tego, jeśli tę świątynia posiada, lub wreszcie officja szczegółowe, dozwolone kościołowi przywilejem apostolskim (S. R. C, 7 Grud. 1844); o tćm wszystWćm szczegółowo ob. liturgistów, jak Herdt, SI Liturg. prax. If par. 4 n. 3 — 9). Wypada tu baczyć na zasady i dekrety rubrystyczne, a kto się nie czuje na siłach, niech lepiej bieglejszego od siebie poprosi, lub odniesie się do redaktora dyr. djecezjalnego. Dowolnych odmian w świętach i ich Ułożeniu ani Kapłan, ani bp własną powagą zaprowadzać nie mogą, gdyby jednak jasno okazał się błąd niezgodny z przepisami liturgicznemi, poprawić każdemu i odstąpić od dyrektorjum wolno (S. R. C. 27 Sierp. 1836); w wątpliwościach zaś nakazano trzymać się rubrycelli (S. R. C. 2 3 Maja 183 5).—Każdy kapłan w modłach brewjarzowych i liturgji pilnować winien dyr, djecezji, do której należy (S. R. C. 14 Maja 16 7 2). Odnosi się to szczególnie do mających stałe miejsce przy kościele (stricte ecclesiae adscripti). Kanonicy i beneficjaci, choćby nie mieszkali przy swoich kościołach, obowiązani są do ich kalendarza i officjów (S. R. 0. io Lip. 1 677). Mający kanonje i beneficja w kilku kościołach powinni w swem dyr. pomieścić ich wszystkich święta główniejsze, jakiemi są: dedykacja, patron, lub tytuł, i świętego ze znaczną relikwią; inne zaś, ze zwyczaju tam obchodzone, mogą zatrzymać, ale nie są ściśle obowiązani (S. R. C. 16 Maja 1744 i 15 Mar. 1 7 74). Beneficjat, pod koniec roku zmieniający djecezję lub kościół, zatrzyma dyr. już zaczęte, do którego doda tylko przypadające jeszcze wspomniane dopiero uroczystości nowego swego miejsca, z ich oktawami. Niebeneficjaci i wszyscy duchowni wyższych święceń, nie należący do żadnego kościoła, biorą dyr. służące djecezji, w której mieszkają. Tacy, zostając czas jakiś w obcej djecezji, z zamiarem jednak wrócenia do swojej, mogą używać dyr. tamtejszego, lub trzymać się swego, a to ostatnie nieraz i okoliczności doradzają (S. R. C. 12 List. 1831); lecz gdy stale w obcej osiedlą się djecezji, jej dyr. wziąść winni. Zakonnicy pilnować mają dyr. ułożonego według kalendarza swego zakonu i prowincji. Nie mający zaś własnego kalendarza, powinni przyjąć dyr. djecezjalne, do którego dodają officja przywilejami apostoł, sobie dozwolone (S. R. C. 22 Lip. 1848). Zakonnik w drodze trzyma się dyr. klasztoru, z którego pochodizi, a skoro przybędzie do innego klasztoru, choćby na pobyt czasowy, bierze officja, z dyr. miejsca, na którćm przebywa (S. R. C. 31 Sierp. 183 9), o czćm pouczają Rubricae peadiares pro ordine, na początku brewjarżów zakonnych umieszczone, zaraz po rubrykach jeneralnych. Gdy znowu zakonnik zostaje na parafji, w charakterze proboszcza, wikarjusza, lub kapelana, przestrzegać winien we wszystkićm rozporządzeń swego dyr. i rytu zakonnego, a tylko w uroczystości kościelne ma Msze za lud odprawić według dyr. djecezjalnego (S. R. C. 23 Maja 1846), z czego słusznie wnoszą liturgiści, że i inne obowiązki parafjalne, jak np. wszystkie Msze śpiewane i nieszpory uroczyste, winny być zgodne z rytem i dyr. djecezjalnćm. Zakonnik, zostawszy bpem, nietylko brewjorz i mszał, lecz i dyr. swej djecezji przyjąć ma; kapelani jego, świeccy lub zakonni księża, mówiąc z nim pacierze, choćby u siebie co innego mieli, zadosyć jednak czynią obowiązkowi brewjarza (S. R. C. 11 Czer. 1605). W kilku innych jeszcze przypadkach wolno, swojego opuściwszy, obcego dyr. odmówić pacierze. Tak, bp znajdujący się w jakićm miejscu własnej djecezji, na obchodzie
