wją w szczęśliwym, ale bezpotomnem małżeństwie. Gdy ich doszła wieść o sławie św. Kolumbana (ob.), udali się do niego do klasztoru Luseuil (Luxoviuin) i prosili, aby im u Boga potomstwo wyjednał. Kolumban obiecał zadość uczynić ich prośbie, jeżeli spodziewanego potomka przyrzekną poświęcić Bogu. Chętnie na to przystali i Flawja została matką. Zaraz po narodzeniu (ok. 5 94 r.) dziecko, stosownie do przyrzeczenia, przywieźli do Luxeuil, a Kolumban na chrzcie dał mu imię Donata (a Deo datus, lub ab infantia Deo donatus). Pierwszą opiekę i wychowanie otrzymał D. w domu rodzicielskim, wkrótce jednak udał się do pomienionego wyżej klasztoru i tu, pod kierunkiem Kolumbana, tak umiłował życie klasztorne, iż nie chciał już wracać do życia świeckiego. Gdy w owym czasie umarł Protadius, bp z Besanęon, duchowieństwo wraz z ludem jednogłośnie Donata jego następcą obrało (ok. r. G24). Sława jego cnót i pobożności ściągała zewsząd ludzi, szukających u niego pociechy i błogosławieństwa; szczególnie byl ojcem ubogich i zwolennikiem klasztornego życia. W Besanęon wystawił klasztor męzki św. Pawła, według reguły św. Benedykta i Kolumbana, i starał się między swoje duchowieństwo tryb życia zakonny wprowadzić. Po śmierci Waldelena, Flawja, przy współdziałaniu Donata, wystawiła w Besanęon klasztor żeński na cześć Najśw. Panny, Jussanum nazwany, do którego sama, z młodszą swoją córką Sirttdes, wstąpiła, ażeby tam resztę swego życia Bogu poświęcić. Na prośbę zakonnic ułożył D. dla tego klasztoru osobną regułę zakonną, z 77 punktów złożoną, posiłkując się z reguły Cezarjusza, Benedykta i Kolumbana. Okoliczność, że regułę tę wielu, a między innymi i Schrfickh (Kirchengesch. th. 20 p. 7 9), ośmieszali, skłania nas do przytoczenia jej niektórych, najbardziej rażących przepisów. Beguła żąda, ażeby zakonnice nawet najmniejsze przewinienie wyznawały przed ksienią, tak jakby największą zbrodnię, bowiem wyznanie grzechów i pokuta oswobadzają od śmierci. Zakonnica, która na błogosławieństwo ksieni nie odpowie Amen, lub przy stole rozmawia bez koniecznej potrzeby, lub nad łyżką swoją zapomni znak krzyża uczynić, lub nożem o stół uderzy, otrzymuje za karę sześć plag. Zakonnice dopuszczające się większego przewinienia, wyklucza się z refektarza i z sali modłów, i wszystkie siostry zrywają z nią stosunki. Pomiędzy drobiazgowemi przepisami jest i wyliczenie 12 stopni pokory, po których zakonnica ma ku niebu wstępować. Pierwszy stopień, jeżeli bojaźń Bożą zawsze ma przed oczami, zawsze myśli o obecności Boga i Jego przykazaniach; drugi, jeżeli nie skłania się do pełnienia własnej Bwojej woli; trzeci, jeżeli tylko wyższej woli słucha; czwarty, jeżeli w takićm posłuszeństwie najtwardsze próby cierpliwio znosi; piąty, jeżeli wszystkie złe myśli, jakie jej przyjdą do głowy, i wszystkie tajemne przekroczenia wykrywa swojej ksieni;.... dwunasty, jeżeli nietylko w sercu pokorę żywi, ale ją zewnętrznie we wszystkich swoich czynach okazuje. Zakonnica, która bez potrzeby wychodzi, lub przed wyjściem nie zażąda błogosławieństwa i nie przeżegna się, otrzymuje 12 plag. Oprócz tego przepisuje jeszcze Donat inne kary, jako to: śpiewanie wielu psalmów, długie milczenie, pokorne upadnięcie na ziemię, post obostrzony. Wszakże ta właśnie surowość, którą według ducha owego czasn sądzić należy, wiele 9ię przyczyniła do wielkiego poważania, jaką wkrótce pozyskała ta reguła. Donat, który napisał także Commonitorium ad fratres Sti Pauli et Stephani, umarł w późnym wieku, po r. G56. Cf. Luc. Holsleuii Codex regu-
