KMstaoa, wynieśli pokornego zakonnika *lo wielkich godności: pierwszv /nicli powołał go na dwór królewski i dał opactwo w Glastonbury, zk, n cmu6* Da wyszli uczeni prałaci i opaci; drugi obrał Da za spowiednika i powi«rzył niu zarząd skarbu swojego i całego miasta. Ucz Edwin, syn Edmunda (m—»»•), młod/ i rozpustny, zaraz na początku sw<*o pMowaaia poróżnił się 2 Dunstanem, z następującej przyczyny sam d/.i’ ń swej koronacji nagle opuścił Edwin zgromadzenie djgoiurry państwa, udał się na rozpustę do oddzielnego pokoju z dworna kobietami, Etbelgiwą » córkł* Elifiwą. Panowie rozgniewani prosili I)’a i jednego r biskupów, aby sprowadzili króla. D. podjął Kię tego, przy. p •minająć królowi obowiązki jetro względem Doga i narodu, ale Etbelgiw a wkrótot wywarła na niego złość swoją: Opactwa jego w Glastonbury i Abingtou zastały zwinięte, a *aiu. zagrożony śmiercią, musiał schronić się do Gsndawy, gdzie pozostawał aź do -mierci Edwina, który w ciągu swevro panów8uia stracił zbuntowaną półowę królestwa, i kazał zabić występną Etbelgiw. (»&»}. D, przywołany był do kraju przez króla Edgara, brata Edwina, okrzykniętego królem Mercji i północnej Anglji, i otrzymał od ni«yo biskupstwa w Worccster i Londynie, a następnie arcybiskupstwo kaotuaryjskie. I). w»pteran) przez króla, oraz przez Oswalda, biskupa w Worc<-ter. i Kthelwarda, bpa w Winchester, skutecznie pracował nad iMnrfai <iucli’»wn’H«iwa 1 m«»ra!ną poprawą ludu. Założył klas/Nr w W • ^iihihsti r. sprowadził zakonników do Glastonbury i Abington, a na biskupie stolice umieszczał pobożnych i zdolnych benedyktynów, oraz, za zgo<ią Papieża, dawał zakonnikom miejsce kanoników, którzy nie chcieli uledz reformie, wyjednał na synodzie władzę wynoszenia do godności biKjpnj zakonników, pełniących urzędy przy kościołach katedralnych; złożył z urz»;.ia kapłanów, djakonów i subdjakonów, którzy nie chcieli się wyrze. nałożnictwa; wymógł na królu postanowienie, aby każdy duchowny wyut/ył siyjaaitgo rze roioła, lub sztuki, w celu szerzania tych umiejętność pomiędzy Judi.-m a ponieważ wówczas prawdziwy duch pobożności i uprawianie nauk mogło kwitnąć prawie tylko w zgromadzeniach zakonnycii, skłonił Edgara do fundowania rozlicznych klasztorów i ułożył ustawę zatwierdzoną przez synod, której zadaniem było przepisy zreformowany* h k. i ziorów i leury i Gandawy, oraz dawnych klasztorów anglosaksońskich, zlać w je iuo / regułą św. Benedykta. Nic mniejsze usługi 1). wyświadczył państwu. Za jego to wpływem, panowanie Edgara było spokojne i pełne chwały: król ten wydawał dobroczynno prawa, rządził łagodnie a sprawiedliwie, objeżdżał całe królontwo i wydalał z niego rozmaita go roizaju prze t^pców; a gdy raz dopuścił się nieprawości i zgwałcił dziewicę wychowaną w klasztorze, D. zmusił go do 7-letniej pokuty, która zasadzała ię na tóm, że przez 7 lat król nie włożył na swoją głowę królewskiej korony, z razy w tygodniu pościł, dawał hojue jałmużny, założył nowy klasztor dla zakonników. Gdy przeszło 7 lat pokuty, I>. otoczony panami i biskupami, włożył znowu Edgarowi koronę na głowę. lło tuiierci Edgara (y;:, r.) stosunki Koićioła do państwa zostały zakłócone, z tego iKiwodu, że gdy Edward, a po nim Ethelred, bardzo młodo wstępowali na tron: nieprzyjaciele porządku powstali przeciw reformom zaprowadzonym przez Duiuiana i wzbudzili wojnę domową. Lecz Dunstan nie trarił odwagi: umocnił na tronie Edwarda, a na Etlielredzio wymógł przy^WJfc że panować będzie spokojnie, sprawiedliwie i łaskawie; reformę ko-
