czyli się od Kościoła, nim ostatecznie zebrany był kanon ksiąg świętych, dla tego nie przyjmowali oni tego kanonu i, o ile wiemy, posiadali jednę tylko Ewangelję. Podług św. Epifanjusza (Haer. 2 9, 9) była to Ewan-gelja św. Mateusza. Hieronim przepisał nazarejską Ewangelję (Catal. scriptor. eccl. c. s). Miała ona być napisana w syryjsko-chaldejskiem narzeczu, lecz literami hebrajskiemi (Contra Pelag. 3, 2). Zarówno nazarejczycy jak ebjonici znikają zupełnie z widowni historycznej od póło-wy V-go wieku. Cf. Gieseler, Ueber d. Nazaraer u. Ebioniten, w Staudlina Archiv. 4 t.; Lange, Die Ebioniten und Nicolaiten, Lipsk 1828; Credner op. c.; Detmer. De nazaraeis et ebionitis, Hal. 1837; Hilger, Haresen, t. I; Ba ur, Paulus d. Apostel Jesu Christi; Dogmengeschichte; Schliemann, D. Clementinen, 1844; Schwegler, D. nachapostolische Zeitalter, Tub. 184 6. (Hefele). J. N. Ecchellensis Abraham, uczony maronita, rodem z Eckhel, ukończył studja w Rzymie, gdzie otrzymał stopień doktora filozofji i teologji, następnie został profesorem języków syryjskiego i arabskiego w Propagandzie. R. 164 0 wezwany do Paryża, dla współudziału w wydawnictwie Polyglotty, pomagał swojemu współziomkowi Gabrjelowi Syonicie, w opracowaniu syryjskiego i arabskiego tekstu Biblji. W tym celu przywiózł z sobą kilka rękopismów, z których jeden, obejmujący syryjski przekład całego Pisma Św., był mu największą pomocą (cf. Le Long, Biblioth. sacra. I 24). Wkrótce wszakże wynikły nieporozumienia między E. a Syonitą, skutkiem których, pierwszy zmuszony był prowadzić literacką polemikę z dotychczasowym współpracownikiem i Walerjanem Flavigny, podającym w wątpliwość zasługi okazane przez E. przy tłumaczeniu Biblji. Porzuciwszy pracę przy Polyglocie, powrócił do Rzymu i tu um. 1664 r. w późnej starości.—Z licznych jego prac najcenniejsze są: Concilii Nicaeni praefatio una cum titulis et argwnentis canon. et constitut. ejusdem, quae hactenus apud orientales nationes extant etc., Paris 1641.—Abr. Ecchel. et Leon. Allatii concordantia nationum christianarum orientalium in fidei catholicae dogmate, Mogunt. 1 655.—De origine nominis Papae, necnon de illius proprietate in romano pontifice, adeoąue de ejusdem primatu contra Joan. Seldenum Anglum, Rom. 166 0.—Epistoła ad J. ilorinum de variis Graecorum et Orientalium ritibus (pomieszczona w R. Simona Fides eccl. orientalis, Lond. 1671).—Chronicon orientale, nunc primum latinitate do-natum, cui accessit supplementum historiae orientalis, Paris 1653.—Catalo-gus librnrtm chahlaeorum tum ecclesiast. quam profanorum autore Hebed-Jesu, latinitate donatus et notis illustratus, Rom. 1653 (tytuł ten wszakże nie jest właściwy, gdyż katalog Ebed-Jesu obejmuje tylko dzieła kościelne). ( Welte). J. X. Ecclesiastes, Ekklezjastes. i) Tytuł. 2) Treść. 3) Plan i cel. 4) Znaczenie w rozwoju Objawienia. 5) Co znaczy wesołe używanie życia w EJ 6) Opmje przeciwne autentyczności E. Dowody za autentycznością: 7) jednozgo lność tradycji; 8) tytuł; 9) wyrażenia i 10) uczucia autora; 11) zgodność z ówczesnym stanem Objawienia.—Zarzuty przeciw autentyczności: 12) z niektórych okoliczności tam wyrażonych; 13) ze sprzeczności z „Przypowieściami 14) z różnicy stylu; 15) cechy wspólne E z innemi pismami Salomonowemi; 16) chałdaizmy; 1 7) dla czego ich tu więcej niż w innych pismach Salomona; 18) ich liczba. 19) Kommentarze na E. § I. Księga Ecclesiastes (Kaznodzieja), w hebr. kanonie nazyw
