Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 343.jpeg

z mieszaniny pojęć pogańsko-żydowskich z chrystjanizmem. Ogólne w jego czasach oczekiwanie przyjścia Mesjasza skłoniło go do udawania roli posłańca Bożego. Ponieważ jednak słowa proroków nie daty się na rzecz jego tłumaczyć, odrzucił ich powagę, przyjął tylko Pięcioksiąg Mojżesza, choć także z pewnemi tylko zmianami, zatrzymał obrzezanie, którego przykaz wywodził wprost od Boga, przeczeniem zaś istnienia aniołów wyróżniał się od innych gnostyków. O świecie uczył, że jest wiekuistym; życie prowadził surowe, na sposób esseńczyków; zwolennikom swoim zalecał również regułę ostrą, wstrzemięźliwość, umartwienia, zabronił im używania mięsa, zobowiązywał do ścisłego obchodzenia sabbatu, oraz do pozostawania przez cały ten dzień w takiej postawie, w jakiej ich ranek zastał. Wybrał z pomiędzy swych zwolenników trzydziestu uczniów i z nimi przebiegał Samarję. W orszaku swoim miał jedną kobietę, którą nazwał Luna (księżyc). Zdaje się, że dopiero po jego śmierci liczba jego uczuiów znacznie si.ę powiększyła. Umrzeć miał z głodu w jaskini, lecz nie wiadomo z jakiego powodu wybrał ten rodzaj śmierci: jedni utrzymują, że krył się przed nieprzyjaciółmi w tej jaskini; inni, że chciał w swoich uczniach zostawić przekonanie, iż wstąpił do nieba; inni wreszcie, że uczynił to z ducha pokuty i umartwienia. Sekta, pbczytująca go za Mesjasza, przetrwała do VI w., ponieważ Eułogjusz, patrjarcha aleksandryjski, który um. r. G08, jeszcze przeciwko nim pisał. Cf. Hilger, Darstellung der Haresien, p. 144. (Thaller.). X.W.M.
 Drabieki (Drabicius, Drabich) Mikołaj. Rozbudzony przez protestantyzm duch fanatycznego marzyciełstwa szerzył się jeszcze i w XVII wieku. Wszędzie powstawały sekty fanatyczne: w Niemczech, Węgrzech, Hollandji, Szwecji, Francji i Anglji, dzieci i starcy, mężczyźni i kobiety, predykanci i świeccy rozpowiadają o swoich widzeniach niebieskich i objawieniach, zwiastujących upadek papieztwa, rewolucje państwowe i powstanie nowego królestwa Chrystusowego. Największa część tych groźuych przepowiedni odnosiła się do katolickiego domu austrjackiego: takiemi były proroctwa szlązaka Kottera ze Sprottau, białoskórnika; Krystyny Poniatowskiej, czeszki, i Mikołaja Drabicka. Ten ostatni ur. roku 158? w Strasnitz, w Morawji, był predykantem od r. 1616 w Drahototz, roku 1628 z rozkazu Ferdynanda II wypędzony z kraju, wraz z innymi predykantami protestanckimi, udał się do Siedmiogrodu, gdzie wówczas panował Zygmunt Rakoczy. Tu ożenił się z córką sukiennika, wziął się do handlu i prowadził życie do tego stopnia naganne, źe synod predykancki zabronił mu miewania kazań i zagroził wyklęciem. Groźby te poskutkowały: D. jakiś czas przepędził w samotności, poczćm przybrał rolę nachnionego,’ proroka, którego, jak mówił, Bóg wysłał na głoszenie swojej woli przed końcem świata. R. 1 638 miał już jedno takie widzenie, lecz dopiero r. 1643 rozpoczyna się ich ciągły szereg, tej mniej więcej treści: wszyscy fałszywi nauczyciele będą pozabijani i wytępieni, papieztwo i dom austrjacki upadnie; wtedy dopiero nastąpi ostatnie ogłoszenie wiecznej ewangelji i ogólne nawrócenie chrześcjan, niedowiarków i pogan. Jednocześnie szumnemi obietnicami zachęcał księcia siedmiogrodzkiego Rakoczego i jego syna Jerzego, oraz nowego króla szwedzkiego, do stawiania oporu cesarzowi i Papieżowi. Obiecywane jednak przezeń zwycięztwa nie dopisywały. Drabick tedy oskarżał Rakoczego i króla szwedzkiego, że nie spełnili swego posłannictwa, bo myśleli tylko o sobie, i głosił, że niebo