wydał kilka prac literackich, mianowicie główne swoja dzieło: Gottes Verheiasungen von Christo. Dzieło to jest zbiorem wielu kazań i rozpraw, w których autor rozbiera i objaśnia rzeczywiste i mniemane mesjaniczne miejsca Starego Test. Po ukończeniu tego dzieła udał się r. 1651 do Rostoku na kaznodzieję i profesora teologji, ale jego awans na tamecznego superintendenta dał powód do gorszącego sporu, któremu D. położył koniec, porzucając nowe miejsce. Wróciwszy do Wittenberga (1560), z wielką pilnością pracował nad swoją Biblia pentapla. Nim jednak rok minął, książę Albert pruski ofiarował mu prezydenturę pomezańskiego biskupstwa, którą przez krótki tylko czas D. sprawował: rozpoczęty bowiem druk jego polyglptty wymagał jego obecności w Wittenbergu. Na pewien czas udzielił mu Albert urlop; w Czerwcu zaś 156 4 r. przesłał dymisję. Zresztą ta Biblia pentapla nie Obejmowała całego Starego Test., ale tylko niektóre księgi, a i z tych tylko pojedyńcze ma rozdziały. Tekst nie mieści się tu tak, jak w innych polyglottach, według różnych języków kolumnami obok siebie, ale wierszami, jeden pod drugim, tak, iż pierwszy wiersz po hebrajsku, drugi po chaldejsku, trzeci po grecku, czwarty po łacinie, a piąty po niemiecku. Miejsca za mesjaniczne uważane wydrukowane czerwono, a po każdym rozdziale pięciorakiego tekstu następuje komentarz. Ze śmiercią D’a, która nastąpiła 18 Kwiet. 1666, przerwał się druk tej polyglotty na zawsze. Do dzieł po nim pozostałych należy wiele kazań i rozpraw egzegetyczDych. (Fritz). W. B.
Dracontius. kapłan, prawdopodobnie rodem z Hiszpanji; wiadomo tylko o nim, że żył za Teodozjusza II ces. i um. r. 450. Napisał poemat o sześciu dniach stworzenia (Carmen in Hexaimeron, s. De fabrica mumii), pod względem siły i godności podobny do poezji Seduljusza, lecz niżej od niego stoi pod względem prostoty. Poemat ten poprawił w półowie w. VII Eugenjusz, bp z Toledo, zdaje się jednak, że poprawa zasadzała się tylko na oczyszczeniu z błędów, w skutek przepisywania powstałych, gdyż język zachował cechę przynajmniej V wieku. IIexaemeron ten wydany byl pierwszy raz w Claudii Marii Victoris Carm. in Genes., Paris 1560. Z nim łączy się drugi poemat, niedokończony, z 198 wierszy, p. t. Carmen elegiacum (v. Monosticlia elegia) ad Theodosium juniorem Augustum (i raz w Eugenii Tolet. Opuscula, ed. J. Sirmondus, Paris 1619 i w J. Sirmondi Opera, II 890), gdzie poeta prosi Boga o przebaczenie za błędy pierwszego poematu i tłumaczy się przed Teodozjuszem, dla czego nie pośpieszył z opiewaniem jego zwycięztw. Oba poematy, wraz z trzecim p. t. Satisfactio ad Guntamundum, wydali i objaśnili: And. Rivinus (Lipsiae 1651), Faustyn Arevalus (Romae 1791), Joan. Ben. CarpzoT (Helmst. 1 794), wydawcy Bibliothecae Patrum, i in. Ob. Biihr., Gesch. d. rom. Lit. Supplem. t. I (Die christl. Dichter Roms) § 29. A’. W.K.
Dreves Lebrecht, historyk i poeta niemiecki, ur. 12 Wrz. 1816 w Hamburgu, protestant, uczył się prawa w Jenie i Heidelbergu, był adwokatem w Hamburgu, r. 1846 w Wiedniu powrócił do Kościoła, 1861 złożywszy urząd notarjusza, zamieszkał w Feldkirch, oddając się wyłącznie literaturze, um. tamże 19 Gr. 1870 r. Oprócz wielu poezji i artykułów oddzielnie i w różnych pismach perjodycznych wydanych, napisał: Pieśni kościelne (Lieder der Kirche), niemieckie naśladowanie pieśni starolacińskich, 1846, 2 wyd. 1868; Historję parafji katolickich w Hamburgu i Altonie (Gesch. d. kath. Gemeinden zu 11.), 1 850, 2 wyd. 1865; Die
Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 345.jpeg
Wystąpił problem z korektą tej strony.
