servir a Thistoire des hommes iUustres dans la republique des lettres, Paris 1721 — 41 t. XXII p. 67. My wymieniamy tylko następujące: Animadoersiomtm libri duo in quibus praeter dictionem ebraicam, plurima loca Scripturae interpretumąue veterum explicantur, emendantur, Leidae 1585; ParaUela sacra h. e. locorum Veteris Test. cum iis guae in Novo citantur conjuncta commemoratio, Franek. 1588; Obsercatiomm saerarum libri XVI Franek. 1594 (ed. 2); Quaestionum ebraicarum libri tres, in guibus innumera scripturae loca explicantur aut emendantur, Franek. 159 9 (ed. 2); Miscellanea locutionum saerarum tributa in centurias duas etc., Franek. 1 586; Proverbiorum classes duae, in quibus explicantur procerbia sacra et ex sacris orta; item Sapientia Salomonie etc., Franek. 1500; £otpia Xeipay_, sine Ecclesiasticus, graece ad exemplar romanum etc., Franek. 1596; Prooerbia BenSirae etc., in latinam linguam concersa, scholiisgue aut potius commentario illu• strata, Franek. 1569; Liber Hasmonaeorum qui vulgo prior Machabeorum; graece ex edit. romana, Franek. 1600; De Jla&idaeis, guorummentio in libris Machabaeorum, libellus, Franek. 1603; De nomine Dei Elohim, Franek. 160 3; De nomine Dei proprio, quod Tetragrammaton vocant, Franek. 1604; De Patriarcha Henoch ejusque raptu, et libro equo Judas Apostolus testimonium profert, Franek. 1615; Veterum interpretum Graecorum in totum V. T. fragmenta coUecta, versa et notis iUustrata, Arab. 16 22; ostatnie dzieło, jak również i Ad difficiliora Pentateuchi, i. e. quinque librorum Mosis Commentarius etc., Franek. 1617, oraz Annotatt. in loca difjiciliora librorum Josuae, Judicum et Samuelis etc., Franek. 1618, wydrukowane zostały dopiero po śmierci autora. D. zajął najpierwsze stanowisko pomiędzy ówczesnymi uczonymi protestantami i przewyższa wielu egzegetów protestanckich głęboką erudycją i obszernemi wiadomościami lingwistycznemi. Bichard Simon (Hist. crit. du Vieux Test. ks. 3 r. 15) mówi: „Zdaniem mojem D. przewyższa wszystkich, ponieważ nietylko był biegłym w hebrajszczyźnie i mógł się radzić ksiąg żydowskich, lecz oprócz tego czytał pilnie dawnych tłumaczów greckich, tak, iż rzetelniejsze wyrobił sobie pojęcie o języku świętym, niż wielu heretyków, którzy czytali tylko rabinów. Należy jeszcze dodać, że czytał dzieła św. Hieronima i kilku innych Ojców. Słowem, D. jest najuczeńszym krytykiem ze znajdujących się w tym zbiorze (t. j. Critici sacri).“ Prace Drusiusa byłyby jeszcze gruntowniejsze i pożyteczniejsze, gdyby był on znał narzecza semickie, a przynajmmej język arabski.—Wszakże nieznajomość ta nie przynosi mu ujmy, ponieważ wszechstronne wykształcenie w owym czasie nie było tak łatwe jak dziś. Tom IV dzieła Critici sacri zawiera życiorys D’a, napisany przez Abla Cnriander’a, p.t. „Yitae operumąuej. Drusii editorum et nondum editorum delineatio et tituli. ( Welte). X. W. M.
Druthmar Chrystjan, rodem z Akwitanji, odznaczył się w pierwszej pólowie IX w. pomiędzy benedyktynami w Korbji. Z powodu głębokej nauki dano mu zaszczytną nazwę grammaticus. Około połowy IX w. przybył D. do Stablo, w djecezji Luttich, i wykładał tamtejszym zakonnikom Pismo św., napisał kommentarz na Ewang. św. Mateusza, odznaczający się pomiędzy innemi ówczesnemi pismami egzegetycznemi, szukającemi znaczenia mystycznego, szczególnem uwzględnieniem znaczenia literalnego, czyli tak zwanego historycznego. Mial także D. napisać kommentarz na św. Łukasza i św Jana, ale prace te zaginęły, a dodawane w drukowanych wydaniach jego kommentarza: Expositio brevis super Lucam i Espositiuncula in Joannem, nie są fragmentami jego wykładu na
Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 356.jpeg
Wystąpił problem z korektą tej strony.
