kiego, dotąd bardzo cenionemi, jako to: Św. Grzegorza Nyssen. (1605—-15), Św. Jana Chryzostoma (1609—1621), Św. Jana Damasceńskiego (1609), Nicefora Kallista Hist. eccl. (“1630), Balsaraona Erpos. in can. (1618), Zonary In canones Apost. (1618), Św. Atanazego Opera (1608). Oprócz tego wielką liczbę dzieł dawnej literatury kościelnej objaśnił przypisami uczonemi, lub wydał tekst poprawniejszy, w tak zwanem Auctarium Ducaeanum (Biblioth. Vett. PP. tomus I—II, Paris 1624). Jego są także Notae do dzieł: Athenagorae Legatio pro Christ., do św. Bazylego, Klemensa aleksandryjskiego, do Metaphrasis św. Grzegorza Cudotwórcy, do dzieł św. Hieronima, św. Paulina z Noli, Tacjana, św. Ireneusza, Eneasza z Gazy i in. (szczegółowo ob. De Backer, Biblioth.). D. zamierzał wydać tekst 70, zwany editio communis (xotvrj), jaki był przed św. Hieronimem, i tekst soborów greckich. Z materjalów do tego ostatniego celu przygotowanych korzystał o. Labbe (Concilior. coli.). Inne prace Frontona D. są: Hhistoire tragiąue de la Pucelle de Dom Remy, autrement d Orleans (Nancy 1581); Breviarium secundum usum insignia ecclesiae Tullensis (1595; Fronton D. oczyścił z błędów ten brewjarz); Imentaire des fautes, contradictions, fausses allegations du sieur Plessis en son livre de la Sainte Eucharistie (Bordeaux 1599); Re/utation de la pretendue verificaticm et reponse du s. du Plessis (ib. 1602), i in. X. W. K.
Du Cange (cz. Diukani) Karol. Właściwe jego nazwisko jest D u F r esn e, a du Cange jest przydomkiem, przybranym od majętności familijnej. Ur. 18 Grud. 1610 w Amiens. Pierwsze nauki pobierał w kollegjum jezuickiem w Amiens, następnie studjował prawo w Orleanie i 1631 został adwokatem przy parlamencie paryzkim, wkrótce jednakże porzucił adwokaturę i powrócił do rodzinnego miasta. Tu kupił sobie miejsce królewskiego kasjera, na którćm pozostawał do 16 6 8 r. Kiedy bowiem w Amiens ukazała się zaraza, Du C. porzucił to miasto i przeniósł się do Paryża, gdzio umarł 2 3 Paźdz. 1688. Dzieła jego są nieoszacowanej wartości dla arcbeologji, historji i klasycznej filologji. Napisał on: Histoire de Cempire de Constantinople sous les empereurs franrais, dicisee en deut parties, Paris 1 657. Obejmuje ona Villehardouin’a historję zdobycia Konstpola w 1204 przez łacinników i jej kontynuację od 1220—1240 podług dziejów Francji, opowiedzianych wierszami przez kanonika, a następnie biskupa Tournay, Filipa Mouskes; nadto, historję późniejszych wypadków cesarstwa łacińskiego, opartą na współczesnych dokumentach. W jedenaście lat potem wydal Histoire de Saint Louis, roi de France, ecrite par le Sire Joinville, Paris 1668; później, Historia Byzantina dupplici commentario illustrata, Paris 1680. Zasługują na wspomnienie Du C a wydania, jako też uczone rozprawy przy byzantyjskich pisarzach (ob. t. art. n. U, 21, 22, 32, 33, 37). Najważniejszemi zaś dziełami Du C’a są dwa Glossaria: 1) Olossarium ad scriptores mediae et infimae latinitatis, in quo latina vocabula nocatae sigmficationis aut usus rarioris, barbara et exotica explicantur, eorum notiones et originationes reteguntur: complures aevi medii ritus et mores, legum, consuetudinum municipalium, et jurisprudentiae rebentioris formulae et obsoletae voces: utriusque ordinis, ecclesiastiei et laiei dignitate,s et officia etc. recensentur, enucleantur,... e libris editis, ineditis, aliisgue monumentis cum publicis tum privatis, actore Carolo Du Fresne Domino Du Cange, Lutetiae Paris 1 6 78, 3 t. f. W tomie III jest na końcu Diasertatio de imperatorum Constantinopolitanorum numismatibus (wyd. osobno, Romae
Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 369.jpeg
Wystąpił problem z korektą tej strony.
