Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 376.jpeg

pojednany z Kościołem. Zostawił w druku: Orationes duae in ss. oecumenico conc. tridentmo habitae, Venet. 1562, Paris 1563, Offenbach 1610; w jednej mowie występuje za komunją pod dwiema postaciami, w drugiej za małżeństwem księży. Epistoła ad Joannem Lasicium equiłem polonum, in qua de dwina Triadę disputatur, Crac. 16 7 1; list ten pomieszczony także, w 1 t. Biblioth. fratrum polonorum. Przetłum. z włoskiego Beccatellego, Card. Reginaldi Poli Vita, Venet. 1563, Lond. 1690. Biblioteka elżbietyńska w Wrocławiu ma 300 jego listów w rękopiśmie.
 Dufrene (czyt. Din/ren) Maksymiljan, ur. w Landshut, do jezuitów wstąpił r. 1 707, mając lat 19; był przsz 25 lat spowiednikiem księcia Karola furstenbergskiego, potem (1 746— 1 756) cesarzowej Amelji, wdowy po Karolu VII; założył dom rekollekcyjny w Mttnchen i tamże f 6 Grud. 1 7 68 r. Napisał: Sacerdos sanctus aut reprobus tricluo expensus (Augsburg 1 7 43); Finis primus et ultimus sacerdotis triduo expensus (t. r.); Sacerdos Numini eucharistico devotus (ib. 1 744); Exercitia spiritualia sacerdotum triduana et octiduana (ed. 2-a ib. 17 54); Rudimenta historica, sive brevis facilisąue methodns juventutem orthodoxam notltia historica imluendi, opusculum I—IV (1 727 i n.); Rudimenta geographica, opusculum V, cum appendice de arte scutaria; Rudim. histor. opusculum VI— VII, epitom. Hist. eccl. Rudimenta te były w naszych szkołach niegdyś używane, i przedrukowywane już to częściowo, już całkowicie, we Lwowie 1 746, Kaliszu 1751 — 54, Brunsbergu 1 757, Lublinie 1761.
 Duguet (czyt. Diuge) Jakób Józef, ur. w Montbrisson r. 1649, kończył nauki w rodzinnem mieście u oratorjanów; znakomita pamięć i wielkie zdolności umysłowe zwróciły nań wcześnie uwagę nauczycieli. Wstąpiwszy do zgromadzenia oratorjanów, z początku wykładał filozofję w Troyes, teologję w Paryżu. R. 167 7 wyświęcony na kapłana, przez dwa następne lata miewał z najświetniejszem powodzeniem konferencje, które nadwerężyły jego wątłe zdrowie i zniewoliły do opuszczenia ambony. Wszedł w ścisłe stosunki z Arnauld’em i Quesnerem, nie chciał przyjąć bulli Unigenitus, za co wydalony został ze zgromadzenia. Wyjechał do Hollandji, powrócił do Troyes, w końcu zamieszkał w Paryżu, gdzie też i um. 25 Paźd. 1733. D. napisał pięknym stylem wiele dzieł treści moralnej i egzegetycznej. Najważniejsze z nich są: Commentaire sur l’ouvrage de si.v jours et sur la Genese, 6 V.; Explication du limę de Job. 4 v.; Ezplication des 76 Psaumes, 6 V.; Explication du prophete Isaie, de Jonas et <THabacuc, 7 v.; Explication deslicres des Rois, d’Esdras et de Nehemie, 7 v.; Rxplication du Cantiąue des cantiques et de la Sagesse, 2 v., Explication du mgstere de la Passicn cle.N. S. J. C. suinant la Concorde, 14 v.; Regles pour 1’intelligence de 1’Ecriture sainte, z przedmową księdza Asfęld, zamieszczone w Cursus completus Scripturae sacrae, ed. Mignę t. XXVII; Conduite itune dame chretienne; Traite sur les devoirs d’un eveque; De l’education d’un prince; Traites dogmatiques sur 1’Eucharistie, sur les exorcismes ’t sur tusure; Lettres sur dwers sujets de morale et de piete; Conferenccs ecclesiastiqnes, zawierające 6 7 konf. o historykach kościelnych, soborach i karności kościelnej w pierwszych wiekach. D. w swoich komentarzach egzegetycznycb nie wyjaśniał miejsc ciemnych, ani nie rozwiązywał trudności Pisma Św., lecz starał się głównie wykazać zgodność Starego z Nowym Test., oraz, że pierwszy był zapowiedzią i tigurą drugiego. Zdanie