Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 362.jpeg

mującego ich religję jest zapisane i przechowane aż do dnia zmartwychwstania. Druzowie późniejsi oddają cześć posągowi cielca, który trzymają w relikwjarzu i chowają przed oczami obcych. Cielec ten jest symbolem człowieczeństwa Hakema. Mahometanie często znajdowali w księgach Druzów cytacje z Koranu, chrześcjanie spotykali w nich ustępy z Ewangelji. osobę Messjasza, św. Jana Chrzciciela i inne postacie ewangeliczne. Te pożyczki z Koranu i Ewangelji służyły im do wciągania do swej sekty nieoświeconych mahometan i chrześcjan. Nie należy mieszać Druzów z sektą mahometańską nosairów, zwanych również nazarejczykami, ponieważ ci nie uważają Hakema za Boga. Nakoniec, należy odróżnić Druzów od assassinóic, którymi naczelnicy polityczni posługiwali się do mordowania wskazanych im nieprzyjaciół. Druzowie nie byli do sekty przyjmowani z tajemniczemi obrządkami, jak assassinowie, których odurzano i upajano rozkoszami zmysłowemi, mającemi być zadatkiem rozkoszy obiecywanego im raju. Assassinowie nie wyznawali też Hakema. Księgi święte swoje przechowują Druzowie w wielkiej tajemnicy; w znacznej jednak części znane są w Europie w odpisach. Jest tych ksiąg 6 wili rozdziałach, r. 1817 przybyła do nich księga 7-ma, odkryta w Egipcie. Ob. jeszcze art. Maronici. Cf. De Sacy, Expose de la religion des Druses, Paris 1838, 2 v.; Katechizm Druzów, w Adlera Museum cuficum Borgianum, Bom. 1780 p. 103—151; Churchill, Mount Lebanon, a ten years residence etc., Lond. 1853, 2 wyd. 3 t.; Earl of Caernarvon, Recollections of the Druses and notes of their religion, Lond. 1860; H. Guys, La nation Druse, son histoire, sa religion, ses moeurs, Paris 1863; tegoż Thćogonie des Druses, ou abregć de leur systeme religieux, Paris 18 63. (Karle). X. W.M.
 Druzylla, córka Heroda Agryppy I i Cyprusy, jego krewnej, a zatćm czysto żydowskiego pochodzenia. Od najmłodszych jej lat przyrzekł ją ojciec dać za żonę Epifanesowi, księciu kommageńskiemu, lecz gdy ten nie chciał się dać obrzezać, brat jej Agryppa II wydał ją za Azizusa, króla Emessy, który zgodził się na wszystkie warunki (Antią. XIX 9, 1; XX 7, 1). D. przeniewierzyła się swemu mężowi i uległa namowie czarnoksiężnika żydowskiego Szymona z Cypru, który służył za faktora prokuratorowi Feliksowi. Pogwałciła więc, mówi Józef, tradycje i obyczaje swych ojców (Cf. I Esdr. 9 i 10 i II 13, 3), opuściła męża i poszła za Feliksa (Act. XXIV 25). Z tego małżeństwa urodził się syn, któremu dano imię Agryppa; podczas wybuchu Wezuwjusza, za panowania Tytusa, razem z swym synem umarła (Antią. XX 7, 2). Tacyt (Hist. V. 9) wspomina o innej Druzylli, wnuczce Antonina i Kleopatry, również żonie Feliksa.
 Drużbicki Kacper, jezuita, ur. w Sieradzu, do zakonu wstąpił 20 Sierp. 1609, mając lat 20; zarządzał nowicjatem i kollegjami w Kaliszu, Ostrogu i Poznaniu; dwa razy był prowincjałem; um. świątobliwie w Poznaniu 2 Kwietnia 16 62 r. Pisma jego są: Deklaracja memoryalu exorbitancyi y processu akademii krak. między stany koronne podanego, b. m. 1634; Tractatus de variis Passionis D. N. J. C. meditandi modis, Lublin 1652; Fasciculus cxercitationum et meditationum de praecipuis ceritatibus christianae fidei et sapientiae, CracOT. 1662, ib. 1672; Jesus passus per centuriam modorum meditandi Passionem illustratus, Caliss. 16 64; Droga doskonałości chrześcjańskiej, Kalisz 16 65, ib. 1741; Przemysły zysku duchownego, albo nauki do prędkiego w drodze Bożey postępku, Krak. 1671,