Spiry, na którego też D. dobrowolnie przelał zarząd djecezji. Ciężka walka zakończyła się więc zaszczytnym dla Kościoła pokojem: konwencję usunięto; obiór biskupów, dotąd z imienia tylko wolny, został teraz takim istotnie; przywrócono biskupom prawo kierowania teologicznemi zakładami naukowemi; stronnicy Hermesa częścią usunięci, częścią zrzekli się swoich doktryn. Wytrwałość duchowieństwa katolickiego w Prusiech oddziałała na podniesienie uczuć religijnych w Bawarji, Wirtembergu i Badeńskiem. przeciwko rozkładającym wpływom liberalizmu. Po uspokojeniu sprawy katolickiej, D. usunął się od świata i przebywał w Munster; wtedy napisał dzieło: O pokoju między Kościołem i paiistwami (Ueber der Frieden unter d. Kirche u. d. Staaten, 1843), a w 1844, 7 2-letni starzec po raz trzeci udał się do Kzymu. Poprzednio jeszcze Papież chciał go wynieść do godności kardynała, lecz D. wymówił 6ię od tego zaszczytu. Na zrobioną mu znowu, w czasie ostatniego pobytu w Rzymie, propozycję, także odmowną dał odpowiedź i, aby uniknąć gorących nalegań Papieża, nagle wyjechał z Rzymu. Umarł 19 Października 1845 r. Papież w allokucji mianej po jego śmierci, rzekł o nim: „mąż ten, zanim ducha oddał Bogu, przed światem, ludźmi i aniołami świecił blaskiem cnót swoich.“ (Wetzer). J. N. Drusius Jan, uczony hollender, ur. 28 Czer. 1550 r. w Flandrji, w miasteczku Oudenarde. Ojciec jego Klemens Van der Driesche (zkąd Drieschius, a częściej Drusius) używał wielkiego poważania w swym kraju, posiadał wielki majątek, który przyjmując protestantyzm utracił; żona zaś jego pozostała wierną Kościołowi katolickiemu. Rodzina jego znalazła się w krytycznćm położeniu po skonfiskowaniu majątku. Drusius skazany na wygnanie, schronił się r. 156 7 do Anglji, zamieszkał w Londynie i chciał sprowadzić do siebie najstarszego syna Jana, którego matka zatrzymała przy sobie. Nakoniec udało mu się go sprowadzić. D. przybył do Londynu przy końcu r. 156 7 i. u otrzymał staranne wychowanie. W Londynie i w Cambridge, pod kierunkiem najznakomitszych mistrzów, studjował klasyków greckich i łacińskich, następnie poświęci! się nauce języków wschodnich i badaniu Biblji. R. 15 72, chociaż dopiero był 2 2-letnim młodzieńcem, ofiarowano mu katedrę języka hebrajskiego w Cambridge i Oksfordzie, przyjął miejsce w ostatniem mieście i przez 4 lata wykładał język hebrajski, chaldejski i syryjski. Powróciwszy do swej ojczyzny po r. 15 6 7, został profesorem w Leydzie, a po 7 latach otrzymał zaproszenia do Anglji i 1’ryzji. Pojechał do Fryzji i w Franeker wykładał język hebrajski, oraz egzegezę na Stary Test. aż do śmierci, 12 Lut. 1616 r. Wykłady jego takie miały powodzenie, że mnóstwo młodzieży przybywało slnchać ich ze Szwajcarji, Niemiec, Belgji, Francji i Anglji. Większa część ówczesnych naukowych znakomitości utrzymywała z nim korespondencję, jak Alting, Beza, Bustorf, Casaubonus, Cunaeus, Crentilis, Lipsius, Montanus, Scaliger, Sylburg i inni. Syn jego siostry Abel C.uriander posiadał 1,600 listów pisanych do Drusiusa, a 2,800 pisanych przez niego, nie licząc mnóstwa listów hebrajskich, greckich, francuzkich, angielskich, i belgijskich. Wydał wiele dzieł i traktatów, pozostawił niemało rękopismów, których część drukowaną była po jego śmierci; pisma jego przeważnie są treści egzegetycznej i po większej części znajdują się w Critici sacri, sive Annotatt. doctissimorum virorum in Vetus et Novum Test., Lond. 1 662, Amst. 1698. Szczegółowe wyliczenie jego prac znajduje się w Nicerona Memoires pour
