konu, um. 1 724. Wydał: Scriplores ordinis praedicatorum recensiti, notis-que historicis et criticis illustrati, opus quo singulorum vita, praeclareque gęsta referuntur... scripta... expenduntur; de iis judicium... praemittitur in prolegomenis notitia ordinis, qualis fuit ab initio ad an. MD; tum se-ries capitulorum generalium iis annis habitorum; denigue index eorum, qui ad ecclesiasticas dignitatespromotifuerunl etc. Inchoauit Jacobus Quetif, absoloit Jacobus Echard, Lutetiae Paris. 1719—21, 2 v. f. Praca ta odznaczająca się sumiennością i trzeźwością sądu, jako dobrze przedstawiająca całą literacką działalność stawnego zakonu, wysoko jest cenioną w świecie naukowym. Eck (Eckius) Jan, słynny profesor teologji w Ingolsztadzie, ur. 13 List. 1486 we wsi Eck, w Szwabji, i właściwie nazywał się Jan Mayer. W 12-ym roku życia wstąpił już do uniwersytetu w Heidelbergu (1498), następnie przenosił się do Tybingi, Kolonji i Frejburga w Bryzgowji. Przy pracy i wielkich zdolnościach tak szybkie czynił postępy w naukach, że już w i 6-ym roku życia rozpoczął w uuiwersytecie freiburgskim odczyty o filozofji, jednocześnie oddając się prawu, pod kierunkiem słynnego Zasiusa; 150 8 otrzymał święcenia kapłańskie, w następnym r. uzyskał stopień licencjata teologji, a 1510 powołany został przez książąt bawarskich Wilhelma IV, Ludwika i Ernesta na profesora teologji do Ingolszta-du. Przez 82 lata zaszczytnie spełniał te obowiązki; 1512 obrany pro-kanclerzem uniwersytetu i opatrzony godnością kanonika w Eichst&dt, kilkakrotnie bywał dziekanem, prorektorem i rektorem uniwersytetu; nadto był akademickim proboszczem. Wpływowi Ecka zawdzięczał uniwersytet swój ściśle katolicki kierunek, jego staraniem Ingolsztad stał się jedną z najdzielniejszych warowni Kościoła, przeciwko napływowi nowostek religijnych. Próbowano i tu wprawdzie dla luteranizmu zjednywać stronników: między innymi, profesor tamtejszy filozofji i sztuk wyzwolonych, niejaki Arsacjusz Seehofer, wyraźnie się na korzyść Lutra oświadczył. Lecz Eck wcześnie o grożącem niebezpieczeństwie ostrzegł w piśmie p. t. „0 artykułach Arsacjusza Seehofera." W obronie Seehofera i luteranizmu, gorąca zwolenniczka wittenbergskiego teologa Argula yon Grumbach pisała do Ecka, wyzywając go na dysputę religijną, lecz ten jej, zamiast odpowiedzi, postał wrzeciono i spódnicę. Eck gorliwie pracował nad utrzymaniem katolicyzmu w Bawarji, ze współudziałem innych znakomitych mężów, między którymi pierwsze miejsce zajmował kanclerz Leonard von Eck, i przy gorliwem poparciu książąt bawarskich, sprawie Kościoła oddanych. Na żądanie książąt bawarskich Eck jeździł w 1521 il522 do Rzymu, gdzie wyjednał pozwolenie dla książąt pobierania piątej części od dochodów duchowieństwa krajowego, na obronę przeciwko kacerzom i Turkom, oraz prawo wglądania w czynności, sposób życia i dyscyplinę duchowieństwa świeckiego i zakonnego, nawet bez udziału episkopatu, a to celem podtrzymania karności kościelnej, która w niektórych częściach Bawarji wiele zostawiała do życzenia. Ponieważ w Bawarji, podług obowiązujących praw pko kacerzom, surowo postępowano z tu i owdzie ukazującymi się luteranami i nowochrzczeńcami, zdarzało się więc niekiedy, że Eck bywał obecny śledztwom i indygacji podsądnych. I tak, asystował on przy badaniu wikarjusza Leonarda Kaiser z Waizenkirchen, w djecezji passawskiej, o czem też osobny traktat napisał. Przełożył na język niemiecki Pismo Św., wydane w Ingolsztadzie 1537 i w poprawnej edycji 1550—Działał-
