Sisknpia w Reims przez niejaki czas wakowała, E. zaś w odosobnieniu od świata przebywał w Fułdzie do śmierci ces. Ludwika (84o). Zaledwie rozeszła się wieść o zgonie Cesarza, zaraz Lotar wyruszył z Iiczńem wojskiem dla zagarnięcia całego państwa pod swoją władzę. Ebbo, otuchy pełen, pobiegł do Worms na spotkanie Lotara, przypomniał mu o wyświadczonych usługach i prosił'o przywrócenie do dawnego dostojeństwa. Lotar już to przez uczucie wdzięczności, już to rachubą powodowany, aby tak przebiegłego człowieka mieć po swojej stronie, stawił E'a przed zgromadzeniem 20 biskupów w Ingelłieim, a wyjednawszy mu absolurję, przywrócił do zarządu djecezją. E. towarzyszył Lotarowi w wyprawie przeciwko Karolowi, który prawie bez oporu z Belgji ustąpić musiał, poczem, w obecności cesarza i licznych biskupów, został uroczyście intróuizowany na stolicę biskupią w Reims (840). Już od roku blizko przebywał E. w swojej djecejzji, kiedy nagle Karol nową walkę z Lotarem rozpoczął. Ebbo musiał ratować się ucieczką do Włoch, pod opiekę Lotara, następnie razem z Drogo, bpem z Metz, udał się do Rzymu, dla pogodzenia się z Papieżem i wyjednania sobie paljusza. Papież wszakże odmówił jego prośbie (84 4). Nadaremnie się też kusił później o odzyskanie stolicy biskupiej w Reims, gdzie Hinkmar został osadzony, a synod paryzki zabronił Ebbonowi w ja-kiebądź stosunki wchodzić z dawniejszą jego djecezją. R. 8 4 7 Lotar chciał go posłać w poselstwie do Kpolą, lecz E. nie spełnił woli cesarskiej, za co wszystkich łask i dobrodziejstw został pozbawiony. Poróżniwszy się więc z cesarzem, szukał opieki u Ludwika niemieckiego, który mu powierzył zarząd biskupstwa hildesheimskiego, gdzie E. do śmierci się utrzymał (851). Ziwichrzenia w djecezji remeńskiej nie tak rychło się ukończyły. E. bowiem przywrócony przez Lotara na abpstwo, wyświęcił znaczną liczbę księży, kiedy zaś później usunięto go od urzędu, a na jego miejsce obrano Hinkmara, ten ostatni zususpendowal wyświęconych przez poprzednika duchownych, jako wyniesionych do stanu kapłańskiego z pogwałceniem przepisów kanonicznych. Staraniem Hinkmara synod pięciu prowincji w Soissons (853) zatwierdził owo zawieszenie i rfowy abp ściśle go przestrzegał, twierdząc, że przyznanie prawomocności święceń, danych przez E'a, podałoby w wątpliwość powagę i legalność posiadanej przez niego władzy. Zawieszeni zaś księża dopominali się ciągle to od samego Hinkmara, to od synodu skasowania decyzji arcybiskupiej; jeden z nich, Wulfad, zyskał szczególne względy króla Karola, który chciał mu dać wakujące biskupstwo w Bourges, i tym celem za nim, jak również za innymi, wstawiał się dó Papieża (86 6). Po długich układach i kanonicznych rozprawach Hinkmara z Papieżem Mikołajem I, dopiero w Grudniu 866 cala sprawa zakończyła się restytucją zawieszonych księży. Zawikłany ten spór (lał powód do wyjaśnienia rozmaitych kwestji prawa kanonicznego: o apellacji do Stolicy Ap., o prawomocności uchwal synodów prowincjonalnych, nie mających konfirmacji papiezkiej. Życie więc i losy Ebbona w szczególny sposób ściśle łączą się z historją Karolingów i Kościoła w monarchji Franków.—Głownem źródłem jest Flodoardus, Hist. Rheraeas. Dokumenty o detronizacji Ludwika: Harduin, Coli. concil, t. IV p. 1378 do końca, t. V do p. 650; Gousset, Les actes de la prorincc eccl. de Reims, Reims 1842; Hist. lit. de France, t. V; Gallia chrisł. (edit. Sam-marth) t. IX.—E. zabierał się do pisania rozprawy o pokucie, lecz zamiaru swego nie spełnił i wydal tylko Indiculum Ebonit de miniitri*
