Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 368.jpeg

wieka pod względem moratayto było ohydne, a śmierć podobną do życia: nie chciał ani słyszeć o nawróceniu się. Kiedy przyszedł czas na przyjęcie śśw, sakramentów, odwtóczył pod pozorem przygotowania się, A umarł bez łch przyjęcia. La nie priaie du cardinal Dubois, drukowane irisaj![S9y i MUmoires du cardinal Dubois, r. 183®, są raczej romansami nił historją. (He/cle). X. W. M.
 Dubowicz Jań, syn burmistrza wileńskiego, wielkiego dobrodzieja -feażyljanów rhonasteru wileńskiego przy św. Trójcy, był archimandrytą dermańsktm po Melecjuszu Smotrzyckim i taniże um. ok. r, 1 652. Pisał W’obronie, kalendarza gregorjańskiego-(Aa/en?iar£ prawdziwy cerkwie Chryistusowey, .Wilno. J’644)1, za jednością Kościoła (Hierarchia abo o zwierzchveśe’i]cetkiewney, Lwów 1644) i kilka kazatf. pogrzebowych. Ob. Wiszmtwśki, Hist. Jil pol. VIII 37 3,! 8.78.
 Dubricius, Św. (14 List., al. 6, 29 Maja, 8 Sierp.), Znakomity angielski arebp z Gaerleon (Urbs legiomm) w Walji. Angielscy bpi dla zwalczenia-pelagjanizmu powołali św. Germana z Auserre, który w latach 429 -do’. 44 6 Wyspę zwiedzał i nietylko skutecznie działał przeciw błędnej nauce, ale wpłynął ’także znacznie na rozbudzenie życia kościelnego i klasztornego, i na ustanowienie wielu godnych ludzi biskupami i kapłanami. W ich liczbie odznaczają się: opat Itiut, sławny sWoją klasztorną szkołą w Glail-Iłtut, lub Clan-twit, i Św. Dubricius, rodem z wyspy Miserbdil, który także kierował w Hentlan bardzo uczęszczaną szkołą, kolebką wielu dostojnych i św/iętych ludzi. Drugą sajkołe założył D. w Mabres nad tW-ye. ’ Będąc z początku biskupem w Landsff, otrzymał następnie godność arcybiskupa Gaerleonu, gdzie już od IV wieku była biskupia stolica; -Galfryd z Monmonth w swojej Kronice (ł£ li) nazywa go nawet prymasem Brytanji i legatem Stolicy Apost. Wielka słnwa, jakiej zawsze używał św. D. na wyspie Brełonów, świadczy o jego zasługach, ćhociaż mało o nim zachowało się wiadomości. Bjograf św. Samsona z Dole (ap. Mobili. Acta ss. t. 1 p. 1 76) wzmiankuje o .synodzie odbytym za D’a, wiświęto Stolicy Piotrowej, w które angielscy prałaci zwykli się byli zbieraćtna ’konsekrację biskupów. U Whartona (Anglia sacra, in vita S. Du-biicii t. II p. 657) i w ińnycb miejscach jest wiadomość, źe D. miał korondwaó ’znakomitego chrześcijańskiego bohatera, króla Artura, i wspierać go radą i modlitwą, gdy ten, wzywając pomocy Matki Zbawiciela i z jej na tarczy wizerunkiem, sźedł do walki pko pogańskim jeszcze Anglosaksónom; zresztą i brytański zakonnik Gili las w VI wieku mówi jnź o namaszczaniu brytańskich królów. Oprócz tego D. powiększył posiadłości kościołów Landaff i Caerleon,’ zajął się reformą klasztorną i zwykł był nawet czas 40-dniowogo postu w klasztorze przepędzać. Około r. 519 (według ńmych później)“ złożył godność arcybiskupią na synodzie w Brelub zaraz po nim, i um. ok. r. 522 na wyspie Emli.— Cf. Bolland. ad n Febr. in vita S. Taliai i 1 Martii in vita S. Davidis; Speelmann, Concil. Brit. I 60. (Sohródt). W. B. ’»>’“ Ducaeus (du Duc, r. le Duc) Fronton, ur. wBordeau* 1558, do jeznitów wstąpił 1577 r., od r. 1 578 wykładał retorykę, potćm teoioS}« w różnych kollegjaeh, nfireszcie (od 1604) był bibljotekarzem w paryzkiśm kollegjum Clermont, gdzie f 25 Wrześ, 1624 r. Biegły szczególniej w języku greckim, wielce się przysłużył literaturze kościelnej krytycznemi wydaniami i przekładem dzieł Ojców śś. i pisarzy kościoła grec-