Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 351.jpeg

mury uszkodził. Wiadomo, że protestanci skandynawscy dla swoich superintendentów zatrzymali tytuły biskupów; tym sposobem D. nosi dotąd tytuł arcybiskupstwa (luterańskiego). Cf. Torfaeus, Historia Norwegiae, jest tam spis biskupów drontheimskich; Wiltsch, Handbuch d. kirch. Geogr. u. Statist. II 80. (Marz).
 Droste-Vischering Klemens August, baron, arcybp koloński, należy do najznakomitszych mężów w nowoczesnej historji Kościoła. Ur. 21 Stycz. 1 7 78 r. w Munster, w Westfalji, z rodziców odznaczających się gorącem przywiązaniem do Kościoła. W młodzieńcu już dostrzedz było można szczególną jasność w pojmowaniu obowiązków i celu życia, obok niezłomnej siły wiary i szlachetności uczuć. Po ukończeniu studjów teologicznych w Munster, wyświęcony na kapłana 14 Maja 1 798, rozpoczął przy katedrze pasterskie obowiązki. Po zajęciu MUnsteru przez Francuzów, gdy Furstenberg zamierzył usunąć się od zarządu djecezją, kapituła, na jego propozycję, wybrała D’a na jego koadjutora (1807). Niebawem cały zarząd djecezją przeszedł w jego ręce. Nie ustąpił on ze swego miejsca, choć Napoleon 1813 r. samowolnie mianował biskupem monastyrskim dziekana kapituły księdza Spiegel; dla uuiknięcia jednak odszczepieństwa, przekazał dziekanowi przez substytucję zarząd djecezji, lecz kiedy krok ten wywołał niezadowolnieniePapieża, powrócił dodawnychobowiązków w 1815 r. Westfalja przeszła wówczas pod panowanie pruskie. Już wtedy nie obeszło się bez ciężkich zajść z rządem, który usiłował kierować w duchu protestanckim sprawami Kościoła, popierał teologiczne doktryny prof. Hermesa i dążył do szerzenia protestantyzmu w katolickiej Westfalji. D. zabronił teologom swojej djecezji uczęszczać do nowo założonego uniwersytetu w Bonn, i gdy rząd zamknął teologiczną szkołę w Munster, założył on nową szkolę w seminarjum, jaka później na zupełną zamieniła się akademję. W kwestji małżeństw mieszanych oświadczył, że ściśle trzymać się będzie prawa kościelnego. Kiedy w skutek konkordatu (1821 r.) zaczęto obsadzać wakujące dotąd stolice biskupie, D. powrócił do życia prywatnego, przebywszy jako jen. wikarjusz dwie ciężkie epoki: przewrotu dawnego porządku rzeczy i ustanawiania nonego, a zarówno w pierwszej jak w drugiej położywszy wielkie zasługi, w sprawie podtrzymania ducha religijnego i karności kościelnej. Odtąd całą pracą swoję poświęcił podniesieniu założonego przez siebie domu sióstr miłosierdzia w Munster. Wtedy także napisał dwa dzieła: O wewnętrznej modlitwie (Ueber d. innere Gebet) i o siostrach miłosierdzia (Die barmherzigen Schwester). Zostawszy biskupem in partibus i sufraganem bpa mUnstęrskiego (182 7 r.), nie porzucił swego odosobnienia, choć bacznie śledził za biegiem spraw kościelnych. Tymczasem przygotowywały się ważne wypadki i Opatrzność jeszcze raz powołała D’a na scenę życia publicznego. Kilkoletnia walka piśmienna o prawowierność teologicznych doktryn prof. Hermesa, zakończyła się ich potępieniem przez breve papiezkie z d. 26 Wrz. 1885 r. Rząd ignorował owo breve: stronnicy Hermesa swobodnie szerzyli nauki swego mistrza, powołując się na to, że Stolica Ap. została w błąd wprowadzona przez przeciwników Hermesa, że breve zbyt pośpiesznie wydano, gdyż mowa w niem o rzeczach, bynajmniej do systematu Her. nienależących, że spodziewać się należy rychłego odwołania breve, jak tylko Papież dokładniej o rzeczy objaśniony zostanie. Jednocześnie z innej strony nowe zagrażało niebezpieczeństwo