puścił się czynu, który okrył hańbą jego osobę i pociągnął za sobą dłu -gie spory między biskupami frankońskimi, a szczególniej między Hink-inarem, następcą E'a w Reims, i Stolicą Apostolską. Słabość charakteru Ludwika, wpływy faworytów na dworze, zbyt pospieszny podział państwa między synów (817), knowania drugiej żony Judyty na korzyść jej syna Karola (ur. 823), sprowadziły rozliczne klęski na państwo i wywoływały wielkie nieukontentowanie w poddanych. Z tego skorzystał Lotar, który, jako najstarszy syn Ludwika, otrzymał 'większą część monarchji z tytułem cesarza i któremu młodsi bracia uległość okazywać mieli. R. 833 udało się mu, w porozumieniu z Pepinem i Ludwikiem, wiarołomnie przeciągnąć na swoją stronę wojsko Ludwika, skutkiem czego stary cesarz został za niegodnego korony uznany. Aby zaś nieszczęśliwemu monarsze odjąć wszelką nadzieję powrócenia na tron, postanowiono oskarżyć go przed zgromadzeniem biskupów, opatów i świeckich panów, o rozmaite przewinienia względem państwa i Kościoła, i skazać na dożywotnią pokutę, skutkiem której niewolnoby mu było nosić oręża i w jakibądź sposób brać udziału w sprawach publicznych. E., którego Ludwik dobrodziejstwy obsypał i wyniósł na pierwsze w państwie Franków dostojeństwo, stanął po stronie Lotara i niegodziwe zamiary synów względem ojca przyprowadził do skutku, za co go też Thegan (De gest. Lud. pii, c. 44) nazwał impu-dicus et crudelissimus. Po uzurpacji tronu przez Lotara, Ludwik został zamknięty w opactwie św. Medarda w Soissons; biskupi i magnaci zebrali się w Compiegne, gdzie E. stanął na ich czele i w ośmiu punktach oskarJ żenią złożył na starego cesarza winę wszystkich nieszczęść narodu; dożywotnia pokuta, której, według słów E'a, wymagało zbawienie dttszy Ludwika, miała być karą za popełnione grzechy. Nie wysłuchawszy obwinionego, zgromadzenie przystąpiło do wydania potępiającego wyroku, poczem biskupi udali się do Soissons i tu zażądali od nieszczęśliwego ojca wyrodnych synów, aby publicznie w kościele wyznał swoje winy względem Kościoła i państwa, a następnie poddał się kanonicznej pokucie. Niegodziwe postępowanie z cesarzem wywołało powszechne oburzenie; młodsi bracia, uważając się za pokrzywdzonych przez uzurpatora, podnieśli oręż i zmusili Lotara do wypuszczenia ojca na wolność. Biskupi, zamieszani w sprawę detronizacji, obawiając się zemsty, uciekli do Włoch pod opiekę Lotara. E., schwytany w drodze, został osadzony w Fuldzie, gdzie przebywał do 835 r. Jako główny niegdyś oskarżyciel Ludwika, nmsiał on teraz być obecnym nowemu przez ostatniego objęciu rządów; kiedy Drogo, bp Metz, brat cesarski, odczytał w kościele św. Stefana protokół przywrócenia na tron cesarza, E. wszedł na ambonę i publicznie zeznał, że wszystko, co zarzucano cesarzowi, było kłamstwem, i że detronizacja była nadużyciem. Po ukończeniu tej uroczystości, cosarz z calem zgromadzeniem udał się do Diedenhofen (Thionyille) i tu, jako oskarżyciel, wystąpił pko Ebbonowi o fałszywe świadczenie, skutkiem którego cesarz pozbawiony był tronu, skazany na publiczną pokutę i wyłączenie ze społeczeństwa wiernych. E. widząc, że nie potrafi się usprawiedliwić, prosił, aby pozwolono mu z pomiędzy obecnych biskupów trzech obrać na sędziów: ci uznali go niegodnym zajmowanego urzędu i radzili mu, aby dobrowolnóm zrzeczeniem się biskupstwa uprzedził wymiar sprawiedliwości. E. wręczył zgromadzanym biskupom piśmienny dokument, w którym zeznał, że czując się niegodnym piastowania urzędu pasterza, dobrowolnie się go wyrzeka (835). Stolica
