rhem. ecclesiae, i krótkie Apologeticon, z powodu swego usunięcia od arcy-biskupstwa. (Marz). J. N. Ebbo, mnich klasztoru św. Michała około Bamberga, współczesny 1 wielbiciel św. Ottona, apostoła Pomorza. Ile razy Otto powracał z Pomorza, Ebbo wybiegał przeciw niemu z największą radością; znajdował się nawet na żałobnćm za niego nabożeństwie w Bambergu r. 1139. E. f 16 Maja 1163 r. R. 1151 — 1159 napisał żywot tegoż Ottona (Vita Ottonie bamberg. ep.), pod względem treści obfitszy, a i dokładniejszy od innych żywotów św. Ottona. Miał pod ręką listy Ottona i do Ottona pisane, dokładne opisy klasztorów przez Ottona założonych; szczegóły 0 drugiej wyprawie św. Ottona na Pomorze miał z ust Udalryka, kapłana, który św. bpowi wtedy towarzyszył. Wydania: ap. Bolland. Acta SS. 2 Jul.; ap. Pertę, Monum. Germ. hist. t. XIV; powtórzył Bielowski w Monumentu Polon. II 32... i dodał objaśnienia; ap. Jaffe, Biblioth. rer. German. t. V s. 580, i osobno ztąd odbite (Berolini 1869 r.). X. W. K. Ebed-Jesu (sługa Jezusa), z przydomkiem bar bricha (syn błogosławionego), ur. w półowie XIII w. w Dżesire, w Mezopotamji, ok. r. 1285 został nestorjańskim biskupem Sindszaru, a następnie metropolitą Soby, albo Nisibis, i Armenji, t. j. wszystkich w Armenji znajdujących się ne-storjanów, i tę godność piastował do śmierci (1318 r.). Napisał wierszem Katalog pisarzy, mających powagę u nestorjanów (Catalogus scriptor., ed. Abr. Ecehellensis, Romae 1653; to samo poprawniej i z objaśnieniami ap. Asseman. Biblioth. Orient, t. III); zaczyna się od pisarzy św. Starego Testamentu. Kard. Mai (w Scriptor. vet. nov. coli. t. X, Rom. 1838) wydał jego Nomocanon i Liber Margaritae po syryjsku, z przekładem łać. Nomocanon jest zbiorem ustaw synodalnych kościoła syryjskiego; Księga Perły streszczeniem dogmatyki nestorjańskiej, Z Katalogu E'a jeszcze wiemy, że on napisał „Wykład na St. i N. Test.", księgę wierszy p. t. „Raj Eden" (o tej ob. J. Murdoch, w Journal of the american orient, society, III 475) i in. Wreszcie nie należy tego Ebed-Jesu brać za jedno z nestorjańskim patrjarchą tegoż imienia, jak to uczynił Ecchellensis i inni, bo ten drugi przybył do Rzymu r. 15 62, porzucił nestorjanizm, przeszedł aa łono Kościoła katolickiego, a potóm został patrjarchą Chaldei. Cf. Jot. Sim. Attemani, Biblioth. Orient. III t. p. 3 sq. Ebeling Adolf Henryk, ur. 1822 w Hamburgu, syn protestanta 1 matki katoliczki rodem z Brazylji, chciał już w 14 roku życia zostać katolikiem, aby później wstąpić do stanu duchownego, za to oddany został duńskiemu pastorowi na wychowanie; uczył się następnie w Magdeburgu, Halli, Hamburgu i Heidelbergu, udał się do Bahia, do krewnych matki, po powrocie został nauczycielem w Schónberg, w Meklemburgskiem; r. 1851 przesiedlił się do Paryża, zapoznał się z księdzem Chablet (ob.), złożył n jezuitów wyznanie wiary katolickiej; pisuje z talentem i życiem w dziennikach katolickich (Univers, Volkshalle, Kólner-Blatter i t. d.). Napisał także Życioryt o. Chablet; Die Mutter im Irrenhause, 1850; Lebende Bilder aus dem modernen Paris, Kiiln 1 86 3 —6 6, 4 t.; Die Wunder der Pariser Weltaussttllung, ib. 1867; Yermischte Schriften, Soest. 1867. Eber Paweł, ur. 1511 w Kitzingen, w Frankonji, studja odbywał w Ansbach, Norymberdze i Wittenbergu, 15 36 promowany na magi-«tra filozofiji, 1537 powołany na członka filozoficznego kollegjum w Wittenbergu, wykładał tamże filozofję i komentował listy św. Pawia; oprócz
