóczył się po różnych krajach Niemiec, nareszcie osiadł w Berlinie żyjąc ze wsparcia swoich przyjaciół. Um. 15 Lut. 1 76 7. Pisma jego nie mają dziś żadnej wartości, są bowiem po większej części okolicznościowe napaści, obrony, płody próżności, pychy i dzikości racjonali-stowskiej. Systemu w tem wszystkiem żadnego nie ma, ponieważ E. był (ieistą w trywialnćm znaczeniu tego wyrazu. Swego czasu najwięcej głośne były jego Niewinne prawdy (Unschuldige Wahrheiten 1735 —1743) i Mojżesz z odkryłem obliczem (M. mit aufgedecktem Angesichte 3 t.). Rozpoczyna on w Niemczech szereg wrogów chrystjanizmu w XVIII w. Edessa. Z powodu podobieństwa syryjskiej nazwy Edessy Urhoi z wyrazem Erech (Gen. X 10), wielu, tak dawniejszych autorów (Ś.Efrem, Targumiści, ś. Hieronim), jak późniejszych egzegetów (Michaelis, Bohlen) uważało Erech za pierwszą, a wyszłą z użycia nazwę Edessy. Inni znowu, Urhoi uważają za Ur Kasdim (Genes. XI 2 8), a tym sposobem z Edessy robią ojczyznę patrjarchy Abrahama. Cf. Ur. Pewniejsze wiadomości o E. mamy dopiero od czasu, kiedy to miasto dostało się pod panowanie Greków. Z tej też epoki pochodzi nazwa Eilessa, "E&ssa, która nadaną jej została na cześć Edessy macedońskiej za Seleuka Nikanora. Nazywała się jeszcze Antjochją półbarbarzyńską, Avzioxeioi[i.i^ap^tipoi, także Avr. Tj. erci xaUeppo7j (a fonte nominata, Plinjusz V 2 4), prawdopodobnie od źródła Abrahama. Z nazwy Kallirhoe (pięknie płynna) łatwo mogły się wyrobie nazwy syryjska i arabska, Urhoi i Boha, które przekształciły się na dzisiejsze Orfah. Edessa, stolica prowincji Osrhoeny, była rezydencją krolow Ab-garów; za Trajana przeszła pod panowanie rzymskie. Od czasów Kommo-da, na monetach nosi nazwę kolonji; w skutek swego położenia jcografi-cznego ważnym była punktem dla Rzymian w ich wojnach z Partami, a po-
