Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 328.jpeg

go tam, gdzie mieszkała nędza, a on był jej posłem do bogatych i możnych świata. Siostrzyczki ubogich nie miały nad niego lepszego i więcej im oddanego patrona. Czuć w nim było na każdym kroku duszę prawdziwie chrześcjańską. Słowo jego żywe, gorące, szczere, nigdy nie było obraźającem, nawet w najgwaltowniejszej dyskusji. Ale szczególnie głęboko wpoiła się w jego duszę cnota pokory. Nawrócenie jego przypadło na czas dojrzałości jego talentu, jednocześnie przeto wstąpił on na drogę pokuty chrześcjańskiej i na drogę wielkich honorów publicznych. Ale jedno drugiemu nie przeszkadzało. Był on tóm wierniejszym sługą kraju, czem gorliwszym był chrześcijaninem. Za nic on sobie ważył okazałość otaczającą jego stanowisko społeczne, ale tćm lepiej umiał zachować jego godność. Dostojeństwo ambasadora, które piastował z podniosłością hiszpańską, nie przeszkadzało mu na klęczkach modlić się pomiędzy ubogimi w małej kaplicy przy ulicy św. Jakóba,! ani też odwiedzać mieszkania ubogich na poddaszach ulicy Moutfetard. Wysokie i świetne stanowisko w świecie nie zasłaniało mu jasnego widzenia jego obowiązków, względem Boga i względem siebie samego. W Madrycie ogłoszono zaraz po śmierci narodową składkę na pomnik dla niego. Zbiór dzieł jego wydano* 1849 w 2 t. p. t. Collecion escogida de los escritos del sennor D. J. D. etc.; tłum. francuzkie Oeuvres de D. C. Paris 1 86 2, 3 t. in-8. W języku polskim tłumaczenie (miejscami streszczone) jego pracy: Badania nad katolicyzmem, liberalizmem i socjalizmem, pomieścił ks. M. N. w Przeglądzie katolickim, Warsz. 1 870 i 187 1. N.
 Donus, v. Domnus. I. Papież, rodem rzymianin, wybrany został w Sierpniu r. 676 i panował tylko rok i mcy 5 i dni 10. Platina (Vitae Pontif.) mówi, że D. upiększył starożytną bazylikę św. Piotra i inne kościoły izymskie, oraz nakłonił do posłuszeństwa i jedności z’ Kościołem arcbpa Rawenny, oddawna zostającego w odszczepieństwie. D. pogrzebany został 11 Kwiet. 6 78 r. (Vita Doni, w Liber Pontific. ed. Yignolius, I 2 74). Następcą jego był Agaton (ob.).— 2. Między Benedyktem VI (972 — 974) a Benedyktem VII (974 — 983) nowsze katalogi Papieży mieszczą Donusa II, przezwanego także Bonus’em, i przypisują mu rok 1 i mcy 6 rządów. Powstało to z niezrozumienia katalogów dawniejszych, gdzie o Benedykcie VI były te słowa: Benedictus VI... ingressus est mensę Jonu ario die 19. Hic fuit electus V anno regis Ottonie, indictione I. Domnus sedis an. 1 mens. 6. Iste strangulatus est. Tytuł Domnus (t. j. Dominus Apostolicus) wzięty został za imię. W innych katoiogach ró\«iie starożytnych nie ma tego tytułu; jest tylko, źe Benedykt VI rządził rok 1 mcy 6 i że został uduszony (ap. Jafe Regesta, s. 382). Cf. Wutterich, Rom. Pont. Vitae I 66. X. W. A“.
 Dopuszczenie Boże. Aby mieć dokładne wyobrażenie w tym przedmiocie, trzeba zastanowić się nad stosunkiem, zachodzącym pomiędzy Bogiem a złem. Tutaj przez złe rozumiemy złe moralne, czyli grzech. Bóg jest Święty i chce tylko dobra; przymiotu tego Pan Bóg ani być pozbawionym, ani zrzec się nie może. Kto by go Bogu zaprzeczył, zaprzeczyłby istnienia samego Bóstwa. Wiemy nadto, że świat został stworzony przez Boga, a pomimo to jest rzeczą niezawodną, że złe istnieje na świecie. Przeto powstaje bardzo naturalne pytanie, jakim sposobem złe jest na świecie, stworzonym przez Boga, który złego nie chce? Ponieważ Bóg