Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 335.jpeg

i niedostatki. W tem znaczeniu wszystko, prócz Boga, jest niedoskonałeW znaczeniu względnem niedoskonałą nazywa sig istota, która nie wszyst“ kiem jest i nie wszystko ma, czem być i co mieć powinna, aby w swoim rodzaju była istotą skończoną. Niedoskonałość tedy w znaczeniu względnem stanowi przeciwieństwo tylko z doskonałością nabytą, ponieważ tylko w tym kierunku może być mowa o tćm, czego potrzeba, aby istota jaka w swym rodzaju była skończoną. Istotową doskonałość nie ma żadnego przeciwieństwa, ponieważ każda istota z natury swej jest doskonałą. Nie ma i być nie może żadnej rzeczy, któraby z istoty swej złem była; nie może tedy być też żadnej istoty, któraby ze swej natury była niedoskonałą. Tylko ze względu na doskonałość nabytą może być mowa o przeciwieństwie doskonałości, t. j. o niedoskonałości. jV.
 Doskonałość chrześcjańska polega na ścislem wypełnieniu powinności i cnót cbrześcjańskich, a szczególnie miłości ku Bogu. Co do samej istoty doskonałości, Ojcowie święci niezawsze sig jednozgodnie wyrażali. Jedni opierali ją na jednej tylko cnocie, inni zaś na wielu razem wzigtych cnotach. Dziś, idąc za zdaniem św. Tomasza, teologowie nauczają, że istota doskonałe ści chrześcjańskiej polega na miłości Boga i bliźniego, tak, że pierwsze miejsce zajmuje miłość Boga, a drugie miłość bliźniego: per se guide m et essentialiter cunsistil perfectio christianae vitae in caritate\ principaliter quidem secundum dilectionem Dei, secundario autem secundum dilectionem proseimi (s. Thom. Summa II 2 qu. 134 art. 3). To zdanie opiera się na słowach św. Pawła, który, zachęcając do miłości Boga, mówi: „nadewszystko zaś miejcie miłość, która jest związką doskonałości.“ (Koloss. 3, 14). Św. Tomasz zdanie swoje popiera jeszcze innemi słowy św. Pawła: „wypełnieniem prawa jest miłość“ (Rzym. 13, 10). Skoro zatćm spełnienie zupełne i doskonałe prawa chrześcjańskiego jest miłością, więc na miłości polega istotna doskonałość chrześcjańska. Toż samo uczy św. Grzegorz W., mówiąc: że zachowanie przykazań boskich na miłości polega: quidquid praecipitur in sola caritate solidatur (Iłom. 2 7 in Evang.). Podobnie także uczy św. Augustyn (cle natura et grat. c. 20): inchoata Caritas, inchoata justitia est; provecta Caritas, provecta justitia est; magna Caritas, magna justitia est; perfecta Caritas, perfecta justitia est, t. j. początkowa miłość odpowiada początkowej doskonałości; miłość wzrastająca odpowiada doskonałości wyższej; miłość wielka doskonałości wielkiej; miłość doskonała odpowiada zupełnej doskonałości. Z tego widzimy, że miłość i doskonałość co do istoty swojej niczćm się nie różnią i są jedną i tąż samą rzeczą. Rozum, oświecony wiarą, łatwo nas o tej prawdzie przekonywa. Jest to bowiem pewna, że każda rzecz o tyle jest doskonałą, o ile odpowiadt swojemu celowi, do którego stworzoną została. A że celem naszym jest Bóg, dla którego jesteśmy stworzeni, i że do tego celu prowadzi miłość, więc doskonałość chrześcjańska człowieka polega na miłości; bo kto mieszka w miłości, w Bogu mieszka, a Bóg w nim (I Joan. 4, 16). Dla tego P. Jezus mówi: kto mnie miłuje, mowę moją chować będzie, a Ojciec mój umiłuje go, i do niego przyjdziemy i mieszkanie u niego uczynimy (Joan. 14, 2S); i według św. Pawła, miłość tak doskonale łączy Boga z człowiekiem, że ich jakoby w jednego ducha zlewa: „kto się złącza z Panem jednym duchem jest“ (I Kor. 6, 17). Wszystko dotąd tu powiedziane, w krótkich słowach zamyka święty Tomasz (II 2 qu. 184 ar. 2), że wszystko o tyle jest doskonałem, o ile osiąga właściwy swój cel, który jest